Caro Silvio,
Vooreerst zou ik u willen feliciteren met uw verkiezingsoverwinning. Niet alleen met de net behaalde, maar ook met alle voorgaande. In donkere dagen van regeringsformaties en staatshervormingen, vraag ik mij wel eens af wanneer België haar Berlusconi zal krijgen. Bij u was het gepalaver over splitsingen niet waar geweest. U weet tenminste hoe u vrienden moet maken, u kent hun bankrekeningen en andere pittige details. We zouden er niet alleen op politiek vlak op vooruit gaan, ook onze tv zou schitteren als nooit tevoren. Uw bedrijf Mediaset bracht het Italiaanse amusement op een totaal ander niveau: grote shows, sierwijven met pluimen in hun derrière en iedereen miljonair!
Meermaals heb ik genoten van uw kleurrijke quizzen. Zij die naast de prijzen vielen, laat u ook niet in de kou staan. Ik denk hierbij aan de jonge vrouw die tijdens een debat polste naar uw oplossingen voor werkloze jongeren. Als een redder in nood kwam u met een oplossing: u bood zowaar uw eigen miljonairszoon aan als echtgenoot. Mooie, jonge vrouwen hebben niets te zoeken op de arbeidsmarkt, er zijn genoeg rijke huwelijkskandidaten om hen uit de armoede te redden. Desondanks blijven sommigen beweren dat u het allemaal voor uzelf doet! Die wet die er voor zorgde dat u onschendbaar zou worden als premier, voerde u in omdat u wist dat Italië nood had aan een goede leider. Italië kon het zich niet permitteren een voorman als u te verliezen. Natuurlijk had u zelf ook liever een tijdje uitgerust op kosten van de staat. Maar zo bent u niet.
U bent zoals ze dat in onze contreien noemen: een werkerke! Zelfs vóór u in de politiek zat, was u al sociaal begaan. Zo liet u in de jaren 70 een arme zuiderling overkomen, want u had een stalknecht nodig. Wist u veel dat deze Vittorio Mangano een maffiabaas was. U bent de Atlas van Italië, die zonder een zucht het land op uw schouders laat rusten. U geeft uw volk alles. 90% van de televisiezenders zijn van u, een voetbalploeg: van u, uitgeverijen: van u! Om nog maar te zwijgen over de kranten die u geheel vrijwillig financiert. Toch durven enkele nietsnutten uw naam te beschimpen op de openbare zender, RAI. Ik denk hierbij aan de journalist Travaglio, die maar boeken over u en uw zogezegde maffiavrienden publiceerde. En maar rijk worden ten koste van uw goede naam. Alsof dat nog niet genoeg was, vond desbetreffende het ook nog eens nodig om met zijn literaire fictiewerkjes uit te pakken in een talkshow. Hij was echter niet de enige, ook anderen haalden het in hun hoofd vragen te stellen over de herkomst van uw geld. Gelukkig laat u zich niet doen. Toen u enkele maanden later premier werd, liet u ze met één vingerknip van het scherm verdwijnen. U hebt gelijk: men behoort geen leugens te vertellen in uitzendingen die door het volk betaald zijn!
Ondanks al deze tegenwind maak ik mij geen zorgen over u. Ik zie dat u het goed maakt. De Italianen hebben juist gekozen. Zelf had u dat zien aankomen. U weet ook wel dat uw land niet vol achterlijke burgers zit, want zoals u verklaarde, zijn zij die voor links kiezen niet helemaal goed bij hun hoofd. Qua vrienden zit het ook goed. U kwam samen op met de kleindochter van il Duce, Alessandra Mussolini. Verder heeft u Giuseppe Ciarrapico, een trotse fascist, aan uw zijde. Maar laten we vooral uw oude studiekameraad Dell’Utri niet vergeten. Hij is uw rechterhand, helaas is deze hand wel veroordeeld wegens banden met de maffia. Maar ja, wie is dat niet in de Italiaanse politiek?
Het gaat u goed, mijn vriend, en als het u allemaal teveel wordt, mag u altijd komen meebouwen aan een beter België. Bij dwars belonen we u alvast met een snor!
PS: Als die miljonairszoon van u nog vrij is, mag die ook altijd meekomen!