We zitten erdoor, heb ik gehoord. De burn-out loert om de hoek en de brandweer werkt vandaag van thuis uit. Vol goede moed plan ik de opkomende zenuwinzinking in als studiepauze; ik heb eens gelezen dat pauzes erg belangrijk zijn om productief te blijven. Gelukkig ben ik nog maar een twintiger, bezweert de boomerpopulatie van Facebook me, en weet ik nog niet wat het is om écht moe te zijn. Misschien de pauze toch maar schrappen?
Onlangs ben ik tot de afgrijselijke vaststelling gekomen dat mijn dierbare agenda niet volstaat om orde in de chaos te scheppen. Waar ik met een militaire discipline legioenen aan to-dolijstjes kan afvinken, is het een pak lastiger om 'op een of andere manier een mentaal gezonde ziel blijven' in haalbare taken op te delen en in te plannen. Een teleurstellend gegeven voor een controlefreak als mij.
Het had me logischer geleken als tijd voor mezelf maken nu eenvoudiger werd, nu ik geen tijd meer kan besteden aan theatervoorstellingen of aan het bijwonen van de wedstrijden van Club Brugge tegen een toekomstig verliezer. En toch: meer tijd dan vroeger lijk ik niet te hebben. Minder zelfs. Misschien dat ik de uren nu kwijtspeel aan Orval drinken tijdens het laatste e-peritief, of aan opiniestukken lezen betreffende het doodeenvoudige feit dat we er collectief door zitten. Of ligt het niet aan mij? Lieve UAntwerpen, eis jij minutieus al mijn minuten op?
Toch, vaak draait het meer rond tijd vrijmaken dan tijd hébben. Zo af en toe leg ik de agenda weg (een hartverscheurend besluit, eerlijk waar) en negeer ik alle to-dolijstjes. Waarschijnlijk heb ik meer aan een wandeling met een vriend dan aan een opiniestuk over mijn mentaal welbevinden. Dat levert me ineens minder commentaar op van verbitterde babyboomers.
- Log in to post comments