Op 18 mei is het zover. De stemgerechtigde student mag dan oordelen en veroordelen over het lot van de Vlaamse politieke partijen. In de aanloop naar de verkiezingen proberen de partijen dan ook zoveel mogelijk in de gunst van de kiezer te komen. Maar wie verdient nu echt uw stem? Wie heeft er nu echt iets betekend? dwars maakt voor u de balans van vier jaar paars-groen, en geeft militante studenten een laatste kans om u van hun grote gelijk te overtuigen.
Toen rood, blauw en groen elkaar vier jaar terug het ja-woord gaven, kregen de partijen de gelegenheid om hun actiepunten maximaal door te drukken in het regeerakkoord. Er was, na decennialange Rooms-rode coalities, een grote bereidheid bij VLD, Sp.a en Agalev om het land deze keer eens zonder CD&V te besturen. Hiervoor wilde men gerust een paar extra toegevingen doen aan de coalitiepartners.
Vandaag, vier jaar later, lijken de politieke echtgenoten nog steeds geen kwaad woord voor elkaar over te hebben. Integendeel, men doet er alles aan om de buitenwereld te overtuigen van het succes van de voorbije regeerperiode. Zo was dit volgens de VLD de blauwste legislatuur ooit, met de “grootste lastenverlaging sinds de Tweede Wereldoorlog”. Sp.a ziet een erg sociale regering, die grote vooruitgang boekte op het vlak van de sociale zekerheid. Agalev op zijn beurt vindt dat het een aantal belangrijke groene punten gerealiseerd heeft, denken we maar aan de uitstap uit kernenergie.
Dat de oppositie het met al deze argumenten volmondig oneens is, behoeft in ons democratisch landje niet de minste twijfel. Toch zijn er wel degelijk een aantal zaken veranderd onder paars-groen.
Het enige wat nu al zeker is, is dat de hervorming vooral een dure zaak geweest is.
Belastingverlaging
Om te beginnen is er de verlaging van de vennootschapsbelasting van 40 naar 34 procent, en de vermindering van de administratieve rompslomp voor zelfstandigen. Ook de belastingdruk op de inkomens van de gezinnen is gedaald, in totaal voor een kleine 3,5 miljard euro. Hierbij dient wel gezegd dat vooral de hogere inkomens van deze belastingverlaging profiteren, een punt dat men nogal eens ‘vergeet’ te vermelden. In de toekomst stellen VLD en Sp.a een plafonnering van de aanslagvoet op 50 procent voor. Om het met de woorden van Sp.a(!)-voorzitter Steve Stevaert te zeggen: “Het kan niet dat iemand meer dan de helft van zijn inkomen aan de staat moet afgeven.”
Binnen de sociale zekerheid probeerde men vooral aan het opvangen van de gevolgen van de vergrijzing te werken. Zo werd het overschot van 2002 doorgestort naar het Zilverfonds, ons aller appeltje voor de dorst. Echt grote stappen, zoals de activering van de oudere bevolking, werden nauwelijks genomen. Wel wil men afstappen van de hoge belasting van de bijverdiensten van gepensioneerden. Verder werd de ‘maximumfactuur’ geïntroduceerd , waardoor mensen die hoge medische rekeningen moeten betalen voortaan alle kosten die een bepaald bedrag overschrijden, terugbetaald krijgen uit de sociale zekerheid.
Vandaag, vier jaar later, lijken de politieke echtgenoten nog steeds geen kwaad woord voor elkaar over te hebben.
Geanimeerde debatten
Een andere belangrijke verandering was de hervorming van de politiediensten. Deze had tot doel om de verschillende politiediensten en de rijkswacht te integreren in één goed draaiend geheel. In de praktijk liep dit echter niet zo vlot, en het enige wat nu al zeker is, is dat de hervorming vooral een dure zaak geweest is. ‘Meer blauw op straat’ werd alvast niet gerealiseerd, en de agenten verdrinken nog steeds in de administratieve taken. De laatste grote verwezenlijking van de coalitie is de nieuwe kieswet (voor een meer gedetailleerde bespreking verwijzen wij u graag naar dwars 7). Hiervan blijven vooral de rechtstreekse verkiezing van de burgemeester en de vijf procentkiesdrempel – die politiek tegenstander N-VA dreigt te nekken – ons bij. En niet te vergeten de regeling m.b.t. de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde, die door het Arbitragehof geschorst werd.
