Rewind
We schrijven 2004. Geen al te best jaar, met de tsunami in Azië (een woord waar ik voordien nog nooit van had gehoord), het overlijden van bekende mensen zoals Theo Van Gogh en Jacques Derrida (waar ik toen ook nog nooit van had gehoord), de lancering van Facebook (waar ik pas vier jaar later van hoorde, volgens mijn tijdlijn) en de overwinning van Ruslana op het Eurovisiesongfestival (waar ik nu gelukkig niets meer van hoor). Ik was dertien, zat net op de humaniora en ging met een Eastpak-rugzak, Puma-schoenen, brede broeken en een beugel door het leven. Inderdaad geen topjaar dus. Maar zoals altijd was er licht in de duisternis: Usher bracht Confessions, zijn vierde album uit.
Pause
In deze periode volgde ik hiphop-lessen, waar ik bouncend en slidend in contact kwam met typische R&B-nummers. Nadat ik een paar hitsingles op de radio en TMF had gehoord, had Usher me helemaal ingepakt. Ik kocht de special edition van het album, waar een extra nummer met Alicia Keys op stond – een ander idool van dat moment. In mijn kamer shakete ik de beste moves uit mijn lijf en zong alle nummers met een grenzeloos inlevingsvermogen mee. Mijn nickname op MSN was niet voor niets een tijd lang PaRTy aNiMaL (seriously) en op Ushers muziek manifesteerde zich dat het best.
Play
Negen jaar later schaam ik me het merendeel van de tijd rot voor deze periode uit mijn jeugd. Intussen ben ik gegroeid (zij het dan vooral mentaal en niet fysiek) en leerde ik over het verschil tussen meerwaarde en oppervlakkigheid. Ik weet dan ook dat deze plaat van Usher slechte, commerciële R&B-nummers bevat, die niet zullen bijdragen tot verdere zelfontplooiing. Maar geef nu toe; wie zingt er niet mee wanneer op een feestje 'Yeah!' door de boxen klinkt?