De BaMa-hervormingen hebben al veel stof doen opwaaien. De door de overheid opgelegde vernieuwingen werden in een ijltempo doorgevoerd. Blijkbaar was de achterliggende gedachte dat de problemen wel opgelost zouden worden wanneer ze zich voordoen; wat dan ook menig wenkbrauw deed fronsen. Er werd onder meer gevreesd voor prijzige en tegelijkertijd inferieure opleidingen die hun shoppende studenten niet meer naar behoren zouden vormen. Of deze doembeelden bewaarheid worden, zal de toekomst moeten uitwijzen.
Men vergeet echter wel eens dat sommige nadelige effecten van de vernieuwing ook onmiddellijk voelbaar zijn. Niet alleen wordt het academisch personeel overstelpt met extra taken voor onder andere studiebegeleiding, ook de administratieve medewerkers staan plots voor een berg bijkomend werk.
De flexibilisering maakt dat wij studenten met gemak een eigen studiepakket kunnen samenstellen. We kunnen niet alleen tegelijkertijd vakken uit Ba1, Ba2 en Ba3 volgen, het is ook niet langer ongewoon dat we onze keuzevakken uit het aanbod van verschillende faculteiten pikken. Vrijheid, blijheid? Niet voor de mensen van de onderwijssecretariaten. De geïndividualiseerde trajecten hebben er bijvoorbeeld voor gezorgd dat alle gegevens opnieuw handmatig moeten worden ingevoerd en verwerkt, en ook de opmaak van examenroosters is nu een hele klus dankzij de vele variabelen waarmee ze rekening moeten houden.
Het hoeft bijgevolg niet te verbazen dat de werkbelasting van onze administratieve medewerkers de voorbije jaren exponentieel is toegenomen. Denk nu echter niet dat er bijkomend personeel is voorzien om de enorme informatiestroom te helpen verwerken of de vele telefoontjes en vragen te beantwoorden. Integendeel, gepensioneerde werknemers worden niet langer automatisch vervangen. Geldtekort en nieuwe visies op beleidsvoering zijn de boosdoeners.
Het is schrijnend te moeten vaststellen dat de – overigens bijzonder loyale en plichtsbewuste – mensen van de onderwijssecretariaten die we interviewden voor dit nummer (p. 15) zodanig moeten lijden onder al die beslissingen die boven hun hoofden genomen worden. Deze waardevolle werkkrachten vallen duidelijk door de mazen van het net wanneer er geld mee gemoeid is.
Vorig jaar lanceerde onze universiteit met veel ophef haar nieuwe logo. Glitter, glamour en goednieuwsshows te over: de UA maakt veel werk van haar profilering. Waarom wordt er op het ene vlak zoveel geïnvesteerd, terwijl er op andere vlakken zulke grote besparingen zijn? Voor alle duidelijkheid: het is niet mijn bedoeling onterechte beschuldigingen te uiten, ik wil wel wijzen op een ongelijke verdeling. Blijkbaar hecht de overheid veel belang aan internationale uitstraling, maar houdt ze geen rekening met de logische consequenties die daar aan vasthangen. Men vergeet dan ook gemakkelijkheidshalve om genoeg geld vrij te maken voor de mensen die de boel mee draaiende houden.