Aan het begin van het academiejaar behandelt het editoriaal van een studentenblad doorgaans de bureaucratische rompslomp die bij de inschrijvingen in ons hervormd onderwijs komt kijken. Een ander mogelijk onderwerp is de vruchteloze zoektocht naar een goedkoop en tegelijkertijd degelijk kot; ook de prijzen van de cursussen worden al eens aan een kritische blik onderworpen. Studenten moeten echter ook verder kijken dan hun neus lang is.
Meer dan student zijn we inwoners van een stad. We maken in eerste instantie deel uit van de samenleving. Binnen die gegevenheid kunnen we dan ook niet om de verkiezingen heen. De koorts heeft toegeslagen en achter elke hoek schuilen de geafficheerde, lonkende blikken van zij die verkozen wensen te worden. Er wordt duchtig reclame rondgedeeld, menig hand geschud en er worden tig beloftes gemaakt. Achter de tandpastaglimlachjes gaat desondanks vaak een krampachtige angst schuil.
Er hangt een onheilspellende onweerswolk boven onze stad. Te pas en te onpas valt de naam van die ene partij. Blijven ze slapend rijk worden of kan men ze eindelijk het zwijgen opleggen? De ene politieke analyse volgt de andere op en weldenkend Vlaanderen zit met de handen in het haar. In volle campagnetijd mag een VB-voorman doodleuk leugens komen vertellen in Ter Zake, op schoot bij Siegfried. Het is wraakroepend dat iemand het waagt te beweren dat allochtonen positief gediscrimineerd worden op de arbeidsmarkt! Niets is minder waar, de situatie is schrijnend.
Het leeuwendeel van onze vers ingeschreven eerstejaartjes mag deze maand voor het eerst stemmen. Uit onderzoek is gebleken dat het stemgedrag van studenten niet afwijkt van dat van de rest van de bevolking. Bovendien is ook onze motivatie vaak weinig onderbouwd en weten velen een week voor de verkiezingen nog niet welk bolletje ze rood zullen kleuren. Ondertussen vraag ik mij af waarom ik nog nooit les heb gehad van iemand met een andere huidskleur dan de mijne. Als ik mijn ogen laat dwalen over onze studenten, kan ik enkel vermoeden dat ik nog lang zal mogen wachten.