Het hoesje van een sappige komkommer, een bakje van zoete druiven en een kunststof folie om een tijdschrift te beschermen. Ook al willen we minder plastic kopen, de supermarkten maken het ons niet gemakkelijk. Bij winkels als Robuust zijn de producten voor studenten niet te betalen en kotbazen kunnen weinig enthousiasme opbrengen om de fietsenstalling te vervangen door een moestuin. Barbie had gelijk, life is plastic. Kunnen we dan echt niet meer zonder? We nemen de proef op de som. Twee auteurs, dertig dagen, nul plastic. De komende vier weken zullen zij hun ervaringen met jullie delen.

Tijdens deze periode krijgen heel wat studenten het heuglijke nieuws dat ze zijn toegelaten voor Erasmus. Ze zullen op een exotische bestemming de tijd van hun leven hebben. Feesten, buitenlandse studenten ontmoeten en misschien wel makkelijker goede punten behalen. Maar wat als die verwachtingen niet worden ingelost? Wat als het niet evident is om vrienden te maken, er van feesten niet veel in huis komt en de leerstof moeilijker is dan verwacht? "Ik wilde zo graag terug naar huis dat ik voor mijn laatste weken op Erasmus zelfs een aftelkalender had gemaakt."

Het is niet omdat je veel onnozele weetjes kent, dat je een betweter bent. Dat bewijst een van onze redacteurs elke maand door een waanzinnig interessant, ongelofelijk boeiend of verbluffend spannend feit te delen.

De merkwaardig zwoele februaridagen droegen een onheilspellende boodschap over de toekomst met zich mee, maar met de eerste zonnestralen verscheen toch ook een blos op mijn wangen. Ik moet kleur bekennen: het deed me goed.

Niet iedereen heeft een spannend onderwerp om over te schrijven tijdens hun universitaire carrière. Menig masterstudent zit opgescheept met saaie vragenlijsten of geforceerde telefoongesprekken, waar vaak niets grensverleggends uit voort zal vloeien. Het onderzoek van Steven Jillings is van een heel andere aard. Hij is naar Moskou gereisd en bestudeert nu de effecten op onze hersenen van een verblijf in de ruimte.