Tussen ons, mensen, bestaat veel variatie. De een is mager, blond en heeft blauwe ogen terwijl de ander gespierd, zwartharig en lang is. In het dierenrijk is die variatie nog groter. Zo komt een giraf met zijn lange nek zelfs niet in de buurt van de huiskat met haar zachte vacht en scherpe klauwtjes. Die variatie is er ook binnen biologische klassen, zoals de vogels. Bepaalde vogelsoorten onderscheiden zich erg van andere soorten; niet enkel vanwege hun snavel, vleugels of poten. Nee, vanwege hun piemel. De meeste vogelsoorten hebben helemaal geen penis, maar een cloaca, een klein gaatje waarlangs het zaad naar buiten moet. Dus als je dacht dat jij het zwaar had in je leven, het kan altijd nog erger. Probeer daar maar eens raak mee te schieten. Een paar soorten hebben meer geluk, waaronder de gans en de eend. De belangrijkste vraag, die je je nu natuurlijk stelt, is: "Wie heeft de grootste?"

Die wedstrijd wint de eend ongetwijfeld. De eendenpenis is zo’n tien tot dertig centimeter lang, niet slecht dus. De ene eend doet het natuurlijk wat beter dan de andere. Zo kan de penis van een Argentijnse stekelstaart 42,5 centimeter groot zijn, groter dan de vogel zelf. Daar kan jij natuurlijk niet aan tippen, hoe groot je ook geschapen bent. Voor je nu begint te bedenken hoe oneerlijk de wereld wel niet is, moet er één belangrijke kanttekening gemaakt worden. De eendenpenis is niet alleen lang, maar ook spiraalvormig. Zo'n dunne, lange, kronkelende penis, daar moet Darwin grijze haren van hebben gekregen. Want zeg nu zelf, als je nadenkt over evolutie, hoe nuttig kan zo’n ding zijn?

Het zou je wel eens kunnen verbazen. Kan jij het gaatje soms niet vinden? Dan zal de eend je zeker begrijpen. De vagina van een vrouwtjeseend is namelijk een spiraalvormige wirwar van doodlopende gangen. Dat geeft eendenvrouwtjes een verweer tegen verkrachting, wat onder deze vogels vaak voorvalt. De kronkelende vorm en de lengte van de eendenpenis komt voort uit een evolutionaire wapenwedloop. Hoe langer de penis, hoe groter de kans dat het mannetje het vrouwtje zal bevruchten. Het is het genetisch materiaal van de mannetjes met de langste penissen dat doorgegeven wordt. De eenden met een grote penis zijn met andere woorden inderdaad de fittest van de soort.

Dus, zit jij met een kleiner exemplaar? Niet getreurd! Jij verspeelt je kans om je voort te planten daardoor tenminste niet. Dat kan niet gezegd worden over eenden.

@cutegoldentoby

@doggonnamedeffie

hoofse honden Cutegoldentoby is het Instagramaccount van de golden retriever Toby die geboren werd op 12 oktober 2019. Hij woont samen in Halle met zijn baasjes Sofie en Vincent. Ravotten in de bossen, spelen op het strand en wandelen in de sneeuw, Toby doet het allemaal. Dat deze hond graag actief is op sociale media, bewijst zijn TikTok-account. Ook daar mogen meer dan 9000 volgers mee genieten van zijn avonturen. Estée Lalonde is de dog mom van de hond Effie, een Kokoni-mix. Effie werd geadopteerd via de stichting Wild at Heart, die zich sinds 2015 inzet voor de adoptie, sterilisatie en opleiding van honden. Via haar account kan je een kijkje nemen in haar wereld en dat is zeker geen hondenleven. Met een fanbase van 42 000 mag er al eens geposeerd worden.

kokette konijnen Lotje is het huiskonijn van de Nederlandse foodblogster en auteur Laura Kieft, het gezicht achter het Instagramaccount @laurasbakery. Net zoals haar baasje is Lotje een echte foodie en mag ze genieten van homemade konijnensnoepjes. Benieuwd naar het recept? Dat vind je hier. Met meer dan 1100 volgers is Lotje een echte diva, ze houdt dan ook van alle aandacht. Haar favoriete pose? Al etend uiteraard! Via kipstragram kunnen we genieten van de kiekjes van het duo Kip en Knor, volgens hun baasje de twee meest eigenwijze konijnen ter wereld. Kip is een Hollandse blauwe harlekijn, zus Knor is een minilop. Spelen in een kartonnen doos en samen knuffelen zijn hun favoriete bezigheden. Van al hun avonturen zijn maar liefst 11 000 volgers graag getuige.

