Elke maand looft dwars De Snor uit aan wie zich die maand op een uitzonderlijke manier in de actualiteit wist te werken. Omdat dwars houdt van mensen die niet vies zijn van krasse uitspraken. Wij breken maar wat graag een lans voor diegenen die eenzaam in de woestijn staan te roepen, enkel en alleen om onze mooie planeet nog leuker te maken. Dames en heren, berg wax en gillettemesjes op en volg dwars op een tocht door het land van de bovenlipse hamster, de handlebar, de moeder aller zijderupsen, quoi. In maart mocht Margriet Hermans zich nog de gelukkige draagster van de snor van de maand noemen, maar in april geeft dwars deze trofee door aan niemand minder dan eerwaarde André-Mutien Léonard. Hoezee!
Monseigneur Léonard studeerde filosofie aan de universiteit van Leuven, om daarna in Rome theologie te volgen. Met een doctoraat over Hegel wist hij zich op te werken tot professor aan de UCL en in 1991 werd Léonard bisschop van Namen, een functie die hij nog steeds met verve vervult. Tussendoor schrijft hij sappige columns in het Katholiek Nieuwsblad, een gezellig retrotijdschrift. Ter gelegenheid van de verjaardag van de paashaas werd de monseigneur geïnterviewd door Télémoustique. Léonard had een openhartige babbel met het blad, waarin hij de zonden van onze tijd hekelde.
En wie kent ze niet, die zonden. O tempora, o mores! Vijfhonderd jaar geleden hadden we tenminste nog reden om trots te zijn op onze maatschappij: onze steden waren de navel van de wereld, de kerk was nog geen compleet overbodig relikwie, homo’s bestonden niet en kindertjes ontsproten bij duizenden in elke boerenkool. Eerwaarde Léonard zit er niet naast als hij zegt dat het huwelijk iets tussen man en vrouw is. Mensen van hetzelfde geslacht mogen natuurlijk trouwen, zolang dat maar niet zo heet. En zolang ze maar niet homoseksueel zijn, want dat is al bij al toch “un stade imparfaitement développé de la sexualité humaine qui contredit sa logique intérieure” (net als de clerus, die nochtans perfect te rijmen valt met coïtus).
Gelukkig is niet iedereen zo abnormaal, maar jammer genoeg maken de normalen zich continu schuldig aan een waarlijke kindermoord à la Herodes. Duizenden onnozele kinderkens worden dagelijks met het badwater weggegooid, en zo ondergraven we onze maatschappij. Een maatschappij die al aangetast was door decadente uitwassen als euthanasie, het absurde recht op waardig sterven, terwijl langzaam heengaan door pijnstillers en palliatieve zorgen een lachertje is geworden én nog eens mooie familiemomenten oplevert ook. Om in het ziekenbed te blijven sluit Monseignieur André-Mutien Léonard af met een goede raad aan alle toekomstige aidspatiënten: hou je broek maar aan, want met condooms (poreus, afglijdend en scheurend) spelen is ongeveer zo veilig als een fijn potje Russische roulette.
In Télémoustique verwoordde de Naamse bisschop als geen ander wat iedereen denkt maar niemand durft zeggen. Voor deze moed en Léonards intelligent onderbouwde discours (met goed veel recente uitspraken van Freud) looft dwars maar wat graag een prachtige snor uit.