stijl

Over mijn lessen en professoren had ik weinig te zeggen. Hoewel velen de beste bedoelingen hadden, was het niveau van de colleges niet om over naar huis te schrijven. Letterlijk. Toch is het de moeite waard een impressie te geven van één professor. Een vriendelijke man. Het leek soms bijna of hij echt om de lessen gaf.

Van te voren was ik gewaarschuwd dat het universiteitspersoneel van Praag geen vloeiend Engels sprak. Hoewel mijn professoren ons over het algemeen prima te woord stonden, was er af en toe een slip of the tongue.

opening

De docent van het vak ‘Creating Europe’ lijkt het de eerste les een goed idee een voorstelronde te doen. Alle studenten geven hun naam, geboorteland en studierichting. Bij het noemen van de studierichting laat de professor steeds weten of een verwant onderwerp tijdens de lezingen aan bod komt. Wanneer een studente uit Duitsland vertelt dat ze onderzoek doet naar de rol van vrouwen in Europese samenwerking, reageert de professor enthousiast: “I surely can do something on women!” Behalve een Engels meisje is de (onbedoelde) betekenis van de opmerking de klas ontgaan. De Engelse zoekt mijn blik. Het semester kan beginnen.

collegezaal

De collegezaal waar ‘Creating Europe’ plaatsheeft, is geen collegezaal. Het is zelfs geen lokaal. De ruimte is een vierkant kamertje, aan het einde van een gang op de derde verdieping. De muren houden zich schuil achter boekenkasten en bij het raam staat het bureau van de professor. Er is een tafel tegenaan geschoven, met zeven houten stoelen eromheen. De stoelen en tafels hebben veel weg van een showroom van IKEA. Het is het privékantoor van de professor. Afgaande op de geur die er iedere week hangt, zwoegt hij urenlang op taaie dossiers voordat wij binnenstappen. Een raam opent de professor echter niet. Ook al ruikt het naar ontbonden camembert. Ook al is het buiten dertig graden. Ook al staan zelfs de boeken te zweten.

profes-sober

Eenmaal vroeg ik, in een spontane bui, de professor naar tips om de Praagse cultuur te proeven. Levensgevaarlijk. Eindeloze stilte. Ik keek naar buiten terwijl zijn buik rommelde. Weer stilte. Het geluid van moeizaam denken. Ik wilde al zeggen dat het goed was en het lokaal verlaten, maar ineens had hij een ingeving. “You should go for beers, that is what we like to do.” Bier drinken; Praagse cultuur volgens de professor.

verzorgd

Iedere week staat er een blik cola naast zijn laptop. Vanaf mijn stoel kan ik horen hoe hij de koolzuuroprispingen vanuit zijn omvangrijke buik probeert te onderdrukken. Hij drinkt met lange teugen en wrijft dan met zijn handen in zijn gezicht. Vaak kriebelt hij in zijn baard, of in zijn bleke haardos dat altijd als een spel mikado-stokjes alle kanten op steekt. Als hij ons Engels niet verstaat, lacht hij vriendelijk.

test

Halverwege het semester hebben we een onverwachte test. We moeten vijf vragen beantwoorden over artikelen die we moesten lezen. “Please, keep it short”, drukt hij ons op het hart. Hij legt uit dat we zeker geen ingewikkelde zinnen moeten schrijven. Blijf bij de kern, wees to the point. “No complicated sentences”, herhaalt hij. Na een paar minuten vraag ik een nieuw blaadje. “Extra paper?”, hij schrikt. “I told you to keep it short.” Als ik het inlever, pakt hij mijn antwoorden bevreesd aan. Een zucht. “Gosh, that is a lot”, verzucht hij welgemeend maar berustend.

Bij het verlaten van de laatste les staat hij bij de deur. Hij geeft ons een hand. Ik ga die dolle dinsdagmiddagen aan het einde van de gang op de derde verdieping, in dat kleine lokaaltje nog missen. Net als die professor.

Praags aanzicht