SLENTEREN IN MIJN HOOFD

In mijn hoofd zijn herinneringen niet gesorteerd op kleur of op geur, maar staan ze rechtop of liggen ze in stapels verspreid in de hoeken van mijn geheugen. Ik kan erlangs slenteren zoals langs een mooie etalage met duizend lichtjes waar mensen voorbij flaneren als ze op zoek zijn naar een perfect kerstcadeau voor iemand die ze liefhebben. Tijdens mijn leven heb ik allerlei momenten verzameld die ik orden in mijn hoofd. Sommige zijn getekend met de kleur liefde en andere geschilderd met een tint van geluk. Het lijken tekeningen en schilderijen van verschillende artiesten, uit verschillende kunststromingen.

Ik stop met wandelen voor een tekening die me terugbrengt naar een kerstdiner toen ik nog maar net over de rand van de eettafel kon kijken en ik mijn grootmoeder chique kaarsen zag aansteken. Op tafel stonden bergen kroketten, groenten lagen nog na te sudderen in een schaal en rode servetten lagen op groene borden, gevouwen in de vorm van een ster. In de hoek van de huiskamer stond een hoge kerstboom die vol hing met gekleurde kerstballen, die het warme licht van de slingers vingen en in de kamer reflecteerden. Onder de boom lagen veel cadeaus waar ik al stiekem aan had gevoeld om te gokken wat er onder het papier zat. Bekende stemmen van familieleden vulden de stilte met verhalen over het verleden en dromen voor de toekomst.

Vol nostalgische warmte slof ik verder door de drukke winkelstraat in mijn geheugen. Op een andere tekening staat het dorp waar ik veel tijd heb doorgebracht in mijn jeugd. Ik zou met mijn ogen dicht door zijn straten kunnen wandelen zonder met mijn knieën op het harde asfalt te knallen. De huizen lijken op de mensen die ze beschermen tegen de koude buitenlucht. Daar in dat huis met de paarse en gele bloemen woont een lieve oude dame die altijd in felgekleurde rokken haar planten water geeft en met een dampende kop koffie geniet van haar boeken. En daar in het strakke en sobere grijze huis woont de baas van het advocatenkantoor op de hoek van de straat. Elke ochtend om zeven uur slaat de zware deur achter hem toe en vertrekt de man in een zwart pak naar zijn werk op zijn gele fiets.

Dan keer ik terug uit mijn herinneringen. Met wazige ogen zie ik de boeken die voor mijn neus op tafel liggen. Achter de beregende ramen hoor ik auto’s over de straat ruisen. Met mijn groene markeerstift heb ik een vlek gemaakt op een pagina. Het papier is fragiel en breekt wanneer ik mijn stift ophef. Waar eerste woorden stonden, zit nu een gat. Ik zal proberen tijdens het nieuwe jaar meer speciale momenten te vangen, die ik dan kan bewaren in mijn hoofd om later opnieuw weg te doezelen tijdens het studeren.