Mr.Mine: matig nietsdoen

Mr.Mine is de zoveelste in een rij idle games en ook de zoveelste in de rangschikking idle games naar kwaliteit. De nietsdoenscene kende enkele hoogvliegers met games als Realm Grinder – persoonlijke all-time favoriet – en het iedereen bekende Cookie Clicker. Het spel is al sinds 2012 uit, maar werd pas in 2020 gratis beschikbaar op Steam. De ontwikkelaars lokken nieuwe spelers en behouden hun oude publiek met regelmatige content updates. Die aanpassingen zijn voor het spel broodnodig, want binnen het genre staat Mr.Mine (nog) niet al te sterk in zijn schoenen.

Een goede idle game heeft uiteraard vooreerst een sterk uitgebouwde passieve component. De naam zegt het: in het spel neem je de controle over een expansionistisch-kapitalistisch mijnbouwbedrijf. Je gigantische drilboor doet je steeds dieper afdalen en je mijnwerkers ontginnen dag in dag uit (steeds nieuwe) mineralen. De verkoopopbrengsten en een goede portie van de gedolven mineralen kan je herinvesteren in technologische upgrades. Niet alleen wordt het elke kilometer een grotere uitdaging om dieper te graven – id est: het duurt langer – maar elke upgrade kost ook meer dan de vorige. Je mijnwerkers beter uitrusten zorgt ervoor dat je de hoge kostprijzen aankan: na driehonderd uur afgeklokte speltijd loopt dat ongeveer in de biljoenen. Veel meer dan het geraamte van een klassiek klikspel is het niet, maar het voortdurende, eigenlijk eentonige upgraden is tegelijkertijd wat het genre zo geliefd maakt.

De volgende 700 kilometers zijn op dat vlak dus extreem saai.

Mr.Mine laat meteen wat steekjes vallen als het aankomt op de passieve speelstijl. Weliswaar ontdek je aanvankelijk nog heel wat verschillende mineralen, in het begin van het spel is het ten eerste veel micromanagen omdat je maar een bepaalde hoeveelheid mineralen kan bijhouden voor je moet verkopen en je bij een volle cargo geen vooruitgang boekt. Ten tweede is die put van diverse mineralen al snel opgedroogd. Californium is momenteel het laatste van de twaalf mineralen die je op aarde kan vinden en speel je vrij na kilometer 306. De volgende 700 kilometers zijn op dat vlak dus extreem saai. Heel wat incremental games steunen voorts op offline progression. In sommige games levert het je zelfs bonussen op door maximaal passief te spelen en slechts eenmaal per dag heel kort je game open te klikken. In Mr.Mine moet je die away-from-keyboard of lights-off-vooruitgang jammer genoeg vrijspelen in de vorm van de Manager. Het is bovendien nog eens gebaseerd op geluk ook: om de zoveel tijd leggen je mijnwerkers een kist bloot met een extra beloning. De kans om zo’n trouwe onderdaan op te graven is bijzonder klein. Biedt het voordelen om je game te sluiten? Allerminst, de vooruitgang wordt gevierendeeld en loopt maar een paar offline uren.  

Het brengt ons meteen bij het actieve speldeel. De opgegraven schatkisten moet je handmatig openklikken – tot daar ook het merendeel van het geklik in Mr.Mine; in tegenstelling tot in vele andere games levert klikken op je scherm je geen inkomsten op. Het is een flauwe manier om de speler z’n muis te doen gebruiken. Altijd hetzelfde, weinig stimulerend. Kortom: een rotklus die alleen maar saaier wordt naarmate je dieper graaft en je dus meer gangen hebt om kisten in te vinden. De beloning per kist is na verloop van tijd nauwelijks nog de moeite waard. De queestes die je aan het begin van het spel kan vervolledigen om een tijdelijke boost te krijgen, zijn weinig talrijk en bieden vanaf een bepaald punt dus nog weinig soelaas voor een verveelde gamer. Om de leegte te vullen tot aan de duizend kilometer, wanneer je een nieuwe mijnoperatie op de maan kan starten – vraag me niet hoe het werkt – en om de weinig tot de verbeelding sprekende kisten bij te staan, voerden de ontwikkelaars een gevechtssysteem in. Wapens vind je op goed geluk in, jawel, kisten. Upgrades kosten edelstenen, die je vervaardigt uit mineralen, geld en olie. Anders gezegd: vooral heel veel tijd. Het bestrijden van monsters die je werknemers het leven zuur maken, levert wel wat op en is een welgekomen afleiding van de andere mechanics van het spel, ook al blijft het binnen de simplistische krijtlijnen van een idle game.  

Het is een flauwe manier om de speler z’n muis te doen gebruiken.

Het skelet is er, nu het vlees op de botten nog. Binnen de idle game community genereerde het spel heel wat positieve weerklank en dat motiveert de ontwikkelaars. Dat het spel momenteel nog content mist, staat duidelijk vast. Het echoot wat in de lege gangen van de mijnschachten. Het is lang tellen tot je op een nieuwe feature botst. Maar misschien hebben de klassiekers in het genre te veel de toon gezet en ons spelers verwend. Misschien is Realm Grinder helemaal geen idle game per se en is het fout Mr.Mine daaraan te spiegelen. De positieve keerzijde van niet zo verslavende (lees: saaie) games is dat ze alleen maar positief kunnen zijn voor ieders examenresultaten. Red je examens, speel Mr.Mine.