@lotjehetkonijn

@kipstragram

@poesenpipa

@poesmillie

pronkende poezen Nood aan dagelijkse kattenspam? Eén adres: sinds 10 maart volg je via poesenpipa de belevenissen van het poezenduo Poes (14) en Pipa (7). Baasjes Jill en Tom brengen ze maar al te graag in beeld. Een geeuw hier, een likje daar. Voor poezenliefhebbers is het niets minder dan pure gelukzaligheid om deze taferelen te mogen aanschouwen. Van kitten tot poes, Millie zou zomaar eens een covermodel kunnen zijn. Het huisdier van de Nederlandse gamer, vlogger en streamer Joost is bovendien ook een duidelijke fan van strikjes en belletjes. Op haar feed wisselen grappige en mooie kiekjes zich af, ideaal voor de gepassioneerde poezenfans.

glamoureuze goudvissen Fanta is de originele naam van een sluierstaartgoudvis. Kan je al raden hoe zijn broertje heet? Die kreeg de naam Orangina, en kan je herkennen aan zijn iets grotere staart. In hun ronde aquarium mét schelp en huisje brengen ze al zwemmend hun dagen door. Het baasje van Fanta en Orangina mag dan wel originele namen kunnen verzinnen, een originele beschrijving bij de foto’s mist toch vaak. Wat Gerrit de Goudvis een hele dag doet? Alleen maar rondjes zwemmen, maar gelukkig is ieder rondje toch een beetje anders. Bovendien is Gerrit een kantoorvis en mag hij van op de eerste rij allerlei bekende gasten ontvangen in de studio van Qmusic Nederland. Poseren met BN’ers is dus ook een dagelijkse gewoonte. Benieuwd naar het resultaat? Je vindt alles op de Vistagram van Gerrit!

@goudvis_fanta

@gerritdegoudvis

@joyhamster

@hamsternook

hippe hamsters Sinds juli 2017 kan je meegenieten van de dagelijkse activiteiten van de hamster Joy. Aan de hand van korte filmpjes leer je Joy kennen samen met haar andere hamstervriendjes Num en Seven. Knabbelen, slapen, rondcrossen en talrijke speeltjes uittesten zijn maar enkele bezigheden van deze vlijtige en kleine diertjes. En heb je ooit al zo’n schattige babyhamsters gezien? Nook is een mannelijke, langharige Syrische hamster, ook wel een goudhamster genoemd. Deze hamster is een exemplaar met een witband: een rechte, witte streep in de vacht die in het midden over buik, rug en zijden loopt. Volgens zijn baasje is Nook erg slaperig en is hij verzot op broccoli. Bovendien heeft hij een erg lange vacht, een typisch kenmerk voor zijn variëteit, wat erg grappige foto's oplevert!

Wat is jouw favoriete dierenaccount op Instagram?

Benieuwd naar onze redacteur haar favoriete accounts van online activisten? Dan kan je hier terecht.

Pas zestien jaar geleden werd studentenparticipatie aan de Vlaamse universiteiten en hogescholen een vast gegeven. Het zogenaamde decreet betreffende de rechtspositieregeling van 19 maart 2004 verplichtte de instellingen om medezeggenschap of -bestuur te organiseren voor studenten. Ook vandaag bepaalt het decreet nog altijd de basisstructuur van de studentenvertegenwoordiging in Vlaanderen. Zo staat vast dat de Studentenraad verantwoordelijk is voor de verkiezingen van de studentenvertegenwoordigers en dat 10% van de studentenpopulatie een stem moet uitbrengen opdat een stuver zijn/haar stemrecht behoudt. Een jaar daarvoor, het jaar van de eenmaking van de Universiteit Antwerpen, vertelde voormalig rector Francis Van Loon in De Standaard dat studenten al sinds 1978 deelnamen aan het bestuur van de universiteit (DS 6 december 2003). UAntwerpen pronkt sindsdien met een laagdrempelig contact tussen studenten, hun vertegenwoordigers en docenten: een noodzaak voor studentenparticipatie.  

stuvers, waar? overal! 

De kansen die je vandaag als student krijgt aan de Universiteit Antwerpen om het beleid mee vorm te geven, zijn groot. De ons bekende slogan ‘Bepaal mee de toekomst’ geldt ook hier: als studentenvertegenwoordiger bepaal je mee de toekomst van de universiteit. Als student kan je je opleiding mee vormgeven in een onderwijs- of opleidingscommissie. Samen met docenten en assistenten bewaak je de kwaliteit van je opleiding. Ook bepaal je mee het studieprogramma, de college- en examenroosters en regels zoals volgtijdelijkheid. Studenten die meer interesse hebben in het breder beleid van de faculteit, kunnen terecht in de Faculteitsraad. Daar worden eveneens onderwijsdossiers besproken, zoals curriculumwijzigingen van opleidingen, maar ook de speerpunten van onderzoek, maatschappelijke dienstverlening en het facultaire reglement.  

