Op de redactie van een Antwerps studentenblad moéten – bijna per definitie – een gezond aantal overtuigde Sinjoren rondlopen. Indien ook u met trots deze titel draagt, kent u als trouwe lezer ongetwijfeld de dwars-column ‘randstad’ van Mati en Waldo. Een bataljon virussen en microben met een eerder negatieve instelling weerhielden ons duo er deze maand van om hun tocht doorheen de scheldestad voort te zetten. U zal dan ook vergeefs zoeken naar hun bijdrage.
Een alternatief liet even op zich wachten, maar haalde nog nét de laatste pagina. Deze laatste pagina.
Tijdens de redactionele werkuren, wanneer de zon reeds lange tijd met haar stralen over andere continenten streelt, kroop een van onze fotografen uit de redactionele zolder.
De scherpe winterwind legde nog meer dan gewoonlijk de onzichtbare nadruk op de koele schoonheid van ‘s stads meest verlichte accenten. De gevoelige film (100 ASA om precies te zijn) legde legendarische en historische stadsburgers vast; u herkent linksboven Brabo op de Grote Markt en daarnaast Van Dyck aan de Meir.
Een schijnbaar verdwaald harmonciaspeler zat op diezelfde Grote Markt te mokken. “Geen kat op straat.” Voor twee euro poseerde hij vervolgens een dik half uur met veel enthousiasme voor het stadhuis. De lucht stroomde rijkelijk en harmonieus in en uit z’n longen en z’n instrument!
De ‘ijzeren noodbrug’ uit de jaren stillekes (linksonder) ligt vlak bij de plaats waar de vijfde foto (rechtsonder) is getrokken. U zou op de achtergrond van dit zicht op de Keizerlei het Centraal Station herkennen, indien de voorbijrijdende bus haar sporen niet had achtergelaten.