liefde en begeerte

Drie getalenteerde vrouwen en een overrompeling van gedichten. Zo opent Behoud de Begeerte het amoureuze programma Saint Amour. De poëtische sfeer die Charlotte Van den Broeck, Ellen Deckwitz en Maud Vanhauwaert brachten, slaat om wanneer Sven Speybrouck het podium betreedt. Hij is de draad die de parels vanavond aaneen gaat rijgen. Na zeven jaar brengt hij toch af en toe nog een knoop aan, die de soepele overgangen belemmert. Later strijkt hij echter ook overgangen glad.

Ingmar Heytze is de eerste van de indrukwekkende groep namen die alleen gewapend met een bundel teksten het podium opklautert. Hij zet zich achter het spreekgestoelte en begint het ene knappe gedicht na het andere af te vuren. Stuk voor stuk zijn ze het beluisteren waard, maar het gebrek aan pauzes tussen de werken maakt het een verwarrend geheel. Spijtig, want zijn gedichten hebben inhoud en zetten menig brein aan het denken.

Een liefde waarvoor gevochten wordt.

Wat een contrast met Ellen Deckwitz. Een brok ondeugendheid die het publiek probeert te verleiden met haar speelse teksten. We hangen aan haar lippen, pas later hebben we door dat er achter haar woorden ook niet veel meer gezocht hoeft te worden.

Een liefde die teleurstelt.

De eerste proza van de avond wordt in drie delen gebracht door Gustaaf Peek. Hij mijdt geen expliciete beschrijvingen, de oudere vrouwen naast mij beginnen ongemakkelijk heen en weer te schuiven. Nochtans bezit de verteller het talent om het zo zacht en teder te brengen, dat het eerder een liefdesode wordt dan een pornografisch verhaal. Bert Dockx, u misschien bekend van de groep Flying Horseman, zorgt voor muzikale intermezzo’s. Hij begint aarzelend, maar wint steeds meer aan kracht. Net zoals de liefde van Marius en Tessa, de figuren die Gustaaf Peek tot leven brengt.

Een begeerte die niet te stoppen is.

Maud Vanhauwaert ademt het zoeken en de onzekerheid van de nieuwe tekst die ze brengt. Nog steeds is ze een kei in metaforen en op het eerste zicht simpele teksten waarachter zoveel meer schuilgaat. Ze verplaatst borden en meubels, in de hoop niet te verstoffen. Waarin ze rimpelloos slaagt, ze blijft steeds weer verbazen.

Een begeerte die je onzeker maakt.

Na de pauze wordt Stefan Hertmans het podium opgerold. De schrijver heeft zich een paar dagen geleden ongelukkig ten gronde gericht. Of een steen, dan wel een trede de oorzaak was, blijft ergens in het niets zweven. Hij brengt een aantal van zijn gedichten, meegedragen op verscheidene papieren vellen. Met enige afstand draagt hij ze voor, nonchalant doorheen de witte A4’tjes bladerend. Alsof hij ze ter plaatse uitzoekt. De emotionele band tussen dichter en gedicht is voor het eerst ver te zoeken.

Een liefde die afstand creëert.

Handen die woorden kracht bij dragen, de zinnen aaien en de stilte strelen. Daarmee rijgt Charlotte Van den Broeck haar teksten aaneen tot een prachtig verhaal. Ze brengt het zo zacht, zo intens. Je kan niet anders dan je laten meeslepen in haar verwonderende woordenstroom. ’s Avonds ligt haar nieuwe bundel Kameleon op het nachtkastje.

Een liefde die je nieuwe zintuigen geeft.

Geruisloos zetten Quan Bui Ngoc en Daisy Ransom Phillips de aanwezige sfeer om in een ingehouden, doch verlangende dans. Het kraken van het podium gaat iets later over in klassieke muziek, maar de dans blijft even passioneel. Passie stroomt uit de bewegingen, rolt het podium af en doordringt ons voor we het goed en wel beseffen. 

Een begeerte die je lijf doet sidderen.

De verhalen worden ouder, de liefde die ons ter ore komt, is niet meer zo pril. Mirjam van Hengel leest ons echter voor dat het daarom niet aan intensiteit moet inboeten. Ze is geraakt door het liefdesverhaal van Tinneke en Leo Vroman, een band die ze beschrijft als ongezien. De liefdesbrieven als ultieme weergave van de eeuwigdurende liefde. 

Een begeerte die niet vervaagt.

Ook Stefan Hertmans schotelt een liefde voor die eeuwig bleef woelen. Deze keer geen zoete woorden, maar een wrange bijsmaak. Een (ge)liefde die je vroeg verliest, laat littekens na. Waar de schrijver ons met zijn gedichten niet vreselijk kon beroeren, draagt hij hier wel wat meer gevoel.

Een liefde die je blijft achtervolgen.

Liefde is universeel. Liefde raakt je. Liefde raakt zelfs Gorbatsjov. De Russische man met wijnvlek zou een belletje moeten doen rinkelen. Geschiedenis, juist. Hoewel er wordt beweerd dat echte mannen niet wenen, krijgen we hier sympathie voor de bewogen man wanneer hij over zijn vrouw verteld.

Liefde oordeelt niet.

Maud Vanhauwaert neemt afscheid. Van ons, van de voorstelling en van een onbekende. De kracht van dit afscheid valt niet onder woorden te brengen, daarvoor moet u haar gewoon zelf zien.

Liefde is voor iedereen!

Het programmaboekje beloofde ons een avond vol liefde en begeerte. En hoewel je je natuurlijk niet in alle teksten en verhalen kan vinden, vind je jezelf wel vaak terug. Niet alle beelden zijn je even bekend, maar ontkomen aan flashbacks doe je niet. Daar is die eerste liefde weer, die eerste en laatste kus, die persoon die steeds doorheen je hoofd fladdert maakt ook nu weer een luchtduik.

Toch dient ook gezegd te worden dat het een ietwat historisch concept van poëzie en proza brengen is. Fijn dat je grote kleppers op de poster kunt zetten, maar ze dragen niet allemaal bij aan een mooie avond. Laat de poëzie en proza schitteren door talenten die hun teksten leven inblazen, niet de levenskracht ontnemen. Er zijn maar vier figuren die mij in de bovenbeschreven rollercoaster deden zitten. Laat hen volgend jaar het podium inpalmen en je bevrijdt het literaire van het veel te strakke keurslijf.

Schuif je meubels opzij, zie het stof liggen. 

De redactrice van dienst woonde de voorstelling van 11 februari 2015 bij in de Stadsschouwburg van Sint-Niklaas. Behoud de Begeerte doet ook nog Antwerpen aan op 16 februari 2015. Zin in een amoureus programma? Hier vind je nog tickets. Wie weet heb je geluk en vervolledigt Thé Lau het artiestenlijstje weer.