REWIND Vingernagels en knieën waren per definitie zwart. Dat merkte ik uit mezelf nooit op. Ik was immers altijd te druk bezig: te druk bezig aardbeien te eten, te druk bezig mijn handjes zorgvuldig aan mijn witte jurkje af te vegen, en op blote voeten over het gras te lopen en door een beek te waden. Ik groef putten, maakte taarten van modder, en andere veeleer kleine, eenvoudige dingen die voor mij betekenis hadden. Nochtans was vuil worden nooit een doel op zich, wel het logische gevolg. Eerlijk gezegd kon dat me ook absoluut niet schelen.
PLAY Met het ouder worden moet die houding ergens veranderd zijn. We trachten alles wat ook maar in de verste verte het risico inhoudt vuil te worden te ontwijken. We halen er onze neus voor op. Op de grond gaan zitten? Liever niet. Misschien met een dekentje. Of een jas. Maar niet de mijne want ... bah! Plassen en modderpaden betekenen vuile schoenen en dus ergernis; we vloeken op autobestuurders die te snel en te dichtbij voorbij rijden. De enige zinvolle reactie in dat geval is naar huis te vluchten en ons om te kleden.
FAST FORWARD Vuil rondlopen kunnen we ons niet meer veroorloven en een hele industrie is opgebouwd rond ons bad. Naast warm water vereist deze heerlijke activiteit immers ook zeep, shampoo en scrubs, om van badparels, badschuim en bruisballen nog maar te zwijgen. Dit zijn de geuren waar we mee vertrouwd zijn. Ik kom niet meer zo vaak buiten. En daarmee bedoel ik het soort buiten dat ruikt naar grond, bomen, gras en madeliefjes. Die geur ben ik vergeten.