De paars-groene coalitie leverde tevens vaak stof voor geanimeerde debatten. Denken we maar aan de inrichting van een ‘Vlaamse feestdag’, de controverse rond de ‘drugswet’ (zie dwars 10), de wapenleveringen aan Nepal, de Amerikaanse wapentransporten door België en de soap rond de nieuwe Antwerpse burgemeester.
Redenen genoeg dus om het woord te geven aan studenten uit de verschillende partijen, dachten wij zo.
In een aantal vorige dwarsjes kwam de sp.a niet aan bod in deze politieke katern. Dit was geenszins opzettelijk; we hebben alle partijen op dezelfde manier gecontacteerd. We zijn echter verheugd dat voor dit laatste artikel alle relevante partijen een bijdrage leverden.
|
“Agalev heeft inderdaad het verschil gemaakt.”
“Als de groenen niet meer water bij de wijn doen, moeten ze de volgende keer niet meer meedoen.” Volgens andere partijen heeft Agalev in de voorbije regeerperiode alvast zwaar gewogen op het beleid. Agalev heeft inderdaad het verschil gemaakt. Er blijft evenwel werk aan de winkel. Helaas dus voor De Gucht: we zullen er na 18 mei niet minder groen op worden.
De voorbije jaren heeft Agalev op heel wat terreinen de wissel omgezet. Zo is er een begin gemaakt met de uitstap uit het nucleaire tijdperk en de instap in het tijdperk van de duurzame energie en energiebesparing. Ook is er eindelijk een begin gemaakt met een vergroening van de fiscaliteit. Verder heeft Agalev gezorgd voor een stijging van de uitgaven voor ontwikkelingssamenwerking. Kortom: de invloed van Agalev op het beleid was aanzienlijk.
Agalev heeft ook de sprint aangetrokken voor de vrede. Deze regering was de meest pacifistische sinds wereldoorlog II. Staatssecretaris Boutmans bond in december de kat de bel aan: ”België zou niet meestappen in een oorlogslogica.” Oorspronkelijk uitgelachen door De Gucht en andere Eyskensen om zo’n naïef standpunt, werd dit uiteindelijk toch het regeringsstandpunt.
Ook op Vlaams niveau hebben de groenen al heel wat gepresteerd. De welzijnssector kende nog nooit zo’n sterke groei: 6500 extra jobs in de zorgsector, 4000 in de gehandicaptenzorg en 6000 in de kinderopvang. Samen met Vera Dua werd ook voor het eerst het verband tussen milieu en gezondheid onderzocht.
Agalev heeft in de regering inderdaad ook heel wat leergeld moeten betalen. Belangrijke zaken zijn nog niet (volledig) gerealiseerd: het migrantenstemrecht, een verschuiving van de lasten op arbeid naar energie. Maar met de ervaring en de opstekers van vier jaar paars-groen op zak, kan Agalev hier tijdens de volgende legislatuur alleen maar krachtiger voor gaan.
Freek Van Looveren |
|
“Meer betalen voor minder politie; hervorming van justitie stilgevallen; werkloosheid spectaculair gestegen; boven zijn stand geleefd; een ongeziene golf van politieke benoemingen; de NMBS en de post in de gevarenzone; Sabena failliet; een regering die zonder blozen liegt tegen het parlement; veel gekakel, weinig eieren; elke troef voor een verdere staatshervorming uit handen gegeven; men kan Belg worden zonder nog maar Nederlands of Frans te kennen, … Iedereen weet wat paars-groen op zijn kerfstok heeft. Er is echter ook iets anders aan de hand: sluimerend en minder zichtbaar.
Heel wat kopstukken van de meerderheid hebben het steeds over de verzuring. Mensen mogen niet klagen, ze moeten zien hoe goed alles gaat. Volgens jong-cd&v is dit uitgangspunt fout. Wij geloven in de krácht van mensen. Er is een sterke samenleving, een hecht sociaal weefsel (dat natuurlijk altijd wat hechter kan) en de regeringspartijen gaan daar volledig aan voorbij. Zij vertrouwen de bevolking niet, willen alles in hun plaats doen. Veel mensen nemen initiatief en steken de handen uit de mouwen, maar werden vier jaar tegengewerkt omdat ze vertrekken vanuit een eigen inspiratie.
