Na de desolate beelden van het leven "aan den overkant van het water" trok dwars deze maand landinwaarts. We begaven ons met het fototoestel in de hand de tegengestelde kant op, richting Kempen.
De Turnhoutsebaan is de oorspronkelijke verbindingsweg tussen Antwerpen en Turnhout. Ze slingert doorheen het multiculturele Borgerhout en langs de volksbuurten van Deurne, houdt halt bij de shoppinghemel van Wijnegem en de villawijken van Schilde en Zoersel, om dan te belanden in the middle of nowhere: Turnhout. Een route die dus zowel door lustige winkelaars, rijke randstadbewoners als verveelde scholieren geregeld wordt afgelegd. Sensatiebelust als we zijn, wilden we met eigen ogen zien wat er gebeurt wanneer deze uitersten "gedwongen" samenkomen. En zoals de laatste maanden in de Belgische media bleek, is er geen betere plek om op wat clandestien geweld te stuiten dan het openbaar vervoer. Zo stapten we op een regenachtige namiddag op bus 410 aan hét Astridplein, de schrik aller tram- en buschauffeurs.
Spijtig genoeg kwamen we niet terecht in het Wilde Westen, zoals sommigen (waarschijnlijk fervente automobilisten) de bussen van de Lijn tegenwoordig omschrijven. Voor onze ogen verscheen wat je nog het best kan omschrijven als "een rijdend dorp". Een explosieve mix van zestienjarigen en kaartende zestigplussers. Meer nog dan andere bussen leek de 410 vol vaste reizigers te zitten. De meesten bleken deze lijn wekelijks of zelf dagelijks te nemen.
Hoewel ze elkaar soms elke dag zien, gebeurt het echter zelden dat deze dorpsbewoners elkaar leren kennen. Daar zitten iPods en babbelgrage vriendinnen voor iets tussen. Toch bleek, nadat de eerste gêne was weggevallen, dat deze pendelaars ongewild lief en leed delen. Bepaalde ervaringen kwamen spontaan bij iedereen naar boven. Bijvoorbeeld het missen van de laatste bus, het praten met een eenzame ouderling of de confrontatie met een verdwaalde zatlap op donderdagavond. (Ja, een dorp is niet compleet zonder haar lokale drinkebroer.)
Na even zoeken vind je inderdaad ook reizigers die een relletje hebben meegemaakt. Wat bleek? De meeste pendelaars jonger dan twintig ervoeren dit, zolang het niet uit de hand liep, eerder als een welkome afleiding dan als een echte bedreiging. Vooral wanneer de relschoppers drie niet onaardig uitziende meisjes waren. Misschien moeten de Vlaamse kranten voor hun volgende schandaalartikel eens onderzoeken of ’s morgens en ’s avonds drie kwartier uit een busraam staren ‘de jeugd’ op het slechte pad brengt?
Na onze kleine steekproef is het natuurlijk onmogelijk om veel te zeggen over het avondlijk publiek van deze buslijn, maar één schokkende vaststelling kunnen we toch al doen: er bestaan zowaar nog jongeren die gewoon de bus nemen om naar school te gaan!