De paasklokken hebben al een tijd geleden geluid. Ik heb de schappen van de Albert Heijn, de Colruyt en de Delhaize die eerste dinsdag na Pasen al uitgemest om de afgeprijsde chocolade-eieren, -hazen en overige figuren mee te nemen onder het toeziend en licht veroordelend oog van de zelfscankassa. Ik heb zelfs al ostentatief aan de paasbloemen geroken. Welkom in het post-pasentijdperk!
Elke feestdag bloeit er een nieuwe persoonlijkheid in mij op, maar met Pasen is het al helemaal erg. Zeg nu zelf, waarom verzinnen we goede voornemens voor het nieuwe jaar als we onszelf de wedergeboorte kunnen toe-eigenen? Wie daarmee ook begonnen is, had hier beter over moeten nadenken. Nieuwjaar had net zo goed gewoon een schuimwijnfestijn kunnen blijven zonder gemoraliseer. Goed, veel wedergeboorte zit er bij mij niet in: ik blijf een theeleut en ik blijf leuteren over kunst en studiezaken. Uiteindelijk is het paasfeest voor mij voornamelijk een excuus voor chocolade in een andere mal dan normaal en niet meer dan dat. Jezus vergeeft me dat wel.
Toegegeven, voor een student is deze maand niet altijd de gemakkelijkste, waardoor de verzameling aan bruine eitjes een strikte noodzaak wordt. De deadlines vliegen je om de oren. Promotoren lijken gezamenlijk verstoppertje in de inbox te spelen. Die juni-examens komen wel akelig dichtbij en oh, ja, die sociale kalender raast door. De een popt zich om tot adrenalinejunkie (wie heeft er nog rilatine nodig?) en geniet van het waas van haast, de ander bouwt een hechte band op met escapisme. Liefst van al combineer ik de twee. Ik ben graag op mijn qui-vive. Als je lang genoeg studeert, leer je een liefdesverhouding op te bouwen met die drukte, lijkt me. Op die manier wordt een nine to five een oase van rust, weet je wel? Tegen je proclamatie moet je jezelf zodanig geherprogrammeerd hebben dat je tegen alle mogelijke heisa en drukte kan. Zoiets. Klinkt dat niet als een mooi excuus?
Maar hé, we doen het toch maar allemaal. Geen enkele reden tot bescheidenheid dus – Jezus is tenslotte niet herrezen om daarna koket te zeggen dat het allemaal niet zoveel voorstelt. We kabbelen allemaal voort, met ons onverantwoord koopgedrag en twijfelachtige agenda-invulling, en de drukte heeft ons nog nooit de das omgedaan. Het gaat misschien net te ver om te zeggen dat we onszelf een kus van de juf (dat is problematisch) en een bank vooruit moeten geven, maar een beetje kalmte in het hoofd mag dat besef wel brengen. Het lukt allemaal wel. De post-pasenpartij is een kermis van jewelste, maar die diplomaflosj pakken we wel.
- Log in to post comments