de stilte van de stad

De voldoening van noeste landarbeid is een oud Vlaams cliché. De boer leeft in harmonie. Wij stedelingen daarentegen zijn vervloekt met een eeuwig verhoogde hartslag. Toch heb ik altijd rust kunnen vinden in de achterkant van de steden. Mijn grootmoeder had een diep gelegen stadstuin. Ingesloten door hoge muren, even wit gekalkt als de huizen uit een landelijke idylle, met een even groen bemoste koer. Is het dan toch de rustieke esthetiek die de storm in ons hoofd bedaart? Vermoedelijk wordt mijn herinnering verschemerd door jeugdnostalgie, eerder voelde ik mij daar simpelweg veilig. Toch lijkt mij veiligheid niet de sleutel tot innerlijke rust. Een verlaten fabriek, bouwvallig. Een smal steegje bij de ochtendschemering. Oorden van rust, met gevaar in kleine hoekjes.

Misschien is het wel de eenzaamheid.

Zoals de monnik die zich afzondert op een berg of de kluizenaar in het woud; de omgeving mag dan wondermooi zijn, de echte reden dat zij urenlang kunnen mediteren is dat de buren niet komen aankloppen om een ei te lenen. Wij mensen gaan massaal in steden wonen omdat we zo veel aan elkaar hebben. Na je onverstoorde meditatie heb je zelf weleens trek in een spiegelei. Winkels, hobby's, werk, ontspanning, we zoeken medemensen op om talloze redenen. In de stad is een overdosis stimulatie dan snel in zicht en krijgen we de reputatie geen voeling meer te hebben met de natuur. Maar zijn het stedelingen die de laatste stukjes natuur verkavelen? De villa van de buitenmens staat liefst aan de rand van het bos om die heerlijke rust te vinden. Weg van het geraas van de stad en toch hoeft hij het stadsleven niet te missen, met de auto ben je er zo. Al is het toch wel jammer dat die stad zo naar auto's stinkt...

Ach, geeft mij maar een kamertje in de binnenstad, de wereld onder handbereik. Mijn innerlijke rust vind ik wel in de vergeten straatjes, waar de enige beweging een oude man is, die om een ei vraagt bij de buren.