Naast facultaire mandaten zijn er ook heel wat centrale mandaten. Met een centraal mandaat heb je automatisch een zetel in de Studentenraad, het officiële vertegenwoordigingsorgaan van de UAntwerpen-student. Hier kan je als student verschillende interesses kwijt. Wil je op universiteitsbreed niveau het onderwijs van de 21ste eeuw vormgeven? Dan is de Onderwijsraad iets voor jou. Hier denk je samen met vertegenwoordigers van de negen faculteiten na over grote onderwijshervormingen, studentenbegeleiding en het Onderwijs- en Examenreglement.  

Als lid van de Onderwijsraad werk je nauw samen met de ‘facultaire vertegenwoordiger’. Deze stuver vertegenwoordigt eveneens de hele faculteit, maar heeft als taak om de doorstroom van informatie tussen de Studentenraad en de stuvers binnen de faculteit te garanderen. Hij of zij brengt stuvers samen en zorgt voor een breed overleg waar draagvlak voor beslissingen gevonden kan worden. Deze input neem je mee naar de Algemene Vergadering van de Studentenraad.  

Studenten met een uitgesproken mening over studentenvoorzieningen, waaronder studentenrestaurants, koten, sociale, psychologische en financiële ondersteuning van studenten en studentenleven, kunnen vast en zeker hun ei kwijt in de ‘Stuvoraad’. Met dat mandaat zit je aan tafel met het departementshoofd, diensthoofden, de beheerders en jawel: niemand minder dan de rector himself. Geen betere plek om bijvoorbeeld het plaatsgebrek in de komida’s aan te kaarten! 

Spreken al deze thema’s je aan, maar wil je niet meteen met personeelsleden van de universiteit aan tafel gaan zitten in de Onderwijsraad of Stuvoraad? Binnen de Studentenraad zijn er ook vijf ‘vrij verkozen’ stuvers die de algemene belangen van de studenten aan de UAntwerpen verdedigen. Deze worden dan ook verkozen door de ganse studentenpopulatie.  

stel je kandidaat! 

Een mandaat als studentenvertegenwoordiger heeft een grote meerwaarde, niet alleen voor jezelf, maar ook voor de universiteit. Als stuver bouw je immers mee aan de universiteit van morgen. Daaruit leer je zelf heel wat over de werking van onze universiteit, maar ook over professioneel vergaderen, adviezen formuleren en communiceren met de groep die je vertegenwoordigt. Je bewijst bovendien je medestudenten een dienst door op te komen voor hun belangen. Anderzijds vormt jouw perspectief een grote meerwaarde voor docenten, bestuurders en de universiteit als zodanig. Alleen door als student mee het beleid te bepalen kan de universiteit inspelen op wat studenten écht willen en nodig hebben. 

Zoals elk jaar in april organiseert de Studentenraad haar verkiezingen. We zijn actief op zoek naar geëngageerde studenten die de bijna driehonderd mandaten in onze studentenvertegenwoordiging willen invullen. Als student kan jij namelijk het verschil maken. Dat kan al door deel te nemen aan één vergadering per maand. Elke bijdrage is broodnodig! 

Kortom, ben jij overtuigd dat je iets meer wilt betekenen voor je medestudenten binnen je opleiding, faculteit of universiteitsbreed? Stel je dan kandidaat tussen 4 en 27 april! Daarvoor schrijf je een korte motivatie die te zien zal zijn bij de stemming. Voor mandaten waar minder of evenveel kandidaten zijn als de beschikbare mandaten vindt geen stemming plaats, dan ben je automatisch verkozen! Alle studenten kunnen hun stem uitbrengen van vrijdag 1 t.e.m. 8 mei. De resultaten worden bekendgemaakt op 10 mei.  

Klik hier voor meer informatie over de verkiezingen en over de verschillende mandaten.  

Een eerste keer spelen in 2014. Illegaal, om het eens te testen – je weet hoe dat gaat. Grand strategy was me toen nog vreemd en Europa Universalis IV (EU IV) stond nog in zijn kinderschoenen. Leuk vond ik het nog niet. Zes jaar en vele uitbreidingen later, is EU IV een mastodont binnen het genre. Terecht, omwille van de complexiteit en stijl die het zich eigen heeft weten maken doorheen de jaren. Anderzijds waren de middelen om dat doel te bereiken, bedenkelijke ontwikkelingskeuzes en vooral een hebzuchtige dlc-policy.

