verborgen parels onder de Netflixrommel

Netflix heeft een positieve impact gehad op de filmindustrie. Zo zijn films veel toegankelijker en goedkoper geworden, een disruptie die enorm relevant is in een tijd waarin een cinemabezoek steeds duurder wordt. Netflix krikt het aantal films en de kijkcijfers op. Passieprojecten van grootse filmmakers die niet rendabel genoeg zijn voor grote studio’s, worden door Netflix wél gefinancierd. Ook krijgen kleinere arthousefilms een groter budget dan voordien. Of we het streamingbedrijf daarom een broednest van hoogstaande cultuur kunnen noemen, is misschien enkele stappen te ver. Zo worden vooral hun eigen producties in de schijnwerper gezet en raken veel betere films vaak verloren onder alle rommel. Daarnaast organiseert Netflix nooit fysieke releases van hun geproduceerde series en films. Op die manier wordt de overleving van die producties niet gegarandeerd, want zonder blu-ray- of dvd-release zijn die films en series niet meer toegankelijk wanneer ze worden verwijderd van het platform. Tenslotte krijgen door Netflix geproduceerde films doorgaans niet hun verdiende tijd op het witte doek. Enkel de grote cineasten mogen hun film voor enkele luttele weken draaien in de zalen. Netflix wil op die manier de exclusiviteit van hun aanbod waarborgen.

Ik beoog het algoritme achter Netflix te overtreffen, want ik raad enkele parels aan die ik vanuit de krochten van het streamingplatform heb gesleurd, om hun aanzien wat te vergroten.

Portrait de la jeune fille en feu (2019)

Dat Les Misérables gekozen is als de Franse Oscarinzending in 2019, zal ik de Fransen nooit vergeven, want die keuze is onbegrijpelijk wanneer Portrait de la jeune fille en feu een puur meesterwerk is. De prachtfilm van Céline Sciamma zal voor de doorsnee filmliefhebber wel bekend zijn, maar verdient absoluut een groter publiek. De film begint bij een kunstenares die gevraagd wordt om in alle geheim een portret te schilderen van een bourgeois vrouw. De twee vrouwen vormen een romantische connectie die binnen de context eigenlijk onmogelijk is. Kostuumdrama’s zijn tegenwoordig helemaal niet meer zo populair. Toch kan Sciamma een verhaal van de achttiende eeuw modern doen aanvoelen door hedendaagse thematiek rond LHBTQ+ te behandelen. Haar verfilming van een bloeiende lesbische relatie wordt daarom niet vanuit de male gaze bekeken. Zo worden de naaktscènes niet overdreven geseksualiseerd voor het plezier van de heteroman. Buiten het meeslepende verhaal en de charmante relatie tussen de twee hoofdpersonages, is de visuele poëzie adembenemend. Elk frame lijkt met de hand geschilderd en speciaal ontworpen om vol ontzag naar te staren. De film laat me steeds achter met het gevoel van een vluchtige, verre, maar mooie droom, waar ik wanhopig aan vast wil houden.

Bram Stoker’s Dracula (1992)

Wat de meestercineast achter kaskrakers zoals The Godfather en Apocalypse Now bezielde om deze Dracula-adaptatie te verfilmen, blijft voor mij een mysterie. De film houdt vast aan het boek van Bram Stoker, dus kenners van de klassieker zullen allesbehalve verrast zijn over de plotontwikkelingen. Toch kan Francis Ford Coppola zijn unieke visie kwijt in zijn film, waardoor er een haast onimiteerbare sfeer heerst. Het gotisch kasteel van Dracula omringd door de dorre berglandschappen van Transsylvanië worden afgewisseld met het moderne stadsleven van hogere kringen in het Londen van 1890. De film bruist van stijlelementen, zoals het gebruik van verschillende lagen in frames. Dat wordt bijvoorbeeld gehanteerd wanneer een pittoreske doorreizende trein wordt getoond met daarbovenop een grote afbeelding van een dagboekinvulling. Andere opmerkelijke visuele trucs, zoals de schaduw van Dracula die zijn ware intentie verraadt, de charmante practical effects en de extravagante kostuums dragen allemaal verder bij tot de visuele magie van deze film. Dracula mag bijvoorbeeld verschijnen op verscheidene unieke en gruwelijke manieren. Zo wordt hij betrapt door Van Helsing, maar schrikt de vampierkenner op zijn beurt wanneer Dracula eruitziet als een mix tussen vleermuis en mens. Verder spelen er veel grote sterren mee in de film, waaronder Keanu Reeves en Anthony Hopkins. Deze horrorfilm voelt vooral aan als een prachtige koortsdroom en is een absoluut unicum in het genre.