En dat mag niet meer, alles moet eenheidsworst zijn. Werken vanuit een eigen project is blijkbaar taboe. Iedereen moet alles aanbieden en zo gaan verschillende goede initiatieven kapot. Sommigen merken wel dat er iets mis is en willen het met barbecuecheques oplossen. En als ze zien wat al gerealiseerd wordt buiten de overheid, willen ze dat reduceren tot dienst van die overheid naar de burger-klant toe.
Daar zit het probleem: paars-groen maakt de samenleving kapot om enkel individuele burgers over te houden.”
Caroline Deiteren |
“Paars-groen maakt de samenleving kapot.”
|
“Deze regering werd gevormd doordat de twee grote Waalse partijen (PS en MR van Louis Michel) een akkoord hadden. Verhofstadt mocht eerste minister worden, indien er echter belangrijke toegevingen werden gedaan aan de franstaligen. Daarom is dit de meest anti-Vlaamse regering ooit, denk maar aan het opgeven van de 60/40 verhouding in de senaat, zonder dat daar ook maar iets tegenover stond.
Louis Michel trok onlangs nog fel van leer tegen de oorlog in Irak. Toch had hij met de wapenleveringen aan Nepal geen problemen en al evenmin met de wapentransporten. Op Michel kan u echter niet stemmen, toch vertegenwoordigt hij u in het buitenland. Is dit democratisch? De regering beloofde de actieve welvaartstaat, maar ondertussen regent het faillissementen. Vlaanderen telt vandaag meer dan 50 000 werkloze jongeren, dat is een stijging met bijna 20% en dit is heus niet alleen te wijten aan de slechte economische conjunctuur.
Met de snelbelgwet was er van een doortastend integratiebeleid geen sprake. De N-VA stelt hier echter een verplichte inburgeringscursus voor. Ook van het veiligheidsplan van Verwilghen is niet veel in huis gekomen. Een jonge crimineel werd opgepakt en even later weer vrijgelaten omdat Elio Di Rupo er niet mee akkoord ging dat jongeren werden opgesloten in de jeugdinstelling van Everberg, terwijl de meerderheid van de Vlaamse bevolking daar wel achter staat. Zelfs Verwilghen stelde toen voor om Justitie te splitsen, iets wat de N-VA al lang vraagt.
Het ergste wat 6 miljoen Vlamingen nu kan overkomen is Verhofstadt II. Laat ons hopen dat de ogen van heel wat kiezers zijn opengegaan…”
Geert Antonio N-VA |
“Het ergste wat 6 miljoen Vlamingen nu kan overkomen is Verhofstadt II.”
|
“Een evaluatie maken van een regeerperiode vind ik eigenlijk niet zinvol. De oppositie zal schrijven dat alles slecht was, wat niet waar is, de regeringspartijen zullen schrijven dat alles zeer goed gegaan is, wat ook niet waar is en de lezer blijft toch bij de eigen mening.
In elk geval zijn de fouten en gemiste kansen die eender welke regering bijeensprokkelt gedurende de vier jaar dat ze aan de macht is, steeds eenvoudig aan te tonen. Deze legislatuur vormde daar geen uitzondering op. De aanwezigheid van Agalev heeft de VLD minder de kans gegeven om haar programma uit te voeren en heeft tot een aantal onverstandige beslissingen geleid zoals het sluiten van kerncentrales, maar dat is steeds het geval in coalitieregeringen en er is geen partij die dat kan ontkennen.
We moeten echter het kind niet met het badwater weggooien. Er zijn ook blauwe accenten gelegd. Belangrijk is de economische trend die deze regering gezet heeft. Het pad van de belastingspolitiek die zovele jaren de weg van de toenmalige CVP leek te zijn, is verlaten en vervangen door een bedrijfsvriendelijker belastingsbeleid. De begroting is in evenwicht en economisch gezien doet België het beter dan de buurlanden. Dat is een trend die zal doorgezet worden en op termijn zeer vruchtbaar zal blijken.
Bovenal was deze regering open naar de burger en werd er, misschien mede door het relatieve gebrek aan een ernstige oppositie, naar buiten toe gediscussieerd zodat de burger weet dat niet iedereen het met alles eens is, maar de democratie soms vraagt een mening opzij te schuiven. Sommigen noemen dat een gebrek, ik eerder een kwaliteit.”
