cultuurnomade

Afwezig neuriënd schuift Ella bij mij aan tafel. Al zolang ik haar ken, vindt ze altijd en overal ruimte om haar kenmerkende dromerige, maar heldere zangstem los te laten. “Als ik niet zing, is het tijd om het ziekenhuis te bellen”, zegt ze in de loop van het interview. Toch zou ik haar onrecht doen mocht ik haar voorstellen als puur de optelsom van haar zangtalenten. Masterstudente Theater- en Filmwetenschap Ella Hintjens (23) is een culturele duizendpoot: ze acteert in films, theater en reclamespotjes, studeert naast haar Master af in jazz-zang en kruipt in haar vrije tijd in de pen. Met die veelzijdigheid identificeert ze zichzelf graag: “Ik word er gelukkig van om verschillende dingen te doen. Soms heb ik het gevoel dat ik alles een beetje kan en niets écht goed, maar dat is wel een prijs die ik ervoor wil betalen.”

persoonlijke zang

Expressie zit haar in het bloed, maar niet per se in de genen. Ella’s familie is niet muzikaal of cultureel aangelegd, maar zelfs zonder die natuurlijke springplank richting cultuur, zette ze al vroeg haar eerste artistieke stappen. “Op mijn acht had mijn papa me al naar de zangles gestuurd.” Ze glimlacht als ik vraag waarom: “Ik stopte maar niet met zingen.” Het duurde tot haar dertiende voordat ze kennismaakte met acteren: “Ik was een verlegen kindje, dus dan denk je niet meteen aan een acteur, maar ik had een vriendinnetje op de middelbare school dat toneel deed aan de academie. Ze zei tegen mij: 'Da’s echt iets voor u, ge moet dat ook gaan doen!' Toen ben ik dat dan ook gaan doen”, voegt ze er semi-lachend aan toe. Die bedachtzaamheid zit nog altijd in de Ella voor me: ze pauzeert gerust even om haar antwoorden te formuleren.

Hoewel ze al vanaf jonge leeftijd zangles volgt, heeft Ella geen bedenktijd nodig wanneer ik vraag of ze een muzikale carrière ambieert: “Zang is een belangrijk onderdeel van wat ik doe met mijn leven, maar ik doe dat juist graag in mijn vrije tijd.” Is het niet contradictorisch dat ze wel actief zanglessen volgt en er zelfs in afstudeert? “Nee, zangles is ook iets van mezelf en geeft mij veel energie. Zingen is iets persoonlijks. Mijn stem hangt samen met wie ik ben en die relatie is heel intiem. Alles wat ik voel, kan naar boven komen in mijn stem. Zelfs ongewild.” Dat gezegd zijnde treedt ze af en toe wel op verzoek op. Op YouTube staat er dan ook een video waarin ze Maaike Ouboters Dat Ik Je Mis opvoert in Cultuurcentrum Mechelen. Op Facebook is een clip te vinden waarin ze met haar loopstation Momma van Mister Tim covert. Sterk tegen elke publieke uiting van haar zangkunsten gekant is ze niet: “Mijn verhouding tot zang is gewoon een minder actieve houding.”  

acteren of modelleren

Acteren is iets heel anders. Hoewel theater haar nauw aan het hart ligt, acteert ze nu vooral in filmverband. “Ik merkte dat ik graag acteerde en dat ik er in professionele context iets mee wilde doen. Ik ging op zoek naar jobs als actrice en deed mee aan het toelatingsexamen van het conservatorium voor acteren. ” Ze bezoekt regelmatig filmcastings in de hoop een grote rol aan de haak te slaan, maar dat is voorlopig nog niet gelukt: “Ik word soms wel gevraagd voor castings voor rollen waarvan ik weet dat ze te groot zijn, in de zin dat ik het in de laatste ronde vaak moet afleggen tegen acteurs met veel meer ervaring", vertelt ze. "Dan weet ik hoe laat het is, maar het is toch belangrijk om daar voorbij te denken.” Tot nu toe heeft ze vooral ervaring opgedaan door in kortfilms te spelen, zoals in The Girl with Lensflares in Her Eyes, waarvoor ze sporadisch betaald wordt. Om bij te verdienen wendt ze zich dan ook eerder tot reclamespotjes: “Dat doe je als acteur ook wel echt voor het geld. Het is meer modellenwerk dan acteren. Voor Lotus moest ik bijvoorbeeld gewoon in een zetel zitten en een ijsje met speculoospasta eten.”  

Heeft ze het conservatorium afgemaakt? Ze valt even stil bij die vraag. “Ik ben eraan begonnen, maar ik werd er niet gelukkig van. De opleiding is zwaar en vermoeiend: je maakt hele lange dagen, je moet constant spelen, schrijven, interviews afnemen, montages maken, alle projecten tegelijk. Ik had niet het gevoel dat daar iets voor terugkwam, we hadden amper theoretische vakken. Op een gegeven moment had ik het gevoel dat ik me leeg geschreven had en niets meer te vertellen had, maar dan wordt er toch nog van je verwacht dat je blijft maken, spelen, schrijven …” Na haar uitvallen vond ze het ook lange tijd moeilijk om in haar vrije tijd het zelf creëren, vooral het schrijven weer op te nemen: “Ik doe het met vlagen, maar ik merkte pas hoe hard ik het miste tijdens mijn stage vorig jaar.”  

nomadenbestaan

Intussen heeft ze er wel vrede mee dat ze de toneelschool niet heeft afgemaakt: “Het plan was eerst wel om na de unief terug te gaan, maar ik weet niet of dat nu nog nodig is. Ik heb gemerkt dat je ook op andere manieren kan leren, aan de hand van filosofie bijvoorbeeld. Door mijn combinatie Filosofie-TFL zat ik sowieso op de grens tussen beide vakken, mijn bachelorscriptie ging zelfs over acteermethodologieën.”

Aan het einde van ons interview komen we terug bij Ella zelf: “Ik leid een beetje een nomadenbestaan: ik doe graag van alles, maar ik woon ook graag op veel plekken”, zegt ze terwijl ze enigszins dromerig wegstaart. Altijd binnen één discipline werken past daar niet bij. "Ik richt me nu voornamelijk op film, maar ik denk dat ik ooit wel weer terug wil naar theater." Na afloop sta ik op om een glas water in te schenken. Op de achtergrond hoor ik Ella alweer afwezig neuriën.