matige minnaars

Wanneer alles in je leven verkeerd gaat, kan je op zijn minst nog in je relatie vluchten. Jammer dat we toch zo veel fout lijken te doen. Om specifieker te zijn: we moeten romantiek, absolute monogamie en kieskeurigheid loslaten. Tenminste, wel als we ooit écht gelukkig willen zijn. De liefde is immers de essentie van het leven. Neem bijvoorbeeld de mooiste Griekse mythe (vind ik, geheel objectief). Tussen de eerste schepselen stapten man en vrouw, stevig aan elkaar vastgekleefd. Vier armen, vier benen en twee hoofden. Vergeleken met dat beest was ieder ander wezen een misbaksel: het was het slimst, het sterkst en het snelst van allemaal. Op een dag waren de goden het zat en kliefden ze die eerste mensen in twee. Vanaf die dag zijn man en vrouw gedoemd om gescheiden van elkaar te leven. Iedereen zoekt naarstig door naar diens wederhelft – en wanneer we die dan vinden, zijn we eindelijk weer compleet. Onoverwinnelijk.

Dat gezegd zijnde, laten we ons verdiepen in Alain de Botton. Deze Britse filosoof is een stuk praktischer, zo ook in de liefde. Volgens hem is de romantiek een van de grootste leugens waarop onze huidige maatschappij gebaseerd is. We koesteren het giftige maar aanlokkelijke beeld van de geliefde als iemand die jou in de armen neemt en ver wegvoert van alle pijn. Maar je moet oppassen: niet iedereen heeft het beste met je voor. Om te kunnen bepalen of iemand wel echt geschikt voor je is, moet je eerst jezelf goed kunnen behandelen.

Is jouw lief dan toch echt wel de juiste en de enige voor je? Toch een kleine waarschuwing van psycholoog Esther Perel: ze vindt monogamie een ontzettende misstap. We leggen onszelf de eis op dat we de rest van ons leven trouw blijven aan die ene ideale persoon. In de praktijk blijkt dat vaak vrijwel onmogelijk. Al moet ik zelf echt niet denken aan polygamie of een open relatie, niet wanneer ik écht van iemand houd. Toch zegt Perel: voeg een ontrouwclausule toe aan je samenlevingscontract. Iets in de trant van: “Ik begrijp dat je op een dag geen nee zal kunnen zeggen. Dat mag. Ik wil het alleen nooit te weten komen.” Op die manier kun je ‘zo monogaam mogelijk’ leven, terwijl je erkent dat eeuwige trouw meer een ideaal is dan een realiteit. Klinkt al een stuk oprechter, vind ik.

Maar wat zijn mijn eigen ervaringen daarin? Awel, om te beginnen: rustig aan, hè. Ik ben pas 22, ik heb nog alle tijd om te leren liefhebben. Ik vind dat we elkaar verrekte weinig kansen geven. Zo ben ik het sinds een jaar met mezelf erover eens dat veel ongelukkigheden rondom mijn dates voortkomen uit een onbegrip voor ongemak.

Een voorbeeld. Op een huisfeestje werd ik laatst geïntroduceerd aan een carrièretijger. Hij vroeg naar mijn schrijfambities, daarna naar mijn nummer. Twee weken later spraken we af in een karaokebar. Op mijn 'Ik ben er al!' reageerde hij met 'Ik vertrek zo!'. Negen uur werd elf uur en veranderde zelfs in twee uur 's nachts. 'Waar blijft-ie nou?', vroegen mijn vrienden tussen de nummers door. Om een rokerige vier uur 's nachts vroeg hij: 'Ben je daar nog?'. Heerlijk. Mijn Hollandse inborst had de dijk voor deze jongen al ruimschoots doorgestoken, maar alsnog sprak ik een week later opnieuw met hem af. Voor díé date nam hij me mee naar een galabal. Niet slecht, denk ik zo. Al laat een derde keer nu toch een tijdje op zich wachten. Tja.

Ik denk dat het belangrijk is om de liefde eens goed te bestuderen en te bespreken. Met vrienden, maar zeker met de geliefden in kwestie. Mensen lijken vaak in hun hoofd te hebben dat alles vanzelf gaat zodra je de ware jakob gevonden hebt. Alsof het de evidentie zelve is dat je aanvoelt wat een ander mens nodig heeft en omgekeerd. Daar is het de ware voor, schijnen we te denken. Naar mijn mening maak je met dat soort optimisme van je hart geen toevluchtsoord, maar juist een moordkuil. Niemand begrijpt je immers zoals jij jezelf begrijpt.

Zet daarom in op matige minnaars in plaats van mythische. Zo raak je minder teleurgesteld en leer je ondertussen veel over wat jij wel en niet zoekt in iemand. Plaats vraagtekens bij de fundamenten van de ideale liefde waarnaar iedereen op zoek lijkt. Sommige vragen vallen niet enkel met het hart te beantwoorden: je zal een helpend handje nodig hebben van de grootste filosofen en academici ter wereld. Schaam je daar vooral niet voor. We zijn nog jong en hebben nog zoveel te ontdekken. Wees je daar bewust van en gebruik het in je voordeel. En onthoud: je zal je wederhelft nooit kunnen herkennen voor je zelf compleet bent.