Bram Vandeveire
dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubber eendjes. Recensente Anouk schoof aan in het cultuurcentruum van Beveren om niet alleen Rudy!, maar ook de wereld te ontleden.
Peter De Graef weet als geen ander maatschappijkritiek te verpakken in een humoristisch jasje in Rudy!. Een jasje dat weliswaar niet aangenaam aansluit, maar na het gelach eerder als gewicht over je schouders hangt. Na een geweldige krachtige uitbarsting over onze winstmaatschappij, lokale middenstanders, dure autobezitters en multinationals zitten we ongemerkt volledig gevangen in zijn verontwaardiging, keilen we ‘de leugen’ regelrecht de vuilnisbak in. Als dit een verkiezingscampagne was, werd hij regelrecht verkozen tot premier. Behalve misschien door die paar duidelijke ‘middenstanders’ of dure autobezitters in de zaal.
Om de misschien lichtjes extreme uitspraak van daarvoor wat af te zwakken, besluit hij dat eigenlijk iedereen eerlijk is. Eerlijk vanuit zijn eigen overtuiging. Is een leugen nog een leugen als de leugenaar spreekt vanuit zijn eigen visie? De zwarte leugen begint een beetje meer grijs te kleuren.
Wat met een tijger die zich wil voordoen als de gewassen waarin hij zich vertoeft? Wat met de kameleon die zich ongegeneerd aanpast aan elke nieuwe omgeving? Wat met de gevolgen van de waarheid? Is de leugen niet onze levensverzekering? Hier hult hij de leugen in een maagdelijk wit doodskleedje.
Maagdelijk is anders geen term die gemakkelijk op Rudy! geplakt kan worden. Peter de Graef is met deze voorstelling niet aan zijn proefstuk toe. Net als de twee voorgangers Zoals de dingen gaan en Stanley wordt ook hier het persoonlijke verhaal opgetild naar iets vele groters. Of andersom. Een onvoorziene twist buigt de man op de barricades om naar een gedesoriënteerde jongen. En onderweg wordt er niet spaarzaam omgesprongen met intieme gedachten, herinneringen, zang en muziek.
Maar zoals De Graef als Rudy zelf zegt: “Dit is helaas geen musical.” Positief bekeken wil dit zeggen dat je de vaste ergernissen van dit genre mag laten vallen (‘begint ie nu weer te zingen?!’). Anderzijds is dit geen ontspannend avondje dat je kan afsluiten met een luchtige babbel aan de toog. Nog erg verzonken in al de stemmingswisselingen die Rudy! me bood, vertrek ik naar huis. Peter De Graef heeft me alle schakeringen van de leugen laten zien en hij is de eerste die me echt doet twijfelen aan de kracht van de waarheid.
Peter De Graef laat met deze voorstelling niemand onberoerd. Maar niet iedereen zal een even grote fan zijn als ikzelf, deelgenoot in de staande ovatie van ontroerde mensen. Een publiek dat beseft dat deze man zonet de wereld heeft ontleed. Naast mij een beleefd, doch ingehouden applaus van de betrapte ‘middenstander’ die de kern van de voorstelling niet kan vatten. Door een overtuiging die niet losgelaten kan worden natuurlijk, maar zijn we niet allemaal gevangen in onze eigen ‘alwetendheid’?
Gezien op zaterdag 18 oktober 2014 in Ter Vesten, het cultuurcentrum van Beveren. Op donderdag 23 oktober 2014 speelt Peter De Graef nog in CC Luchtbal te Antwerpen, daarna toert hij nog verder door Vlaanderen tot en met vrijdag 19 december 2014.