dwars laat komend semester een stuk historie achter. Weliswaar heeft onze verhuis een kleinere impact dan toen ik mijn klompenland achter me liet, maar het effect is hetzelfde. De veredelde bezemkast aan de Kleine Kauwenberg, waar menig dwarser zich verbeet over dt-fouten die net voor de deadline in een artikel waren binnengeslopen, wordt verwisseld voor een splinternieuwe locatie in het gebouw van Universitas aan de Prinsesstraat.
Net als op kot gaan komt een verandering als deze in eerste instantie altijd met een prijs, namelijk het knagende gevoel van twijfel of het wel een stap vooruit is. Maar toch, het is de uitgelezen mogelijkheid om weer nieuwe nostalgie te ontwikkelen. De verhuiskriebels van toen voel ik ook nu weer tintelen, gepaard met de sluier van onzekerheden die er altijd overheen hangt. De eeuwige vraag hoe je leven in je al dan niet witgeschilderde muren kan blazen is terug van weggeweest. Kijken wat je meeneemt en wat sneuvelt onder de vernieuwing, tot je vergeet wat je eerst miste.
En toch, het voelt niet helemaal goed. Is het de halfverteerde kauwgom onder het bureau, die mijn voorgangers zorgvuldig tegen het hout hebben geplet? Of wat als de met liefde bijgehouden collectie foto’s en krantenartikelen uit vervlogen tijden, die zo knus samengepakt aan de muren prijkt, minder tot zijn recht komt in een grotere zaal? Ach, nostalgie is vermoeiend, ik was beter gewoon een matige minnaar van dwars gebleven, dan had het me allemaal minder uitgemaakt.
Goed, ik heb mijn portie verwerkingstherapie wel gehad. Nu is het tijd om het verleden met de toekomst te verdringen. Nieuwe nostalgie om de oude te bezweren. Een nieuwe generatie kauwgompletters lijkt me wel leuk, om te beginnen.
- Login om te reageren