Parijs, de stad waar iedereen van droomt, de plek waar dromen uitkomen, of dat is toch alleszins wat ze zeggen. Na een maand in deze wereldstad te wonen heb ik al veel gezien: the good, the bad & the ugly.)
Voor een citytrip is deze stad perfect, maar om te wonen is het een ware strijd om je door alle administratie te worstelen. Ook dagelijkse activiteiten zoals boodschappen doen of kleding wassen zijn niet zo evident. De teleurstelling was dus groot wanneer de tijd om te dromen en genieten van de stad ingenomen werd door praktische zaken. Ik voelde me net een Japanner met het 'Parijs Syndroom'. Nog nooit van gehoord? Jaarlijks reizen duizenden Japanse toeristen af naar Parijs om deze stad in al haar schoonheid te bewonderen. Dat blijkt vaak enorm tegen te vallen waardoor er een botsing ontstaat tussen de verwachting en de werkelijkheid. Dit kan bij sommigen zelfs tot een cultuurshock leiden, met depressie als gevolg. Natuurlijk kwam ik zeker niet in de buurt van een depressie, maar ik had een plots gevoel van sympathie en begreep waar deze teleurstelling vandaan kwam.
Architectuur
Het belangrijkste dat je leert op Erasmus is het appreciëren van de evidente dingen thuis. In een grootstad als Parijs kunnen dit zeer kleine dingen zijn, zoals de mogelijkheid om te fietsen naar school, maar ook grote dingen, zoals je eigen taal spreken. De eerste ontmoeting met de Erasmuscoördinator was alvast een topper. Vanaf het moment dat je zegt dat je Belgisch bent, stoppen de Fransen vaak met moeite doen om trager te praten. Dat België, nauwelijks 350 kilometer verderop, uit twee taalzones bestaat weten ze heel goed te vergeten. Zet dit naast een even efficiënt functionerende school als in Antwerpen en je kunt al enkele leuke situaties inbeelden. De vele misverstanden op school worden gelukkig wel gecompenseerd door de schoonheid van, een deel van, de gebouwen. Voor mij persoonlijk was de campus in Antwerpen, naast de enkele gebreken, een pareltje waar ik met plezier dagelijks naar toe trok voor een dag gezwoeg. Nu weet ik wel beter. De school hier maakt deel uit van de École des Beaux-Arts in Parijs, Dé kunstschool. De gebouwen laten dit dus ook sterk zien. Desondanks is er een opvallend grote overeenkomst tussen Antwerpen en Parijs. Om de één of andere bizarre reden zijn ze er hier ook in geslaagd om de afdeling architectuur in de lelijkste en slechtst werkende delen van de gebouwen te steken. "organisatorische redenen" zeggen ze dan. Ach, misschien is het wel een manier om studenten te motiveren. Of nog beter: om te tonen hoe ze het zeker en vast niet moeten doen.
Wij danken Astrid Nieuwborg voor haar bijdrage.
20/10/2013