Waar waarheid veiligheid is, blijft fantasie toch zoveel amusanter. In een doolhof van hersenspinsels vergaat de wezenlijkheid, om het toch eens te proberen voor het echt gebeurt. Ja, die gekte is een oude vriend en hij komt wanneer je hem nodig hebt – hem is geen wandeling te vermoeiend. In het hoofd van de Dolle Mens ontaardt een schijnbaar doodnormale situatie in een wirwar van krankzinnigheid. De waanzin is zijn gouden geit.

Je zal het maar voorhebben: het ligt op het puntje van je tong en toch kan je er niet opkomen. Dat ene woord ontglipt je keer op keer. Ook dit jaar schiet dwars alle schlemielen in zulke navrante situaties onverdroten te hulp. Maandelijks laten we ons licht schijnen op een woord waar de meest vreemde betekenis, de meest rocamboleske herkomst of de grappigste verhalen achter schuilgaan. Deze editie het begrip ‘neofiet’.

dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Het moet niet steeds het nieuwste van het nieuwste zijn, dat geldt voor films maar ook voor games. Mount & Blade II: Bannerlord, het spel dat vandaag in de kijker staat is tot nu toe de populairste release van het jaar op het game-platform Steam. Wordt het een kortstondige hype of is het waar voor je geld?

Overal om ons heen wordt er met dure woorden gezwierd alsof het confetti is. Opiniestukken zijn naar het schijnt niet compleet zonder een verklarende woordenlijst te moeten opstellen; liefst van al doorspekken we ons Nederlands met wat potjeslatijn, hier en daar een Franse mot en een (on)gezonde dosis Engelse buzzwords. Eentaligen zijn tenslotte ongecultiveerde wezens die geen gesprekken willen meevolgen. De neiging om alles zo ingewikkeld, alleszins complex klinkend, te willen maken is een ware plaag op deze aardbol. Maar waarom doen we onszelf dat aan? Niemand weet alles. Doen alsof is jezelf oneer aandoen.

Overlaatst liet ik iemand mijn nabije toekomst voorspellen aan de hand van tarotkaarten. Ik zou de komende maanden achtervolgd moeten worden door de spoken uit mijn verre en niet zo verre verleden. Die zouden me volgens de profetie langzaam richting afgrond drijven. De meeste dromen en beproevingen zouden eindigen in teleurstellingen, zo niet calamiteit. Nu, de achtervolgingswaanzin en doemdenkerij laten nog even op zich wachten, al kan ik me wel iets voorstellen bij wat er in mijn nabije toekomst faliekant kan aflopen. Toch, er toonden enkele oude euvels andermaal hun gezicht. Daartussen dook ook een oude vriend op: de horticultuur.