“aula Patrice Lumumba is een stap in de juiste richting”

Tijdens de ceremoniële inhuldiging op 31 maart gaven rector Herman Van Goethem, politica Juliana Lumumba en voorzitter van AYO Victorine Mpanzu Kwamy elk een speech. “In die drie speeches werden er drie perspectieven aangereikt”, vertelt Eseosa. “Je had de Belgische en de Congolese kant, twee stemmen uit het verleden, maar je had ook de stem van Victorine, tussen België en Congo in en de stem van de toekomst. Achteraf hoorden we dat haar speech mensen deed denken aan Lumumba’s speech uit 1960, wat natuurlijk een ongelooflijk compliment was.”  

Na de ceremonie was er een receptie, met een streepje muziek. “Ik heb de rector zien dansen!” lacht Eseosa. “Dat was een leuke extra.” De muziek was deels Eseosa’s idee. “Aanvankelijk wilde men de receptie formeel houden, dus zonder muziek, maar dat vond ik zelf niet gepast. Muziek is het fundament van Congolezen. Dat is ook iets typisch van de Afrikaanse cultuur.” In het Afrikaanse continent wordt muziek namelijk regelmatig ingezet als tool om informatie te verspreiden, zoals rond ziektes. “Het bandje dat is komen spelen, bestaat uit Congolezen, waardoor het al helemaal fijn was dat ze er waren.” 

De muziek op de receptie is een goed voorbeeld van hoe de werkgroep functioneerde. “Er werd naar ons geluisterd en daarna werd er effectief iets met onze input gedaan”, zegt Eseosa. “Team Diversiteit had een leidende rol, maar ook een duidelijk ondersteunende rol. Toen Victorine haar speech aan het schrijven was, boden ze veel hulp aan, in de vorm van bijvoorbeeld nalezen en bijsturen.” Daarnaast maakte Team Diversiteit erg duidelijk dat ze het cruciaal vonden dat AYO zich betrokken voelde en gehoord werd. “Achteraf heb ik nog met Saana Haddouchi van Team Diversiteit gesproken over de toekomst. Saana vond het belangrijk dat we steeds met een kritisch perspectief naar hen keken en dat ze verantwoordelijk wilden worden gehouden voor mogelijke steken die ze lieten vallen. Het is fijn dat ze dat zelf aanhaalde.” Victorine hield UAntwerpen in haar speech meteen verantwoordelijk. Zo bekritiseerde ze de aanwezigheid van Filip Dewinter op UAntwerpen en de beruchte omvolkingslezing.  

hoe gaat het verder? 

Eseosa werpt een blik op de toekomst. “Met AYO specifiek willen we in samenwerking met UAntwerpen evenementen blijven organiseren. Voor onze filmavond over Patrice Lumumba hebben we dankzij Sebastian en Saana van Team Diversiteit echt een safe space kunnen creëren. Daarom ook zie ik graag blijvende ondersteuning van Team Diversiteit en UAntwerpen in de toekomst. Ik bedoel natuurlijk niet dat we meer middelen moeten krijgen dan de rest, maar ik bedoel wel: verlies ons niet uit het oog. We zijn een minderheid, ja, maar we zijn er wel en we moeten gezien worden. De omdoping van de aula is een stap in de juiste richting, maar we zijn nog niet op onze eindbestemming geraakt. Voor nu is er een goed fundament gelegd, dat wel.” 

‘Optimistisch’ is niet het woord dat Eseosa zou gebruiken om zichzelf te omschrijven. “Dat woord heeft de connotatie dat de klus al geklaard is en dat er geen discriminatie meer bestaat”, merkt ze op. “Ik ben niet verbitterd; ik ben juist positief. Ik heb zin in de toekomst, ook al ben ik me erg bewust van alles wat er nog kan gebeuren. Er gaan stemmen op dat specifieke minderheden te veel aandacht krijgen en ik merk dat we geviseerd worden.” Hoewel die stemmen al opgingen voor de inauguratie, benoemt Eseosa dat het duidelijker is geworden tijdens en na de ceremonie. “We zijn er nog niet. Ik merk dat aan verschillende dingen. Neem nu de burgemeester van Antwerpen: hoewel hij was uitgenodigd, is hij niet komen opdagen op de ceremonie. Dat vind ik moeilijk: dat lijkt op een burgervader die nog altijd kiest welk kind hij wel wil en welk kind niet. Pas op, dat is persoonlijk. Er zijn mensen die dat niet de taak van een burgemeester vinden en dat kan.”  

Iets anders waaraan Eseosa merkt dat de bestemming nog niet bereikt is, is de specifieke kritiek die beslissingen zoals die van de omdoping krijgen. “Ik merkte dat ik enigszins bang was dat stemmen uit bepaalde politieke hoeken zouden komen opdagen om roet in het eten te strooien. Uiteindelijk waren ze er niet, maar hun kritiek zweeft wel rond. Die kritiek van de modale HLN-comment raakt me niet per se, maar die van hogergeplaatsten wel. Zij hebben macht, zij kunnen snel besluiten nemen en anderen daarbij beïnvloeden. Jonge mensen vanuit die extreemrechtse oriëntatie studeren ook, hè, en zij worden óók de werknemers, zelfstandigen, CFO’s en zo verder van de toekomst. Tegelijkertijd: wíj zijn er ook. We komen er wel. Hoewel wij de vruchten misschien niet zo snel zullen plukken, zullen onze kinderen dat wel en dat is voor mij een troost.” 

Die troost put Eseosa ook uit de afgelopen samenwerking rond de omdoping van de aula. “Als de betrokken partijen die hebben meegewerkt en ervoor hebben gevochten dat wij aan tafel zouden zitten, er niet waren geweest, was dit niet gebeurd. Het is een fantastisch gevoel dat we samen hiervoor konden vechten. Daarvoor zou ik alle partijen daarvoor willen bedanken. Saana in het bijzonder, zij heeft veel voor ons gedaan. We blijven kritisch, want we zijn er nog niet, maar dat we zin hebben in de toekomst, dat sowieso.”