Twee cd's met 28 deftige nummers schrijven: het is compositorisch gezien niet elke groep gegeven. Deze funky monks geraken er echter probleemloos mee weg en maken met Stadium Arcadium een dubbelaar die hen een plaatsje tussen de grote rockiconen zal bezorgen.
Red Hot Chili Peppers - Stadium Arcadium
Twee cd's met 28 deftige nummers schrijven: het is compositorisch gezien niet elke groep gegeven. Deze funky monks geraken er echter probleemloos mee weg en maken met Stadium Arcadium een dubbelaar die hen een plaatsje tussen de grote rockiconen zal bezorgen. Laat het wel duidelijk wezen: de Peppers doen hier niet echt veel verrassends, maar ze maken wel een indrukwekkende compilatie van al hun vorige albums. Hoogtepunten opnoemen zou een straat zonder eind zijn, maar enkele nummers springen wel extra in het oog. Zo gaat Hump De Bump terug naar het old-school funkgevoel, wordt Wet Sand met een klavecimbel naar een hoogtepunt geleid en lijkt If zo van een Beatlesplaat geplukt. Especially in Michigan (met Omar Rodriguez op sologitaar) is de heren hun sterkste semi-ballad in jaren, Readymade mixt Led Zeppelin met Soundgarden en Make You Feel Better kan bejaarden doen swingen. Verder is het quasi onmogelijk onverschillig te blijven bij de exotische skapunk-knipoog van Torture Me of het catchy rockgehalte van Storm in a Teacup. De ritmesectie van de energieke Flea en drummoloch Chad Smith is nog steeds één van de meest genadeloos strakke duo's die er te vinden zijn, maar het is (drie keer raden) wonderkind John Frusciante die de show steelt: hij heeft zijn less is more-mentaliteit laten varen voor een arsenaal aan complexe gitaarharmonieën en aangename ear candy. Waarvoor dank.
Pearl Jam - Pearl Jam
Deze (post?)grungers verdienen een dikke pluim omdat ze wars van alle muzikale trends steeds zijn blijven doen waar ze in geloven. Het niveau van hun beginplaten Ten (1991), Vs. (1992) en Vitalogy (1993) hebben ze daarentegen nooit meer kunnen evenaren. Even nemen ze je echter bij de neus: het nieuwe album opent met vier vlammers van formaat (Die gitaren van opener Life Wasted! Die groove van single World Wide Suicide!) die even aan de goeie ouwe dagen doen denken. Daarna gaat de attitude echter meteen liggen, wat wel erg mooie nummers als Parachutes (het lied dat Coldplay al jaren wil schrijven) of het sterke Unemployable oplevert, maar toch nergens voor de impact van hun beginjaren zorgt. Begrijp het niet verkeerd: Eddie Vedders stem is herkenbaar uit de duizend, Mike McCready speelt enkele opvallend vettige solo's en drijvende kracht Matt Cameron is een allesbehalve te onderschatten vellenslagertje. Ook zijn Come Back of Gone ballads waar menig rockgroep zijn repetitiekot voor zou verkopen, maar het album is net niet consistent genoeg: Big Wave en Wasted (Reprise) zijn niet meer dan vullertjes. Pearl Jams muzikale relevantie gaat niet meer groeien, maar het feit dat hun concerten wereldwijd in een mum van tijd uitverkocht geraken, spreekt uiteraard voor zich. Zo is Pearl Jam een doorsnee rockalbum geworden, zij het dan meer dan oerdegelijk in elkaar gestoken.
Tool - 10,000 Days
Tool is een begrip. Er is maar één groep die slechts om de vijf jaar een plaat maakt, bijna geen interviews doet, psychedelisch uitgesponnen én technische nummers maakt die met een monnikengeduld tot een climax worden opgebouwd, en toch één van 's werelds grootste metalbands is. Terwijl Tool de grunge- en cross-overperiode van hun ontstaan ontgroeiden en ze hun eigen meesterwerk AEnima (1996) overtroffen met opvolger Lateralus (2001), doen ze er ook met hun nieuweling een schepje bovenop en zetten ze de contrasten van hun eigen stijl extra in de verf. Een sferische ballad als Intension (met sitars en prominente Nine Inch Nails-invloeden) staat haaks tegenover de funky metal van The Pot of de snoeiharde mastodont die Rosetta Stoned is. De sublieme single Vicarious scheert niet minder dan terecht hoge toppen, Right in Two wordt bij deze heilig verklaard en de tweedelige suite Wings for Marie/10,000 Days is met zijn tabladrums en geluidsamples de 17 minuten durende kers op de taart. Geen drummer doet Danny Carey's tegendraads rondwentelende percussie na en de complexe bas/gitaar-combinaties van Justin Chancellor en effectenspecialist Adam Jones behoren tot een unicum in de rockgeschiedenis. Voeg daarbij de verduiveld engelachtige stem van excentriekeling Maynard James Keenan en je komt uit bij de plaat van het jaar, waarvan enkel de outro Viginti Tres lichtjes teleurstelt.