van Warhaus tot Balthazar

"Waar de naam Warhaus vandaan komt? Ik heb mijn eerste plaat op een oude sleepboot afgewerkt in de Gentse wateren. Die boot heette niet Warhaus, maar ergens stond dat wel in het gietijzer van die boot gekerfd. Ik was er altijd door geïntrigeerd, want ik weet niet wat het daar deed, maar ik vond dat ook wel chic klinken."

Je tweede cd heet ook Warhaus, wat toch een schril contrast is met het vorige We Fucked A Flame Into Being. Waar komt de titelkeuze vandaan?

"Bij de eerste cd had ik eerst mijn titel, voordat ik mijn nummers had. Ik schreef eigenlijk onder die paraplu van mijn titel. Bij mijn tweede plaat had ik dan weer al mijn nummers, maar nog geen titel. De eerste titel geeft wel wat extra cachet aan mijn plaat, maar hier vond ik dat wat overbodig. De foto met de grijns had ik bovendien al klaar voor de hoes van de nieuwe plaat, en in die zin vond ik het wel krachtig om de plaat dan naar de groep te noemen. Omdat die eerste titel inderdaad wat lyrisch was, had ik nu wat meer zin om daarmee te breken. Dan is het tweede album geen afkooksel van het eerste."

Ik zou de tweede cd zeker geen afkooksel noemen, maar ik vind het wel leuk dat de muziek echt een continuüm is, het is tout court wel dezelfde stijl, niet?

“Ja die mening deel ik wel, het is voor mij een verdere uitdieping van het concept. Warhaus komt ook al een jaar na de eerste cd, ik had mijn wereldje gevonden en daar wilde ik nog even op doorgaan. Ik had wel nog ideeën over, mijn goede drive ineens gevonden. Het gevolg is dan ook dat deze nummers een wat meer spontane aard hebben. Die eerste plaat, daar heb ik 6 jaar aan gewerkt, elk detail moest kloppen, terwijl deze nummers een losser karakter hebben, er hangt een meer jazzy sfeer rond.

Ik vind minzaam omgaan met overspel in een relatie net romantisch.

Voor je eerste plaat zocht je je isolatie op een boot. Waar zocht je de stilte voor de tweede?

"Een vriend van mij raadde mij Kirgizië aan, daar was hij net geweest. Midden in de bergen waren er twee boerderijtjes, daar hebben ze mij een maand gedropt. Ze spraken er geen woord Engels, ik moest met handen en voeten communiceren. De thema’s van mijn muziek hebben wel echt niks met die retraite te maken, het is zelfs wat tegenstrijdig, want in alle rust van de bergen kan ik dan schrijven over al mijn eigen chaos en wanorde, waarschijnlijk net omdat ik even uit die setting kan stappen en erop kan terugblikken."

de liefde

Je zingt heel vaak over de liefde, maar ook over de meer duistere kanten ervan. Zo bezing je overspel in het nummer Love’s A Stranger, dat je dan ironisch in duet met je vriendin zingt.

Ik vind zulke thema’s eigenlijk helemaal niet contrasterend. Ik vind minzaam omgaan met overspel in een relatie net romantisch. De clichés van de romantiek zoals hand in hand lopen, daar ga ik inderdaad wat aan voorbij, de hoekjes van de liefde vind ik veel intiemer en interessanter. No Such High en Everybody zijn bijvoorbeeld wel echt zeemzoete liedjes in mijn ogen, die ik vroeger nooit geschreven zou hebben voor mijn lief. Ondanks al die duistere kantjes zwelt het knuffelgehalte dus wel aan. Dat contrast zit er misschien wel een beetje in, maar de eindbalans is toch wel erg lief.

Jij wordt vaak gelinkt aan Cohen en Gainsbourg, ikzelf zie ook een vergelijking met Nick Cave. Je creëert een soort troubadourfactor, de tekst wordt dusdanig een belangrijk aspect van jouw muziek. 

Die drie namen hoor ik inderdaad vaak vallen en die vind ik ook echt fantastisch. Bob Dylan zet ik er ook graag bij. De klassieke songwriters inspireren mij wel, Lou Reed ook nog bijvoorbeeld. Ze hebben allemaal een wat old fashioned stijl en sterke thematische teksten. Ik ken wel enkel mijn klassiekers, en misschien nog de nieuwe single van Rihanna, maar ik ben ook geen wandelende muziekbibliotheek. Ik kan mijn muziek dus niet aan een onvoorspelbare naam linken.

Balthazar

Uiteraard wil ik ook eens polsen naar de alma mater, Balthazar. Wat zijn daar de verdere plannen?

Deze winter willen we aan de vierde plaat gaan werken. We zijn nu in een stadium dat we allemaal apart wat liggen te schrijven en dat gaan we dan samenvoegen tot een nieuwe plaat. Wat voor stijl die plaat gaat hebben is voor ons allemaal nog een raadsel. We hebben allemaal inspiratie opgedaan uit onze soloprojecten. Het gaat heel interessant worden om die verschillende stijlen samen te leggen en dan vorm te geven. Ik wil daar niet per se geheimzinnig over doen, maar wij weten ook gewoon nog niet wat voor iets het wordt. Hopelijk is de nieuwe plaat na de winter al klaar.

Hoe sta jij eigenlijk tegenover de andere soloprojecten van Balthazar? Zo is er Zimmerman van Simon Casier of J. Bernardt van Jinte Deprez. Gaan jullie ook naar elkaars optredens? Ik weet alvast van Jinte Deprez dat hij hier vanavond zal zijn.

Ja, we zijn wel fan van elkaar. Om nu altijd naar elkaars optredens te komen, is het net iets te druk, maar ik ben onlangs tijdens de toer nog naar Jinte gaan kijken. We speelden samen op een festival, en ook al is het een totaal andere stijl, ik vond zijn performance echt top. Ik heb hem daags nadien nog een bericht gestuurd dat ik echt jaloers was op zijn manier van spelen. Van sommige nummers vond ik ook dat die perfect op een nieuwe Balthazarplaat zouden kunnen passen.

Nemen jullie dan de stijlen van die soloprojecten mee naar Balthazar?

Ja, dat kan wel. Ik ben met Warhaus echt de classic way opgegaan, Jinte meer de hedendaagse. Het is wel wat zoeken naar een compromis, omdat Balthazar toch ook wat meer pop is en dus best wat relevant geluid voortbrengt voor dat genre. Dat wordt wel een uitdaging.

tussenmomentjes

Dé oneliner die ik vond rond jouw eerste plaat was: “Ik zie poëzie in seks hebben op een vuil toilet”. Hoe zou je de tweede plaat beschrijven in zo één zin?

Dat moet dan iets zijn over de liefde, maar dat vind ik heel moeilijk. Dat is al een even lastige vraag als een leuke anekdote van op toer vertellen. Dan denk ik ook al direct: "ja gast" (lacht). Maar bon, liefde zit wat in onverwachte hoek, ik wil nu ook niet in een cliché vervallen, maar er zit veel oprechtheid en passie in oppervlakkigheden. Bijvoorbeeld bij het nummer Mad World denken mensen dan dat ik in de videoclip aan het lachen ben met de mensen die er wat dwaas bij komen dansen, maar ik vind het net heel mooi dat ze dat kwamen doen. Die tussenmomentjes, die meer marginale kantjes zoals wanneer uw lief een bord naar uw kop smijt, die vind ik prachtig.