onbekend en onbemind, maar steengoed

Tijden waarin menig tienermeisje flauwviel bij optredens van de gebroeders Wauters, ook wel Clouseau genoemd, lijken ver achter ons te liggen. Afgezien van Bazart kruipen we liever van ’s morgensvroeg al achter onze computer om peperdure tickets van onze, meestal Amerikaanse en Britse, idolen te bemachtigen. Wat is er gebeurd met ons Vlaams muzikaal nationalisme, met onze trots voor ‘eigen’ muziek? Hoog tijd om de Vlaamse music scene een welverdiende boost te geven, waardoor uw Vlaams muzikaal nationalisme niet anders kan dan zegevieren.

Pomrad

Adriaan Van De Velde is een Antwerpse keyboardspeler met een voorliefde voor elektronische hiphop. Zijn muziek vormt een gebalanceerde harmonie tussen funk uit de jaren 80 en moderne house. Dat hij een echte rot in het vak is bewijst niet alleen zijn studie aan het Antwerps conservatorium, maar ook zijn driemalige passage op Pukkelpop. In 2016 bracht hij zijn derde album Knights uit. Op dit album prijken niet instrumentals, maar ook features met Belgische artiesten als Selah Sue, Steve Kashala en Billie Bentein. Het album heeft een hoog lay-back gehalte met groovy funkmelodieën, eclectische invloeden van diverse genres en de nodige elektronische kick. Volgens Eppo Janssen, programmator van Pukkelpop, maakt Pomrad de ‘sound van toekomst’ en heeft hij potentieel tot over onze landsgrenzen heen. Voldoende redenen om trots te zijn op dit Vlaamse talent, lijkt me.

Poldoore

Poldoore is niet de bijnaam van de Belgisch financieel journalist van vtm Paul D’Hoore, maar wel het pseudoniem van de Leuvense Thomas Schillebeeckx. Met deze artiest blijven we in de sferen van instrumentale hiphop, al voel je hier meer invloeden van jazz, soul en funk. Dat de artiest zich quasi in elk muziekgenre als een vis in het water voelt, merk je meteen aan de variëteit aan songs die hij op zijn naam heeft staan. Er valt wel een zekere herkenbare sound te ontdekken, hoewel de rode draad binnen zijn producties niet altijd even duidelijk lijkt. Ondanks eigenheid een cruciale muzikale eigenschap vormt, houd ik wel van wispelturige muzikanten, van dwarsliggers.

Jacle Bow

De Limburgse band greep in 2015 helaas naast de top drie van de Nieuwe Lichting. Gelukkig bleven de drie gasten niet bij de pakken zitten en releaseden ze in 2017 hun eerste album What's All The Mumble About. Naar eigen zeggen willen ze rock-‘n-roll op ambachtelijke wijze en zonder technologische snufjes brengen. De band wordt daarom wel eens vergeleken met muziek van David Bowie, mooi compliment lijkt me en ongelijk kan ik ze niet geven. Bij het luisteren naar hun album lijk je wel terug gekatapulteerd te worden naar de sixties en seventies, de gouden jaren van pop- en rockmuziek. Het wordt dan ook meteen duidelijk dat gitaar, drum en bas centraal staan in de pure old skool rock die ze brengen. Het moet gezegd, ze vinden met hun muziek het warm water niet uit. Nee, ze vinden het opnieuw uit.

Kortom, onbekende en onbeminde muziek, maar steengoed en vooral de moeite waard om te ontdekken.