Paddleton (2019)

Dit is zeker geen gemakkelijke film om door te geraken. De film is gedistribueerd door Netflix zelf, maar lijkt vergeten te zijn in een enorm sterk filmjaar. Paddleton (niet te verwarren met de schattige beer Paddington) gaat over de verschillende manieren waarop twee vrienden omgaan met het feit dat een van hen gediagnosticeerd wordt met terminale kanker. De twee vormen hun connectie voornamelijk door paddleton te spelen, hun eigen twist op padel waarbij ze de bal via een muur in een ton moeten kaatsen. Natuurlijk is de film niet uitsluitend emotioneel zwaar. Alexander Lehmann, de cineast en schrijver, probeert het geheel luchtiger te maken door er humor in te verwerken. Die laag van hilariteit maakt het doorgaans gemakkelijker om moeilijke plotontwikkelingen te verteren. Verwacht dus zeker dat je enkelere keren al huilend zult lachen. Het wondermooie en pure aan deze film is de tedere vriendschappelijke relatie die de twee mannen met elkaar vormen. Ze zijn beiden buitenbeentjes die noch een romantische relatie, noch veel vrienden hebben. Het is dan ook enorm ontroerend om hun interacties te zien. De scènes waar ze samen slechte gevechtsfilms kijken, is zeer herkenbaar. Ze zijn perfect voor elkaar, desondanks hun karakterverschillen. Laat dat vooral een les zijn om mensen die je nauw aan het hart liggen des te meer te appreciëren!

The Lure (2015)

Een musical met zeemeerminnen zal voor alle Disneyfanaten een belletje doen rinkelen, maar ze zullen wellicht gechoqueerd zijn bij het bekijken van deze duistere versie. Wanneer een Poolse rockband twee zeemeerminnen rekruteert, stijgt hun act in populariteit. Die symbiose begint te breken als een van de twee een romantische relatie aangaat met de gitarist. Zo wordt de dromerige extase van hun optredens uiteindelijk vervangen door bloederige horror wanneer de scherpe tanden van de zeemeerminnen tevoorschijn komen. Deze film is zeker niet geschikt voor de gevoelige kijker, maar is een absolute must-see voor mensen die op zoek zijn naar een pareltje buiten de mainstream. Een horrormusical is een genremix die niet vaak voorkomt, maar de mix is wel vaak enorm geslaagd. Ik denk dan bijvoorbeeld aan Little Shop of Horrors en The Rocky Horror Picture Show. Met The Lure is dit genre wondermooi gebruikt om de mooie en vieze kantjes van het nachtleven op te zoeken. De film trekt je naar binnen met haar aantrekkelijke beelden en verleidelijke muziek. Zodra je je comfortabel voelt in deze gouden kooi, wordt de doos van Pandora geopend en slaat de chaos toe.

Princess Mononoke (1997)

De films van Studio Ghibli zijn allesbehalve onbekend en velen ervan staan inmiddels in het assortiment van Netflix, maar toch zullen niet veel mensen deze parel gezien hebben. Dat komt wellicht doordat veel mensen zich laten afschrikken door anime of juist omdat deze film in de schaduw staat van meer prominente Studio Ghibli-films. Ik vind Princess Mononoke alleszins de meest impressionante en ambitieuze productie van Studio Ghibli. Het thema klimaatbescherming neemt aan de hand van een oorlog tussen mens en natuur epische proporties aan. Hordes everzwijnen mogen het bijvoorbeeld opnemen tegen een in de minderheid zijnde leger. Buiten die ecologische kern wordt woede als thematiek ook uitgewerkt. Woede neemt in de vorm van een ziekte lichamen over, waardoor het beoordelingsvermogen verduistert en het land snel overspoelt met conflicten. De animatie is prachtig en brengt de creaties van cineast Hayao Miyazaki helemaal tot leven. Ook al is de film hier en daar verbeterd door CGI, wordt de film grotendeels geanimeerd via traditionele 2D-tekeningen. Die authentieke look-and-feel leidt tot bloedmooie beelden die je wilt inkaderen en ophangen. Verder wordt het animatiemedium fantastisch gebruikt om het verhaal te vertellen. Zo komt het magisch bos, behuisd door mythische flora en fauna pas echt tot zijn recht. De wereld wordt dermate tot leven gewekt dat het haast een echte locatie lijkt die je kan bezoeken.