Samen in de Westhoek

In het land waar de koude, zilte noordzeewind het platte land martelt, de wolken zwanger zijn van tranen van vaderlandse geschiedenis, de rimpels in de huiden van de mensen jaren van arbeid verraden, waar de meisjes rode koontjes en zachte buikjes hebben, waar dronken zijn glimlachend wordt beantwoord en waar de bodem soms nog rood uitslaat van het bloed van onze voorvaderen, daar huizen de studenten waarin we vandaag geïnteresseerd zijn. Westlandia staat trots recht en zingt uit volle borst zijn lijflied. Wij, bezingers van het verfijnde leven, doven even onze zoveelste sigaret. Heel even maar is West-Vlaanderen écht Oud-Vlaanderen, en willen we ook dat onverstaanbare taaltje verstaan en wonen op die zanderige zakdoek.

Ach zo, Westlandia

Westlandia is een club die sinds 1981 de West-Vlamingen verenigt. Dat zien we ook in hun schild dat over onze schouder meeloert in de Tempus. Vier West-Vlaamse steden zijn hierop vertegenwoordigd. Zo zien we de bloem van Veurne, de kat van Ieper, de IJzertoren van Diksmuide en de hoppebladeren van Poperinge. Hoewel klein slaagt ze erin om een vaste basis van enthousiaste studenten te verenigen, die vaak nog lang na hun studententijd verknocht blijven aan de witroodgele linten.

Het lied

Wij, de Messiassen van dwars, kwamen tot de onthutsende vaststelling dat oprichter René Joyé (miljaardedju, wat klinkt die naam West-Vlaams) reeds in 1890 de riek in aanslag nam om een lied te schrijven, weggedoken in het riet langs de rivierbedding van de IJzer. Deze Guido Gezelle van de studentenbeweging bezingt zijn land, als had hij een gegronde reden om hun patriottische gevoelens zo vrijpostig te uiten. De theatraliteit stroomt ervan af en doet bij menig Moreinenzoon fiere tranen uit de ogen ontspruiten. Een Celestijnse belofte die ons doet denken aan een diftongering van de hogere tonen, afkomstig uit de monden van mensen die de Vlaamse gaai nog van de spreeuw kunnen onderscheiden.

Mo-reine toch

Terwijl we vorige week bij een kwaliteitswhisky onze clubbespreking plachten te doen, drinken we nu gezellig een frisse pint. "We zijn een club die aan tradities vasthoudt," wordt ons verzekerd door Maarten Lannoo, de praeses van Westlandia. Deftige cantussen, geen linten of andere ornamenten voor allerhande feestpraesessen en dergelijke, die rond de schouders zouden prijken als een fallussymbool tijdens feestjes te velde. Drinkebroeders, waarbij de nadruk ligt op het kameraadschap. Hoewel we de taal niet steeds verstaan laten ze in hun klein-zijn toch een grote indruk op ons na. Volgend jaar viert Westlandia haar vijfde lustrum. Wij zullen present zijn, ook al verstaan we de taal niet.