De film- en televisieserie-industrie zijn volledig hun creativiteit kwijt! In plaats van originele ideeën bedenken ontfermt ze zich nu over boeken om dan verfrissende inzichten te beloven over gekende verhalen. Niets of niemand is nog veilig, houd je vooral vast aan de takken van de bomen, want voor je het weet zie jij jouw favoriete boek of boekenserie compleet transformeren in een kostelijk afkooksel. In hoeverre vervangt een film of tv-serie zijn originele voorganger? 

Sla om de zoveel maanden een krant naar keuze open en de kans is groot dat je een artikel tegenkomt dat hel en verdoemenis predikt over de leescultuur in het Nederlandse taalgebied. De dagen nadien stromen er dan ook steevast lezersbrieven binnen van enerzijds oude knarren die ‘die vermaledijde jeugd met hun Netflix en Instagram’ berispen op hun inferieure mediaconsumptie, en anderzijds boekenliefhebbers die pleiten voor een verlaagde drempel in het literatuuronderwijs, in de hoop dat de jeugd het tóch maar eens op kan brengen een boek open te slaan. Waarom beroert de discussie over literatuur de gemoederen zo? dwars sprak een academicus en een schrijver over wat ‘literatuur’ nu eigenlijk is, het belang van dat soort werken en de toekomst van het lezen. 

Wandel je mee? Er is een labyrint hier, kijk maar, en ik heb een Ariadne nodig die me de weg wijst, de rode draad tussen jou en mij en de gangen van de universiteit waar ik de resten van mijn onbezonnenheid kwijtspeel, les na les, besef na besef. Ik verlies ze sneller dan ik eerst had gedacht, maar ik verlies mijn aandacht in de kaders aan de muur evengoed. In deze gang hoef ik eigenlijk niet te zijn, maar ik ben er toch. De gang verbindt de communicatiedienst van UAntwerpen met het Hof van Liere. Het glas nodigt uit, de hoeveelheid gesloten deuren vragen je om weg te gaan: ga terug naar de bloeiende binnentuin, weg van gang HvL.022 geregeerd door Pjeroo Roobjee.

Een snel maar fancy recept voor twee stevige maaltijden.

Hoezo ken je haar niet? Hoelang woon je hier al? Bij het afscheid bleef menig schuin oog in mijn nek branden. “Ik kan toch niet met iedereen bevriend zijn?”, dacht ik vertwijfeld. “Ik kan wel zonder.” Nou nee, niet dus, zei het universum. De sterren schreven het op mijn takenlijstje, ik moest en zou haar ontmoeten. “Neem vrijdag je gitaar mee naar de cantus!”, hoorde ik nog in de verte.