op de koffie met Bart Hollanders

Ik heb met Bart afgesproken in een gezellig cafeetje op de Marnixplaats, op de dag van de laatste aflevering. Ik heb nog geen idee van het drama dat zich die avond zal voltrekken op mijn beeldscherm. Nietsvermoedend bestel ik een koffietje en kijk ik mijn vragen nog eens na. Tien minuutjes te laat komt Bart binnen waaien, zich verontschuldigend. Je ziet het vriendelijke van Randy Paret in zijn ogen, al is het vandaag toch zonder nektapijt en iets vermoeider. Misschien eisen de vele interviews stilaan hun tol? Voor mij is het nochtans mijn eerste interview, maar ervaringsdeskundige Bart weet wat hij moet doen. Stap 1: geruststellen. "We gaan gewoon een beetje babbelen", zegt hij, nadat hij ook een koffie besteld heeft. Dus beginnen we eraan.

Bart, jij hebt ook op school gezeten in Antwerpen, wat studeerde je en hoe was die studententijd voor jou?

Ik heb acteren gestudeerd, aan het conservatorium, toen nog de Dora Van der Groen toneelschool onder de koepel van Studio Herman Teirlinck. Het eerste jaar woonde ik nog thuis. Het was niet gemakkelijk op school, iedereen zat op kot en ik moest elke dag pendelen. Mijn vader snapte niet goed dat je soms tot elf uur 's avonds op school kon zitten om te repeteren en daarna moest ik nog naar huis met de laatste bus. Het is dikwijls voorgevallen dat ik in slaap gevallen ben op de bus, waarop ik dan moest liggen liften om terug thuis te geraken. Dat was wel een groot struikelblok in mijn eerste jaar. Daarna heb ik een studiebeurs aangevraagd en gekregen en in het tweede jaar ben ik dan op kot gegaan, waar ik ook mijn lief heb ontmoet. Ik ben het langste van iedereen op school gebleven, omdat ik in het tweede jaar ben blijven zitten en ook het derde jaar terug opnieuw moest doen omdat ik door het pendelen vaak de ochtendlessen skipte, conditie van Magda, want als je met een megakater zit doe je dat niet, en dan heb ik dat dus altijd meegenomen. In totaal heb ik zes jaar op die school gezeten. Maar ik kijk er wel met veel plezier en nostalgie naar terug. Eigenlijk is die studententijd zowat blijven duren omdat FC Bergman (toneelgezelschap waar Bart deel van uitmaakt, nvdr.) toen ontstaan is, en wij zijn beste vrienden geworden.

Hoe het voelt om door het Vlaamse vrouwvolk aanbeden te worden? Zalig!

FC Bergman, is dat natuurlijk ontstaan?

In ons tweede jaar moesten we een project doen. Op een of andere manier is de klas door dat stuk allemaal samen gekomen omdat iedereen qua spelen op dezelfde golflengte zat. Daardoor denk ik dat we elkaar persoonlijker hebben leren kennen. Toen kreeg ik de vraag van een vriend van mij die voor de Scheld'apen werkte om een stuk te spelen voor hen. Hij zei: "Ik heb 500 euro en als jullie willen mogen jullie komen spelen voor ons." Ik heb dat toen voorgesteld aan heel de klas en dan zijn degenen die wouden meedoen eigenlijk FC Bergman geworden.

En de Callboys, hoe is dat verhaal begonnen?

Die oorsprong ligt eigenlijk ook al op school. Toen we met vier (Bart Hollanders, Stef Aerts, Matteo Simoni en Rik Verheye, nvdr.) in de klas zaten hebben we een toneelstuk gemaakt, De Thuiskomst (2008), en Jan Eelen is komen kijken. Hij kwam daarna naar ons om te zeggen dat hij het wel goed vond wat we gedaan hadden en wij waren natuurlijk zo starstruck als iets. Wij hebben toen heel brutaal gezegd: “Jan, gij moet iets voor ons maken.” Hij had dan ook gehoord van een project dat we gedaan hadden, dat heel controversieel was in die tijd. We hadden audities georganiseerd voor meisjes zonder talent, en die zouden hun laatste auditie doen op ons examen zonder dat ze dat wisten. Dat verhaal kreeg zowat heroïsche proporties. Er wou zelfs een regisseur het verfilmen maar niet met ons, dus dan zagen wij dat niet zitten. Daarop zijn we naar Jan gegaan. Hij wou dat onder handen nemen maar daar kwam niets uit. Eigenlijk wist hij echt niet goed wat hij met ons moest doen. Twee weken later kwam hij met het idee van de Callboys af, vier gasten die gaan neuken voor geld. En wij zagen dat natuurlijk meteen zitten! (lacht)

Wist je van in het begin dat het zo'n succes zou worden?