Toen het spel in de zomer van 2013 door Paradox Interactive (kortweg Paradox) op de markt werd gebracht, was het opzet erg ambitieus. Niet alleen omspande het de hele historische periode van de Nieuwe Tijd, beginnend bij het einde van de Honderdjarige Oorlog en eindigend net voor de revolutiegolven van de negentiende eeuw, toen al was het erg complex. Paradox overtroefde hiermee Creative Assembly tweemaal. De Total War-serie is veel nauwer in zijn opzet, zowel chronologisch als qua diepgang op alle vlakken. EU IV wist elke geschiedenisnerd te strikken met zijn vierhonderd jaar lange tijdlijn, enorm scala aan speelbare landen (ik kijk naar jou, Total War: Empire), aandacht voor de nationale geschiedenissen en grote gebeurtenissen, regionale diversiteit en nog veel veel meer. Misschien wel té veel. 

Qua toegankelijkheid slaat de game immers wel de bal mis. Toen ik me er voor het eerst aanzette, werd ik overweldigd door alle parameters, gebeurtenissen en het aantal mogelijkheden dat het spel bood. Een goede in-game-tutorial ontbreekt om nieuwe spelers de juiste richting te wijzen en dat was ook wat me de eerste keer afschrikte. Intussen wordt dat vacuüm opgevuld door YouTubers en streamers, maar Paradox kwam er zelf nog niet mee over de brug. Het is helaas ook emblematisch voor de gehele reeks.

Common Sense en Wealth of Nations: over updates en dlc

Het spel van 2013 is intussen bijna onherkenbaar veranderd en ook dat komt de toegankelijkheid van EU IV niet ten goede. Niet alleen kende het spel talloze updates, er zijn intussen ook ongeveer vijftien uitbreidingspaketten beschikbaar en het volgende komt er alweer bijna aan. Om dezelfde reden waarom Total War: Rome II het moest afleggen tegen zijn veel oudere broer, is EU IV niet noodzakelijk beter, laat staan leuker, dan enkele jaren geleden. Bestaande spelelementen werden doorheen de laatste zes jaar uitgediept, vervangen of vervoegd door nieuwe ideeën. Niet alleen maken sommige toevoegingen het spel nodeloos complexer, vaak voelt het alsof de speler geremd wordt in zijn vrijheid door beperkende mechanics.

Zo lijken de ontwikkelaars bijvoorbeeld territoriale uitbreiding te willen indijken. Allereerst bestaat er sinds enkele updates een verschil tussen territorial cores en full cores, iets als kerngebied en periferie, gekoppeld aan de bundeling van een aantal provincies in een soort van departement (state). Niet alleen kost dat systeem de speler meer administrative power (een van de vele 'grondstoffen' van je staat), perifeer gebied levert heel wat minder geld, mankracht, handelsinvloed en dies meer op. Meer nog, een te uitgebreid rijk – en des te meer als het religieus verscheiden is – zorgde voortaan voor corruption. Om je natie daarvan te zuiveren, zijn bakken geld nodig en een grote mate corruptie maakt heel wat staatsinteracties duurder. Of hiervan complexiteit dan wel historiciteit het doel is, doet er al niet toe. Het is sowieso een feit dat de evolutie oude rotten afschrikt, want elke keer opnieuw is het aanpassen (en vooral ragequitten). 

Bovendien past Europa Universalis IV (en niet als enige game van Paradox) net iets te goed in het beleid van verschillende hedendaagse gameontwikkelaars. Zoals Electronic Arts voert Paradox Interactive voor EU IV een agressief dlc-beleid. Ongeveer halfjaarlijks verschijnt er samen met een grote update ook een uitbreiding, voor de prijs van ongeveer twintig euro. Dat maakt dat het ‘complete’ spel intussen een kleine driehonderd euro neertellen is, de talrijke content packs er nog niet bijgeteld. Bovendien moet je er als nieuwe speler maar aan uit kunnen (daarvan getuigen alvast alle video's die erover gaan en jawel, persoonlijke vragen aan mijn adres). Intussen is er een alternatief: een maandelijks abonnement voor vijf euro om het gehele spel te kunnen spelen. Het komt voor mij wel vijf jaar te laat… Het grootste pluspunt aan de regelmatige updates en uitbreidingspaketten, is dat er elke keer nieuwe prestaties aan het spel worden toegevoegd. Vaak gaat het om ludieke of extra moeilijke doelen die je dwingen om het spel op een bepaalde manier of met een bepaald land te spelen. Zo is er toch nog een zekere sturing vanwege het spel, zonder dat je zelf helemaal alles moet uitzoeken. 

