Zoals u eerder in deze dwars kon lezen heeft de sportieve Antwerpse student zich de voorbije weken weer van zijn/haar sterkste kant laten zien. Een twaalfurenloop is echter, ondanks de duidelijke naam, meer dan lopen alleen.
Natuurlijk maakt de fameuze loopwedstrijd tussen opgehitste faculteiten de hoofdmoot uit. Zelden waren studenten meer bezweet dan na zo’n rondje vechten en zwoegen tegen de meters en trappen en bochten. Zelden een student zo luid om zijn moeder horen roepen ook.
Dat laatste kwam geregeld voor die dag. Vergezeld van andere, niet zo beschaafde kreten doken, sprongen, kropen en schoten collega-studenten elkaar aan flarden in de daartoe speciaal geplaatste kooi, ergens opzij op parking 2.
Geen cage-fight, paintball. Kogels die om oren floten en er hier en daar één raakte, het slachtoffer kermend van de pijn, onder luid gejuich van de vijand in elkaar stortend met een plasje roze verf als symbolisch bloed op het verkrampte aangezicht. Heerlijk.
En dan waren er botsauto’s. Een kluwen van razende, niets-ontziende karretjes met dito bestuurders zorgden voor een waardige afsluiter.
Ook menig haastig opgedronken pint dacht er zo over en wurmde zich weer naar boven, de buitenlucht tegemoet. Ze zullen het daar geweten hebben, op parking 2.