EEN ZUCHT VAN OPLUCHTING?

Wie hebben we met zijn allen verkozen om ons land gedurende vier jaar naar eigen believen te besturen? De vijftienkoppige regering-De Wever, met als voor de hand liggende premier Bart De Wever, telt vijf partijen: N-VA, MR, Les Engagés, CD&V en Vooruit. Uit die partijen zijn veertien ministers aangeduid, waarvan er vijf ook vicepremier zijn. N-VA en MR duiden respectievelijk vier ministers aan, Les Engagés heeft er drie en CD&V en Vooruit sturen allebei twee ministers uit.

vacatures genoeg

Het akkoord liet lang genoeg op zich wachten om een Pulitzerprijswinnend boek te kunnen verwachten, maar wat staat er nu precies in? Een korte samenvatting van de 200 badzijden is er niet, maar er zijn wel een aantal opvallendheden. De eerste twee pagina’s van het akkoord bestaan uit een voorwoord van De Wever. Daarin legt hij de focus zoals gewoonlijk op de zorgwekkende budgettaire toestand van ons land, waarvoor hij al op pagina acht een lijst met veelbesproken ‘voorgestelde hervormingen’ voorschotelt. Daaronder valt ook de controversiële hervorming van de arbeidsmarkt en pensioen. Wat houdt de pensioenhervorming van De Wever in? Een korte bloemlezing: de pensioenleeftijd blijft behouden en werknemers krijgen de mogelijkheid om vanaf 60 jaar met vervroegd pensioen te gaan op voorwaarde dat ze een loopbaan van minstens 42 jaar hebben opgebouwd met voldoende daadwerkelijke arbeidsprestaties. Wie vroeger stopt, krijgt een malus, een vermindering van je pensioen, per jaar vervroegde uittrede. Wie langer werkt, krijgt een bonus per jaar opname na de wettelijke pensioenleeftijd. Het minimumpensioen wordt enkel toegekend bij voldoende effectieve arbeidsprestaties. Daarnaast worden het gezinspensioen en het ziektepensioen afgebouwd. Klinkt niet zo slecht, toch?

Dat is het ook niet! De regering voorziet zelfs een familiekrediet van 30 weken per kind, waarvan ouders vrij gebruik kunnen maken om meer tijd te besteden aan hun familie. Let wel: één ouder kan maximaal 18 weken gebruiken. It takes a vilage to raise a child? More like 30 weken! Mensen zonder kinderen, en dat worden er elk jaar meer, krijgen helaas geen familiekrediet. Wil je dus voor je ouders zorgen als zij bijvoorbeeld geen rusthuis kunnen betalen met hun pensioen dat nu al niet volstaat? Of kan je bijvoorbeeld niet voltijds werken omdat je geen kinderopvang kan betalen? Kan je werkgever je gewoonweg geen voltijds contract aanbieden of staat je gezondheid je dat niet toe? Oefen je een fysiek zwaar beroep uit, zoals bouwvakker of havenarbeider, dat je niet tot je zestigste kan uitvoeren? Dan zal je dat moeten bekopen met een verminderd pensioen of een aantal jaren meer werken. Je hebt dan namelijk niet voldoende daadwerkelijke arbeidsprestaties vergaard. Je zal je tevreden moeten stellen met een verlaagd pensioen of je kan natuurlijk een nieuwe baan zoeken (vacatures genoeg, dixit De Wever).

de Connertaks

Het zal je vast niet ontgaan zijn dat de beruchte meerwaardebeasting van Vooruit de sappigste twistappel was van de formatie. Die belasting was voor de partij een voorwaarde om in de regering te stappen, maar voor MR was het dan weer een reden om er niet in te stappen. Uiteindelijk is de taks er min of meer gekomen. In het regeerakkoord wordt gesproken van een solidariteitsbijdrage “van 10% op de toekomstige gerealiseerde meerwaarde van financiële activa” (winst op aandelen, n.v.d.r.). De taks zou 500 miljoen euro moeten opbrengen tegen 2029, maar is nog niet in detail uitgewerkt en zorgt voor interpretatieverschillen en openlijke discussie binnen de regering. Uiteraard kan kritiek van de oppositiepartijen hier niet ontbreken. Zo werd de taks al gedoopt tot de Connertaks door de liberalen, die de taks een trofee van de socialisten noemen. Het Vlaams Belang opteert dan weer voor de Jambontaks, naar de minister van Financiën, als roepnaam. Solidariteit zal hen niet al te goed in de mond liggen.

diversiteit, who?

En dan nog even iets over dat portret; what the hell? Vier vrouwen die weggemoffeld staan in de schaduw van een roedel mannelijke ministers die naar alle mogelijke kanten behalve die van de lens kijken. Alle gekheid op een stokje, waar zijn nu de mensen die in debatten over genderquota het luidst schreeuwen dat vrouwen geen genderquota nodig hebben om dergelijke machtsposities te vergaren, dat het allemaal wel vanzelf zal komen? Als dat waar zou zijn, dan begrijp ik niet zo goed waarop men wacht om zulke quota ook in te voeren voor onze federale regering; wachten heeft blijkbaar hetzelfde effect! Waarom wachten op gelijkheid als die er ook nu al zou kunnen en moeten zijn? Ach ja, misschien ben ik wel te emotioneel of hysterisch om dergelijke redeneringen te volgen. Toch kan ik niet anders dan me bij aanvang van deze regeringsperiode chronisch onvertegenwoordigd te voelen. En ik had nochtans ergens gehoord dat mooie vrouwen de meest gepriviligeerde mensen ter wereld zijn.

Ten slotte een laatste pleidooi voor een genderquotum in de federale regering. Ik neem het de mannelijke ministers allesbehalve kwalijk dat ze niet denken zoals een vrouw, maar dachten ze nu echt dat het niet zou opvallen dat de pensioenshervorming vrouwen het hardst zou treffen? Het zijn nog steeds vrouwen die vaker deeltijds werken of voor langere periodes thuisblijven om te zorgen voor hun kinderen, ouders of om andere zorgtaken op te nemen. Mij zal je niet horen zeggen dat dat eerlijk is, maar het is wel de waarheid en die verandert niet in een-twee-drie, ook niet omdat de ministers vinden dat dat niet zo zou moeten zijn. Misschien ben ik te sceptisch en hadden ze het gewoonweg niet door, maar als er meer vrouwen aan tafel mochten schuiven bij het opstellen van het akkoord, zou het er allicht anders uit hebben gezien.

Bij nader inzien heb ik mijn feesthoed en rooskleurige bril niet uit de kast gevist om de langverwachte regering te vieren. Ik slaakte geen zucht van opluchting, en daar zal ik geloof ik nog lang op kunnen wachten.