Maar dat is niet de hoofdreden waarom het spel me nog kan boeien. Het is voor een groot deel te danken aan de community dat EU IV nog aantrekkelijk blijft. Zo zijn er enkele Twitch-streamers die het spel en zijn imago omhoog krikken. Grootmeester Florryworry en Amerikaan Arumba houden EU IV levendig en de community intact. Paradox Interactive organiseert bovendien zelf de beruchte devclash kort voor elke update: een grote multiplayer-competitie tussen alle spelontwikkelaars. Paradox heeft nog meer in zijn mars. Veruit hun meest prestigieuze evenement was de LAN-party in Polen vorig jaar. Het was opnieuw een online sessie waarvoor spelers van over de hele wereld in het historische Mosznakasteel te Polen werden uitgenodigd om daar drie dagen aan een stuk te gamen. Ik vrees echter dat hoe duurder het spel in zijn totaliteit wordt, hoe minder nieuwe spelers het zal aantrekken en misschien gaan zelfs de ouwe rotten na verloop van tijd afhaken. Is het niet stilaan tijd voor Europa Universalis V?

@samentegenarmoede

@amanatrust

armoede en hulpverlening Samen Tegen Armoede is een initiatief van de katholieke vzw Welzijnszorg dat al vijftig jaar strijdt voor een structureel armoedebeleid. De ambitie is een wereld te bereiken zonder sociale uitsluiting en armoede, waarin iedereen zijn basisrechten kan uitoefenen. Via verschillende acties, zoals Soep Op De Stoep, Zet Je Benen In en Goedgemutste Breicampagne tracht de organisatie armoede zichtbaar en bespreekbaar te maken en solidariteit op te wekken. Ook Amana Trust – de vzw opgericht door Yasmien Naciri – streeft voor de naleving van ieders rechten, dat zowel in België als in Marokko. Het bieden van humanitaire (nood)hulp en het stimuleren van hulpverlening door middel van voedsel- en hygiënepakketten behoren tot de missie van deze organisatie met meer dan tweehonderd vrijwilligers. Via de Facebookpagina en het Instagramaccount kan je mee een blik werpen op de verschillende verwezenlijkingen.

body positivity Bodyposipanda is de uitlaatklep van Megan Jayne Crabbe, een Engelse van 24 jaar oud. Deze jongedame met een voorkeur voor pastelkleurtjes zet zich in voor body positivity en feminisme. Megan mag dan wel vetrolletjes en cellulitis hebben, storen doet ze zich daar niet aan. Dat anderen dat wel doen, vindt ze dan weer wel een probleem. Op haar blog praat ze openlijk over intuïtief eten, fatphobia en de vooroordelen die gepaard gaan met uiterlijk en gewicht. Dat alles leidde tot een boek met als titel Body Positive Power. Houd je het liever lokaal? Neem dan zeker eens een kijkje bij The Blind Body Positive Protest. Zij houden het niet alleen bij online activisme, maar gaan ook effectief de straat op. Het fotografieproject Chair Chaude is eveneens het vermelden waard. Met pure en eerlijke foto’s tracht Kilien haar steentje bij te dragen aan een verdraagzamere en mooiere wereld.

@bodyposipanda

@blindbodypositiveprotest

@ecossentials

ecologie en duurzaamheid Moenia Ladhib is een 23-jarige werkstudente en eco-warrior. Met Ecossentials tracht ze mensen aan te sporen om na te denken over hun (afval)consumptie en koopwoede. Op haar Instagramaccount en Facebookpagina deelt ze maar al te graag haar tips en haar lekkerste, meest ecologische recepten. Zo wil ze duurzaamheid toegankelijk maken voor iedereen en alternatieven aanbieden voor producten die veel te snel in de vuilbak terechtkomen. Via de webshop van Ecossentials wil Moenia haar duurzame levensstijl graag doorgeven aan anderen. Van tandpasta, scheermesjes en zeep tot lipstick, rietjes en koffiebekers. Bovendien zijn alle producten plasticvrij (ja, ook de verpakking bij verzending) en probeert ze waar mogelijk te leveren met de fiets.

