Rewind
AAAAAAAARGH, de intro van het liedje dat officieel het einde van mijn kind-zijn inluidde. Kenners van zwaardere metalen herkennen natuurlijk meteen 'Angel of Death' van Slayer, liefst 4 minuten en 51 seconden pure en onversneden heavy metal, overgoten met een tekst over de engel des doods himself – een zekere Josef Mengele – de arts van Auschwitz die verschillende walgelijke experimenten uitvoerde op de onfortuinlijke zielen die daar terecht kwamen. Een lied waardoor er zich vanaf de eerste minuut kippenvel op mijn armen vormde, mijn bloed sneller liet stromen en mijn ingebeelde lange haar heen en weer liet schudden tijdens het headbangen.
Pause
Ik was 14 jaar en ging elke ochtend samen met een vriend naar school. Op een dag gaf hij mij een cassette (aan de jongste lezers die niet weten waar ik het in godsnaam over heb, vraag maar aan je ouders): “Lustert ier vanaovond mor is enne”. En zo geschiedde. De pompende drums, de schreeuwende gitaren, de ruwe stem. Een heel nieuwe wereld ging voor mij open. Dag onschuldige muziek (nou ja, Queen?), welkom duivelsgebroed. Welaan dan!
Play
We zijn nu 13 jaar verder nadat ik het nummer voor de eerste keer op mijn stereoketen beluisterde en bijna 27 jaar nadat het voor de eerste keer werd uitgebracht. 'Angel of Death' is een klassieker waar weinig metal nummers aan kunnen tippen. Het nummer lokte door zijn tekst ook de nodige controverse uit. De Shoah ligt nu eenmaal gevoelig bij een overgroot deel van de bevolking. Een poging van Slayer om een soortgelijke controverse uit te lokken met het nummer ‘Jihad’ had minder succes. Als afsluiter toch dit: al was ik grote fan van het hele Reign in Blood album, toch ben ik mezelf dankbaar dat ik me toen geen lange lederen jas heb aangeschaft en mijn haar heb laten groeien. Ik heb andere slechte keuzes gemaakt, maar die zijn voor een andere dwars herbeleeft.