Bij weekdopen hoort vaak een verkoop. Aldus word je als schacht of por bij bijvoorbeeld PSW en Translatio verkocht. Aan wie en hoe? Dat zijn vraagtekens. Rector Herman van Goethem plaatste er tijdens de afgelopen Stuvoraad uitroeptekens bij en hij is niet de enige.

Hedendaagse kunst, daar snap ik niets van. Wat valt er ook aan te snappen? Wat rode lijnen op een wit doek trekken, een brandblusser midden in de zaal zetten of gewoon snel even een kribbeltje doen op een urinoir dat je op straat vond, is dat nu kunst? Weet ik niet. Ik snap niets van hedendaagse kunst maar wil het wel snappen. Vaak heb ik echter het gevoel dat ik cruciale details mis omdat ik gewoon onvoldoende de context en taal van de kunstgeschiedenis ken. Herkenbaar? Wij, kunstanalfabeten, nemen jullie mee op rondleiding door het M HKA dat met trots de Euraziatische tentoonstelling van Joseph Beuys toont. 

Het is over de hongerige koppen lopen in de studentenresto’s. Hiermee brengen we niets nieuws en ook de universiteit is al langer op de hoogte van de drukteproblematiek in de komida’s. Waarom ervaren we dan nog steeds dezelfde ongemakken bij ons middagmaal?

dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Dit keer een creatie van een van onze medestudenten, Verloren tussen twee werelden: Het einde van morgen. De zware titel van het boek weerhoudt de 19-jarige auteur Oscar Terryn er niet van om mij met een brede glimlach de papieren versie te overhandigen.

De sporthal van de Agora – iedereen kent hem wel. Die gekke open plek waar je lekker mensen kijken kan die van de faciliteiten gebruik maken. Je ziet er op elk moment van de dag wel beweging. Op Campus Middelheim is er ook zo’n sporthal, maar die ligt niet in ons letterlijke midden. En ze verschillen op wel meer vlakken.

Lang ben ik op zoek geweest, maar de juiste zaten er maar niet tussen. Bijna ten einde raad stak ik mijn voeten in sneakers. Een impulsieve bevlieging. Iedereen weet dat de houdbaarheid van een paar hip ogende schoenen korter is dan twee achtereenvolgende jaargetijden. Soms leek het dan ook of ik tegen een muur opliep – nog altijd die sneakers aan mijn voeten. Een aantal jaar geleden kwam ik alsnog in aanraking met de ultieme schoen, of liever: het ultieme paar. Timberlands. De schoen koos mij, en ik zou nooit meer anders willen.