klimaat De vzw Klimaatzaak werd in 2014 opgestart als een initiatief van elf bezorgde burgers. Intussen sloten meer dan 58.500 anderen zich aan. Op een democratische en collectieve manier tracht de vereniging de Belgische overheden te dwingen om hun beloftes met betrekking tot het klimaat na te komen. Dit doen ze door rechtszaken aan te spannen tegen de vier bevoegde overheden. Concreet stelt Klimaatzaak hen formeel in gebreke omdat ze de verplichting van 1990 – 40% minder uitstoot tegen 2020 – niet nakomen. De actie kent heel wat bekende medestanders; presentatrice en actrice Francesca Vanthielen, auteur Jeroen Olyslaegers en tv-maker Tom Lenaerts zijn maar enkelen onder hen. Met cartoons en statistieken toont de organisatie op sociale media dat het hen menens is en roepen ze iedereen op om medestander te worden.

@klimaatzaak

@activistsforthevictims

dierenleed Activists For The Victims is een Duitse onafhankelijke dierenrechtengroep. Hun doel? Het informeren van de samenleving over de uitbuiting en mishandeling van dieren. Hoe ze dat doen? Met vreedzaam maar doelgericht straatactivisme. Op sociale media delen ze de beelden van hun protest, alsook quotes met sprekende cijfers over dierenleed. De Belgische presentatrice An Lemmens strijdt in België specifiek tegen de praktijken van broodfok: het grootschalig en onethisch kweken van honden zonder rekening te houden met hun fysieke en mentale welzijn. Met het initiatief Pin Up Pup laat ze asielhonden poseren en zet ze de dieren in een positief daglicht op sociale media. Bovendien bracht Lemmens een eigen boek uit – dat dezelfde naam draagt als haar initiatief – met tips & tricks over het adopteren van een asielhond.

Benieuwd naar de favoriete accounts van onze redacteur over Antwerpen? Dan kan je hier terecht.

Je zou me gerust een modern Roodkapje kunnen noemen, die soms met het schaamrood op de wangen de wildernis die YouTube is, verkent. Bij elke nieuwe klik loert er wel een wolf om de hoek die een nieuwe clip aanbiedt, de ene al gevaarlijker dan de andere. Ja, lieve wolf, ik bén geïnteresseerd in 5 ways your guinea pig tells you it loves you. En zo dwaal ik telkens verder het bos in. Het is nu ook u toegestaan, nu we in ons kot moeten blijven, de minder intellectueel verantwoorde hoekjes van het internet op te snorren. Met veel trots stel ik u een hobby van mij voor die te lang in de schaduw heeft moeten vertoeven. Aanschouw mijn top 5 YouTube-vertier! En u, die voordien uw vrije tijd verdeed met hopelijk veel nuttigere en meer maatschappelijk verantwoorde zaken, kan het kijken van deze kleppers van video’s makkelijk verantwoorden. Smijt er gewoon #coronamademewatchit tegenaan en je lijdt geen gezichtsverlies. Beloofd.

sorority house tours

YouTube staat vol met rondleidingen. In de lijn van MTV Cribs, geven goedlachse, meestal blonde jongedames een kijkje in hun sorority house. Vrij vertaald zijn dit gebouwen die bewoond worden door de leden van een studentenclub. In de Verenigde Staten is dit strikt gescheiden tussen mannen en vrouwen en telt een sorority house dus enkel vrouwelijke leden. Het is echter verbazend hoe al deze gebouwen en hun inwoonsters recht uit elke American College Chick Flick kunnen komen.

De wolf zal je al gauw aanbieden om te kijken naar filmpjes met de titel why I dropped my sorority. Ook de moeite.

miss world, dances of the world

Het lijkt iets dat vooral populair was in het vorig decennium, maar de Miss World-verkiezingen worden nog elk jaar georganiseerd. Een onderdeel van deze wedstrijd is het representeren van je land in nationale dansklederdracht. Nadat je een traditionele Indische dans en een Braziliaanse carnavalschick hebt zien passeren, ga je al snel op zoek naar de minder traditionele dansen. Waar is Wally-gewijs daag ik u uit de Belgische inzending te vinden.

Wat de wolf hier te bieden heeft? Dat kan gaan van Belgische volksdansgroepen tot de Miss Aloha Hulla verkiezing uit 2006.

muziek voor koeien

Vergeet alle audities van The Voice en laat al die prachtige covers links liggen. Wie echt van ’t YouTubepadje wil gaan, moet zich eens wagen aan volgende combo: muziek en koeien. Er circuleren talloze filmpjes van mensen die in een wei muziek (meestal trompet) spelen, om zo een hele meute koeien te lokken die vervolgens van heinde en ver komen aangehold om naar het optreden te luisteren.