Bart Laureys |
“De aanwezigheid van Agalev heeft VLD minder de kans gegeven om haar programma uit te voeren.”
|
“De sp.a mag tevreden terugkijken op de laatste 4 jaar. De voorbeelden waar de socialisten hun stempel op het federaal beleid hebben kunnen drukken, zijn legio. Het meest in het oog springt het zilverfonds, een fonds dat de pensioenen in de toekomst betaalbaar moet houden. Dat de politiek eindelijk aandacht besteedde aan de vergrijzing is een verzuchting van vele specialisten op het terrein. Ook op gezondheidszorg en sociale zaken zijn er grote stappen vooruit gezet met de maximumfactuur enerzijds en bezuinigingen op verspillende ziekenhuizen en overbodige medische testen anderzijds. De vergrijzing en de stijgende medische kosten waren samen met veiligheid zeer belangrijke strijdvlakken.
De volgende regering staat voor een belangrijke en moeilijke opdracht nl. werk. Uit enquêtes blijkt dat angst om werk te verliezen de belangrijkste factor is voor het onveiligheidsgevoel. Sociale veiligheid lijkt nauwelijks nog te garanderen. De ontslagen volgen elkaar in sneltempo op met de economische crisis als excuus/reden. Crisis of niet, feit blijft dat de meeste bedrijven wegvluchten omdat de arbeid in België te duur wordt. Dé opdracht voor de volgende regering wordt dan ook de arbeid betaalbaar houden, maar langs de andere kant het sociale vangnet niet prijs geven. Arbeid is en blijft een belangrijke bekommernis voor de sp.a zoals ook bleek uit het laatste ledencongres in Antwerpen. Ondernemen in België makkelijker en doorzichtiger worden door al te veel administratieve rompslomp aan te pakken en onzinnige belastingen af te schaffen. Bovendien moeten de bedrijven die Belgen werk bieden een steuntje in de rug krijgen. Tenslotte wil de sp.a ook de fiscale fraude strenger aanpakken: bedrijven die propere handen hebben worden daardoor bevoordeeld. De sp.a heeft altijd de vuist hard gemaakt als het aankomt op arbeid (bijvoorbeeld bij de wet Majoor om de havenarbeiders te beschermen) en moet zeker dit imago de volgende legislatuur waar maken.”
Catherine Van de Heyning |
“De voorbeelden waar de socialisten hun stempel op het beleid hebben kunnen drukken, zijn legio.”
|
“De paars-groene regering heeft er de afgelopen vier jaar een knoeiboel van gemaakt. Zelfs de cijfermanipulatie van Verhofstadt kon niet verbergen dat de misdaad steeg. Geen wonder, dankzij Agalev en SP.a kwam er geen jeugdstrafrecht, waardoor minderjarige – meestal allochtone – criminelen ongestraft misdrijven kunnen blijven plegen. En dan was er het vreemdelingenbeleid: dankzij paars-groen kan nu elke vreemdeling – crimineel of niet, aangepast of niet, nederlandskundig of niet – op eenvoudig verzoek onze nationaliteit verwerven. In totaal kwamen er onder Verhofstadt I zo’n 250.000 nieuwe ‘Belgen’ bij. Daaronder zelfs de volledige top van de Russische maffia in ons land! Verder werd ook de immigratiesneeuwbal niet gestopt, werden tienduizenden illegalen geregulariseerd en zijn de hier verblijvende vreemdelingen, alle miljarden ten spijt, minder geïntegreerd dan ooit.
Op communautair vlak kende ons land de jongste jaren een relatieve vrede. Geen wonder, wanneer niet meer wordt gesproken over de 8,5 miljard euro die jaarlijks richting Wallonië verscheept wordt en wanneer zelfs de grondwet vlot opzij wordt geschoven om Wallonië ter wille te zijn, hoeft het niet te verbazen dat de Walen stil zijn.
Door het propageren van tal van leugens en door intimidatie van de pers – de premier belde in hoogsteigen persoon journalisten op om hun kritische stem te smoren – trachtte Verhofstadt zijn falen zoveel mogelijk te verbergen. Verhofstadt en zijn adjudanten De Gucht en Dewael ontplooiden zich de afgelopen jaren in toenemende mate tot machtsgeile dictators, zonder principes en zonder scrupules. Het koninginnestuk was uiteraard de poging van deze regering tot politieke moord op de enige echte oppositiepartij, het Vlaams Blok. Jammer genoeg voor Verhofstadt ging dit feestje echter niet door…”
Wim Van Osselaer |
“De knoeiboel van paars-groen.”- Log in to post comments