Dat men de doorsnee Amerikaan niet kan verdenken van een dosis gezond verstand is bij zijn Europese tegenhanger algemeen aanvaard. Zo ook zijn intrinsieke drang alles te veramerikaniseren en dus ronduit verbaasd te reageren wanneer hij om vier uur ’s nachts, op een doordeweekse dag, geen extra alcohol kan kopen. “What a stupid country, is België ook zo achterlijk?” vroeg de persoon in kwestie, nadat hij de lege alcoholfles bekeek en inzag dat er geen nieuwe meer gekocht kon worden. Uitleggen dat België ook achterlijk is, maar dan eerder omwille van haar schaduwperikelen in terroristische tijden, zou mij gezien het alcoholverbruik in combinatie met het bedroevende Amerikaans opleidingsniveau te ver hebben geleid.
In alle maatschappijen zijn er gelukkig ook niet-doorsnee creaturen. Ik heb de eer gehad met één van deze personen een maand in Malta te mogen doorbrengen. Een lofdicht.
“And why have you chosen Malta?” Deze vraag was ondertussen al zo routineus geworden dat er nog amper naar een antwoord geluisterd werd. Mike, die een paar dagen later dan de rest was aangekomen, vormde hierop een uitzondering: “Sorry, can't tell you”. Iedereen werd plots wél geïnteresseerd. “Waarom niet, komaan, zeg op, nu niet flauw doen, ...” Mike bleef onverzettelijk: “Can't tell you, that's personal”. Dat moet je natuurlijk niet zeggen tegen internationale studenten die 7 dagen op 7 samen doorbrengen en niets liever doen dan het speculeren over onuitgesproken situaties. De volgende dagen was dit item dan ook bijzonder hot. We verzonnen redenen dat het een lieve lust was: Hij had iemand zwanger gemaakt, drugs en drank gestolen, ... De populairste verklaring bleek: Hij had iemand neergestoken en heeft moeten vluchten voor het gerecht. Zeker nadat ik hem op een onbewaakt moment licht agressief meerdere messen in een telefoonboek had zien steken en ik dit apetrots aan mijn vriendjes was gaan vertellen. Achteraf gezien had ik beter moeten weten.
Mike was een speciaal geval. Hij was nog maar 18 en studeerde niet in Malta, maar was er voor onduidelijke redenen. Hij dronk geen alcohol omdat hij schrik had zot en zat te worden van één druppel en geloofde als geen ander in de bijbel en aanverwanten. Seks voor het huwelijk was voor hem uitgesloten. Het overgrote deel van zijn tijd sliep hij en pas de dag voor zijn vertrek vroeg hij me wat ik eigenlijk studeerde. Het was ook diezelfde avond dat het grote mysterie rond deze jongen me duidelijk is geworden.
Ik had de keuze tussen piraat worden, me aansluiten bij een katholiek klooster of naar Malta komen.
Zoals gewoonlijk wilde hij weer rond 21u gaan slapen: “Good night guys, I'm gonna sleep, I must wake up early tomorrow”. Dit maal pruttelden we tegen, geen sprake van dat hij zou vertrekken zonder te vertellen waarom hij hier was. Alle middelen werden bovengehaald: “Je vertrekt en wij hebben je een maand eten, drank en gezelschap gegeven, dan kun je het ons toch vertellen, we zullen het trouwens tegen niemand zeggen.” Bij zoveel verbaal geweld ging Mike overstag: “Ok, but promise me, you won't laugh.” Natuurlijk gingen we niet lachen, wat een vreemde opmerking. “Ik ben hier omdat ik piraat wil worden.” Mijn belofte in gedachte probeerde ik mijn lachspieren onder controle te houden. “Ik had de keuze tussen piraat worden, me aansluiten bij een katholiek klooster of naar Malta komen. Ik ben protestant, dus een katholieke monnik kon ik niet worden en het seizoen was niet juist om mij aan de piraterij te wagen. Malta bleef dus over, maar vanaf de lente trek ik naar het Westen en verzamel ik mijn crew en aargh, steal a ship, I shall.” Ik wist niet wat te doen of waar te kijken, maar lang kon ik dit niet meer uithouden. “Mike, als je piraat wilt worden, moet je waarschijnlijk wel liters rum laten vloeien, meerdere vrouwen schaamteloos verkrachten en afzetpraktijken onder de betere knie hebben”, merkte een andere Amerikaan nuchter op. “No problem, I can handle that, I'm a bad dude.” De jongen die 20 pond had betaald voor een ritje Paceville – Leja (normale prijs 1,5 pond) beschouwde zich als een harde jongen. Waarschijnlijk was dit de druppel, maar ik heb nog nooit zo hard gelachen. De tranen rolden letterlijk over mijn wangen en na een kwartier dacht ik werkelijk dat ik het niet zou overleven.
Mike is de volgende dag vertrokken, nadat ik hem nog een middagmaal met drank heb betaald. Of zijn verhaal waar is of niet, weet ik niet. Dat hij door zijn mysterieus gedoe en dito antwoorden mij veel geld aan voeding en drank heeft gekost, weet ik wel. Hij wordt misschien nooit piraat, maar manipuleren kon hij als de beste. Aargh, stupid Belgian, I say.