eenvoud: de laatste stap der kunst

Een monochrome witte vlakte strekt zich voor ons uit. Achteloos zoeken we naar iets. Iets? Iets wat niet in een object te vinden valt. Bij elke stap die we zetten, laten we een spoor achter. We volgen het ruisen van de zee maar zien hem niet. Enkel de slepende groeven van het zilte komen en gaan, ontmoeten ons netvlies als een herinnering die spoedig zal vervagen. Eric Fourez neemt ons mee naar een witte hallucinante woestijn waarbij hij zijn affectie voor de natuur blootlegt. Kunst kan zoveel dingen zijn. iedereen heeft een eigen opinie. Je ziet het of je ziet het niet. En zelfs als je het ziet, zíe je het dan wel echt?

onderbelicht

Vraag je je weleens af wat sommige mensen zo interessant vinden aan een doek met wat vegen op? Waarom staren mensen toch naar een paar gekleurde vlakken? De kunst dummy vind het waarschijnlijk niet indrukwekkend en misschien zelfs lachwekkend. ‘Dat kan ik toch ook!’ klinkt het al snel. Maar diep vanbinnen weet je dat je niet hetzelfde ziet als de ontwerper en al die mensen die geboeid over een wit doek staan te praten. Zij zien een verhaal. Een statement. Een gedicht. Neem bijvoorbeeld Mondriaan, bekend door De Stijl, een werk bestaande uit niet meer dan zwarte lijnen met gele, rode en blauwe vlakken. Elke lijn en elk vlak zijn bewust neergezet. Het zijn essenties van objecten. Dat wat overbodig was, liet hij vallen. Hij zag een landschap of stilleven en reduceerde dit tot enkel de ultieme basis overbleef, zowel in kleur als in vorm. Alles is te reduceren tot een kern. Dit proces is goed te volgen in zijn boom-schilderijen: het eerste werk is een nog herkenbare boom, al dan niet expressionistisch afgebeeld, het laatste is niet meer te herkennen zonder naamplaatje. Toch is het nog steeds een boom, althans, het startpunt was een boom.

overbelicht

Natuurlijk heeft elke kunstenaar zijn eigen verhaal. Op de tweede verdieping in gebouw R hangen twee representatieve schilderijen van autodidact Eric Fourez genaamd Sporen. Bij een eerste aanblik lijken het, bruut gezegd, witte doeken met zwarte vegen, maar in werkelijkheid zijn het hyperrealistische werken van overbelichte foto’s. Fourez' muze is de natuur, in het bijzonder de zee. Beide werken tonen de sporen die het tij achterlaat in het zand, net na het terugtrekken van het water. Rust, kalmte en vrede spreken in zijn werk op zo’n desolate en minimalistische manier dat je kan wegdromen tot in het limbo van je geest. Als je maar lang genoeg blijft kijken, is het net een poëtische meditatievorm waarbij je een inkijk krijgt in de kunstenaars waarneming. We zien zíjn interpretatie van de zee. Zo simpel en sereen dat er amper een penseel lijkt bevuild.

“De waarheid is altijd te vinden in eenvoud, en niet in de verscheidenheid en verwarring van de dingen.” - Isaac Newton