Er bestaan traditionele Zweedse gezangen om blijkbaar niet alleen koeien, maar ook bijvoorbeeld zwanen te lokken. En daarmee lokt de wolf ons weer in een nieuwe YouTube-val.

100 baby challenge bij de Sims

Verschillende vloggers gingen de uitdaging reeds aan. Het doel is om in zo min mogelijk generaties honderd kinderen te baren. De uitdaging eindigt zodra het honderdste kind is geboren of als je de regels overtreedt. Terwijl iemand de uitdaging aangaat, kijk jij gewoon mee. En geloof me, het is even verslavend als naar een soap kijken. Telkens worden er nieuwe baby’s geboren die razendsnel opgroeien, in een huishouden gerund door de matriarch die steeds op zoek moet naar een nieuwe vader voor de volgende baby.

Het geschenk waar de wolf je hiermee dieper de YouTube-bossen inlokt, zijn spin-offs waarin de vlogger in kwestie 24u lang leeft zoals haar Sim. Of een verjaardagsfeest organiseert voor alle vaders van haar Simsbaby’s. Een aanrader.

guinea pig bridge

Er is geen ontkomen aan een YouTube-wandeling zonder dieren te zien. De platgereden paden lopen vol katten en honden. Wie zich in de wildernis begeeft, ontdekt dat er nog andere diersoorten bestaan die even verslavend kunnen zijn op beeld als de mainstream huisdieren. Cavia’s bijvoorbeeld. In Japan behoort de wandeling van een hele hoop cavia’s over een loopbrug tot een van de dagelijkse attracties in een soort indoordierenpark. Het hele pendelgebeuren wordt ook ondersteunt door dito deuntjes.

Hier heeft de wolf ons niks aan te bieden. Beter dan dit wordt het niet.

De buren komen je om drie uur ’s nachts wakker bellen. Je huis brandt half af als je nog geen kookvaardigheid hebt en toch macaroni probeert te maken. Als je het aandurft om naar feestjes te gaan wanneer je de ochtend nadien moet werken, ga je bijna dood van vermoeidheid. Letterlijk. De studenten onder ons die wel eens De Sims hebben gespeeld in hun jongere jaren, zullen zich het ongetwijfeld herinneren. Maar hoe zit het nu met de recentste titel uit deze bekende reeks simulatiegames? De Sims-community is verdeeld en eigenlijk is dat niet zo vreemd.

Nostalgie naar De Sims 3

Het is natuurlijk niet helemaal fair voor de makers dat er in de bespreking over De Sims 4 de vergelijking gemaakt wordt met de voorgangers in de reeks, maar eigenlijk is dat onoverkomelijk. Als de nieuwe titel niet beter is dan de vorige, wat is het punt dan van een game? De Sims 3 verscheen in 2009 en was destijds, maar ook in de jaren die hierop volgden, een groot succes. Wanneer er dan felbegeerde aspecten van dat spel wegvallen, getuigt dat alleszins niet van veel oog voor de trouwe fans. Zo betekende De Sims 4 het einde van het kleurenwiel, specifieker de ‘create a style’-functie. Als we nu een volledig huis bedekt in zebrastreepjes willen maken, is dat niet meer mogelijk. Hoogst aanstootgevend. Voortaan moeten we het doen met slechts een aantal kleurstaaltjes. In De Sims 4 moesten we ook afstand nemen van de open wereld, wat ervoor zorgt dat het besturen van verschillende Sims op verschillende plaatsen moeilijk wordt. Stenen opgraven in de tuin van de overburen is eveneens geen optie meer, tenzij je ‘reizen’ selecteert op je smartphone. Zelfs als je maar met één Sim speelt, heb je veel te weinig kavels om te bezoeken, wat al snel een claustrofobisch gevoel oplevert. 

Van geldklopperij tot prostitutie 

Niet alles is slecht aan het spel, waarvan mijn ondertussen honderd uur spelplezier meespreken kan. Veruit de beste toevoeging aan De Sims 4 is de nieuwe ‘create a Sim’-functie. In plaats van eindeloos te moeten prutsen met helse schuifregelaars, kan je jouw Sim gewoon aanklikken en aanpassen naargelang jouw voorkeur. Geen obscure trollen meer die er toch altijd hetzelfde uitzien, want het is nu best haalbaar om jezelf of mensen uit jouw omgeving na te maken. Sinds de recentere updates zijn er ook opnieuw peuters en zwembaden in het spel, dus op dat vlak heeft EA geluisterd naar de kritiek van de spelers. Daarbij is er een veel ruimere waaier aan mogelijkheden bij het bouwen van een huis. Wanneer het spel een beetje saai begint te worden, zijn er ook altijd manieren om het weer interessant te maken.