Totaal niet, maar met zo'n dingen ben ik ook echt niet bezig! Je wil dat gewoon doen omdat je het graag doet en je hebt dat toch niet in handen of zoiets gaat werken of niet. Zoals bijvoorbeeld Bevergem (Vlaamse televisieserie over Freddy De Vadder, nvdr.). Dat is eigenlijk heel underdog begonnen maar dat heeft wel grote proporties aangenomen. Natuurlijk is de publiciteitsmachine die achter de Callboys zit wel enorm, je kan er niet naast kijken. Ik krijg elke dag wel telefoon van de radio of een boekje die iets willen horen over de reeks.

Hoe voelt het om door het Vlaamse vrouwvolk aanbeden te worden?

Zalig! (lacht) Ik heb intussen een paar dingen meegemaakt die ik echt hallucinant vond. Zo bevond ik me een paar weken geleden in een discotheek waar we een acte de présence deden. We kwamen daar toe en er stonden letterlijk honderden vrouwen te gillen. Wij moesten twee meter afstand nemen omdat ze echt naar ons grepen voor een selfie. En je kon niet in de zaal kijken, want zodra je oogcontact maakte wilde er wel iemand iets van u. Mijn vrienden werden er zelf ook wel wat ongemakkelijk van. Je kwam binnen in de zaal en mensen begonnen te scanderen: (scandeert) RANDY PARET! RANDY PARET! en allemaal vrouwen! Dat streelt u ego wel, maar je wil er ook niet aan toegeven. Het is niet dat die vrouwen mijn kleren uittrekken en mij bespringen, maar het heeft toch een hoog Justin Bieber-gehalte. Ik ben DJ in mijn vrije tijd en nu is dat in functie van Callboys. Soms denk ik dat het aangenamer zou zijn om dat te doen als mijn personage omdat dat iets meer afstand creëert. Als er dan iets misloopt, dan is dat de schuld van Randy.

Dat personage, Randy Paret, was dat gescript of hebben jullie dat mee mogen vormgeven?

Dat was heel duidelijk van in het begin. Jan heeft dat op ons gebaseerd, dus er zat al heel veel van onszelf in alvorens we begonnen. Als acteur lees je dat en dat had al heel duidelijk een kleur van personage, de naïeve, lompe, lieve, … En uiteraard sluipen er dingen van uzelf in, je wilt dat personage u eigen kleur vinden en dat is ook wat Jan van ons verwacht. Grotendeels was het er dus al, de grote lijnen deed Jan, en de oogjes en de mond en de details vulden we zelf in.

Hoe is het om te werken met Jan Eelen? Want je vertelde al dat jullie best wel startstruck waren bij de eerste ontmoeting. Zorgt dat voor druk?

In het begin wel, omdat ik al veel wilde verhalen had gehoord dat hij heel streng zou zijn. Maar dat is zo'n lieve mens, die is helemaal niet streng. Die zal wel zeggen als het niet goed is maar omdat ik zoveel vertrouwen in hem heb en omdat ik ook weet dat hij perfect snapt hoe ik mij voel, moet ik mijzelf helemaal niet slecht voelen. Hij werkt super technisch maar op een hele aangename manier. De camera blijft lopen en tijdens de scène verbeterd hij ons gewoon. En dat is zo aangenaam! Omdat er vaak zo een stemmetje is dat zegt: "ik ben niet goed bezig" maar bij Jan is daar geen ruimte voor omdat hij de hele tijd tegen u bezig is waardoor er een constante dialoog ontstaat. Los daarvan is hij gewoon een vriend geworden.

