In wat nu al het jaar van het protest schijnt te zijn, richt dwars zijn blik terug op Europa. Met Wit-Rusland treffen we daar één van de laatste dictaturen op het continent aan. Alexandra studeerde er internationale relaties aan de Staatsuniversiteit te Minsk, voordat ze besloot de overstap te maken naar de European Humanities University – een universiteit met een wel heel bizar verhaal.

We blijven er maar op hameren. Cultuur is verplichte leerstof voor iedere student. Van boekenwurm tot laboratoriummuis, van proefdieren-fetisjist tot bibliofiel. Stadsmussen en buitenbeesten, kruip uit uw kot, broeikast, kippenhok of kattenluik en geniet van het Antwerpse cultuuraanbod dat dwars voor u onder de loep nam.

De zacht suizende bomen langs de verlaten Middelheimlaan deinen vredig mee op het ritme van de wind. Statige huizen uit een vervlogen epoque breken de langgerekte weiden omlijnd door bomenpartijen. De serene, haast sacrale sfeer geeft me de indruk dat ik in een andere wereld ben terecht gekomen. De stad met overvolle trams, ronkende bussen en toeterende taxichauffeurs lijkt als een vage herinnering van me af te vallen. Plots doemt daar een gebouw op dat nog pompeuzer oogt dan de villa's. Het is het majestueuze hoofdgebouw dat vroeger de École Coloniale Supérieure heette en nu de wat minder gracieuze naam Gebouw A draagt. Schuin achter dit flamboyante gebouw staat Gebouw D: onder meer de thuisbasis van studentenvereniging Campinaria. Het was daar dat ik had afgesproken met praeses Emiel Masyn en enkele andere leden van zijn vereniging. De reden van mijn bezoek: de ‘Campinaria-spirit’ proeven zolang deze nog te proeven is. Gebouw D wordt binnenkort immers met de grond gelijk gemaakt. Het zou kunnen dat daarmee ook de 40-jarige studentenvereniging Campinaria verdwijnt.

Toen Maarten Inghels twintig was en aan de Universiteit Antwerpen studeerde, ging voor hem de droom van menig student Taal- en Letterkunde in vervulling. Zijn dichtbundel werd gepubliceerd door een van de grootste poëzieredacteurs van de Lage Landen: Gerrit Komrij. Zijn carrière als dichter begon als een wervelwind. Bijna drie jaar later ligt zijn tweede dichtbundel ‘Waakzaam’ in de rekken – en schopte hij het tot dwars-columnist. Ons gesprek vormt alvast een prachtig geluidsfragment. Geroezemoes en heldere jazzmuziek op de achtergrond, en het donkere, gevoelige timbre van een dichter die spreekt over onze generatie en zijn nieuwe geëngageerde toon.