Als Jan zegt: “We gaan iets doen met gigolo's”, dan weet je op voorhand dat die broek niet aanblijft.

Zijn jullie zelf in contact gekomen met een echte Callboy?

Nee, Jan wel. Maar voor ons was dat niet echt interessant. We zijn ook geen echte callboys. Het feit dat ze met vier samenwonen, dat is een leefwereld die eigenlijk niet bestaat. Jan heeft een eigen universum gecreëerd om zich zo meer te kunnen permitteren. Anders zou het te waarheidsgetrouw zijn en dan hang je vast aan te veel regeltjes. Echte gigolo's moeten ook met gehandicapte of bejaarde vrouwen werken, dat was bij ons niet het geval.

Er zijn redelijk wat seksscènes in de reeks, wat meer dan logisch is. Had je daar een probleem mee? Is dat gênant?

Ja, als Jan zegt: "we gaan iets doen met gigolo's" weet je op voorhand dat je er aan vast hangt. Dan weet je dat die broek niet aanblijft. Maar dat is allemaal zo technisch, er staat zoveel volk rond. In het begin is het wat gênant, maar hoe ongemakkelijker je het zelf maakt hoe erger het is. Voor mij is dat dan nog anders omdat ik daar constant ben, maar uw tegenspeelster is daar maar één of twee dagen, wat haar veel kwetsbaarder maakt. Ik vind dat je dat zo licht mogelijk moet houden. Mijn eerste draaidag was meteen een naaktscène. Ik stond daar wat in mijn onderbroek te draaien, maar Jakke (Jan Eelen) zei meteen dat die broek uit moest en dat maakte mij wel wat zenuwachtig. Die ongemakkelijkheid gaat gelukkig wel snel voorbij.

De laatste aflevering is vanavond, mogen we ons aan een tweede seizoen verwachten?

Voorlopig niet. Ik zou een tweede seizoen van Callboys wel heel erg zien zitten. Jan heeft gezegd dat hij super graag met ons wil verder werken, maar misschien aan iets anders. Dat zou eigenlijk ook wel leuk zijn, want dat is weer een heel nieuw verhaal, dat is verfrissend.

En andere vooruitzichten? Jij speelt ook nog in Professor T., komt daar nog een vervolg van?

Niet meer. Dat is gedaan. Mijn personage heeft een exit gemaakt en hij komt ook niet meer terug. Qua vooruitzichten zijn er een paar voorstellen, maar dat zijn ook nog maar voorstellen en ik weet niet in hoeverre die concreet gaan worden. Dat is nog spannend afwachten of dat daadwerkelijk iets wordt.

En vooruitzichten bij FC Bergman?

Ik zit sinds mei spijtig genoeg niet meer bij Bergman. De taal die wij bij Bergman spraken, die hele beeldende taal, is iets waar ik meer dan 100 procent achter sta en heel mooi vind. Bovendien heb ik die taal zelf ook mee gecreëerd en voel ik dat ze met mij is vergroeid, maar tegelijkertijd sta je als acteur heel erg in functie van het beeld. En nu is het een soort van onderzoek dat ik zelf wil doen naar wie ik ben als acteur en dat ga ik niet bij Bergman vinden. Ik zou dat misschien wel kunnen zoeken bij Bergman, maar dat is zo geboetseerd door de jaren heen ... Dat heeft ondertussen een formule en die werkt, dus ik wil daar niets aan veranderen omdat ik dat nu net zou willen. Daarom heb ik een stap terug genomen omdat ik vind dat ze heel goed bezig zijn. Matteo heeft dat ook gedaan trouwens, maar het is echt alleen maar uit liefde voor het gezelschap dat we dat gedaan hebben. Het eerstvolgende project van FC Bergman ga is dus niet mee op poten zetten, maar ik ga er nog wel in meespelen en daar kijk ik echt super hard naar uit. Het wordt namelijk een ware monsterproductie, een bewerking van het boek JR, en komt uit in 2018.

We praten nog wat na, maar even later scheiden onze wegen alweer. Na de laatste aflevering van Callboys blijven ik, en de rest van de wereld, verweesd achter. Doet ons enkel maar hopen op meer en zo snel mogelijk! 11/10! Wie niet weg is, is gezien!