Uitbreidingspakketten zijn een evidente manier om het spel te verrijken, maar de prijzen zijn allesbehalve studentikoos. De normale prijs voor een groot uitbreidingspakket bedraagt veertig euro. Alle misnoegde kritiek terzijde is dat kostenplaatje schandalig voor een uitbreiding. Wanneer de pakketten afgeprijsd zijn, geeft EA zelden meer dan 50% korting. In feite zijn ze dan nóg overvraagd. De mensen van EA hebben de reputatie van onbeschaamde geldwolven te zijn, maar het steekt toch elke keer opnieuw wanneer ze een nieuw product uitbrengen. Gelukkig zijn er andere manieren om nieuw leven in je spel te blazen, zonder een hoop geld uit te geven.

De Sims 4 kent een heel geëngageerde gemeenschap van mensen die mods maken, vooral actief op Tumblr. Er is de keuze tussen Maxis Match mods – waarbij de downloads eruitzien alsof ze door de makers van het spel zelf ontworpen zijn – en alpha mods. Deze laatste soort vind je vooral ook terug op minder betrouwbare websites zoals The Sims Rescource. Naast nieuwe voorwerpen om mee te bouwen, nieuwe haarstijlen en kledingstukken die je gratis kan downloaden, zijn er ook scriptmods. Die hebben een invloed op de gameplay. Hoewel er veel respectabele mods zijn die het dagelijkse leven van de Sim aanzienlijk kunnen verbeteren, zijn er enkele minder eerbiedwaardige exemplaren. Zo kan je Sim bijvoorbeeld een carrière in de prostitutie beginnen, al heb ik dat zelf nog nooit geprobeerd.

De Sims 4 kan overweldigend zijn voor mensen die niet zo thuis zijn in het hele Sims-gebeuren. Toch blijft het na al die jaren een speciaal plekje in mijn hart hebben en zou ik het blijven aanraden aan medestudenten. De gameplay stelt soms teleur, maar de flexibiliteit bij de creatievere aspecten van het spel zijn wel degelijk een verbetering. Er zijn genoeg manieren om het spel aan te passen aan jouw voorkeuren, waardoor de gebreken geen ramp hoeven te zijn. Mijn Sims-verslaving heeft de voorbije weken opnieuw opgespeeld, want mijn sociaal leven is net zoals dat van iedereen nu onbestaand. Gelukkig kunnen we nog onze vrienden maken in De Sims en doen alsof het allemaal niet zo erg is. Marc Van Ranst zou trots zijn.

COVID-19 dit, COVID-19 dat. Vandaag worden we langs alle kanten overspoeld door coronanieuws. Velen onder ons zien de bomen door het bos niet meer, of sterker, hebben ondertussen zin om het betreffende bos gewoon in brand te steken, een vliegticket te kopen en de komende maanden te kamperen op een onbewoond eiland. Goed weer, geen nieuws, geen mensen, geen corona. Geweldig plan, toch? Tot je beseft dat het land uitraken in tijden van corona vergelijkbaar is met een Mission: Impossible-film. Niet ideaal dus. Daarom neemt dwars de verschillende coronablogs van onze nieuwskanalen kritisch onder de loep, zodat jij weet welk pad je je tussen de bomen kunt banen. Kan jij aan de hand van de tussentitels raden om welke coronablog het gaat?

de oude eik

Deze blog is ideaal wanneer je niet elke vijf minuten een melding wil krijgen, die je pas gevonden moed om dan toch maar eens deel te nemen aan een online les regelrecht de grond in boort. Hij bezorgt je de noodzakelijke updates, maar laat de sensatieberichten en het detailnieuws achterwege. Het gaat hier om de liveblog van De Standaard. Bij De Standaard zien we over het algemeen iets minder updates dan bij de andere liveblogs, maar de krant bezorgt je wel het essentiële nieuws over de lopende crisis, zonder je gek te maken met een onophoudelijk ge-PING, en dat allemaal voorzien van een overzichtelijke lay-out. Wel moet je het hen vergeven dat ze soms vergeten het vastgezette overzicht van de vorige dag te updaten. Bovenaan hun blog prijkte de laatste zondag van maart nog steeds trots het overzicht van de woensdag ervoor. Kan je een gedateerde blog nog wel echt een liveblog noemen? Maar ja, wie heeft er dan ook tijd om alles op tijd en stond bij te werken in deze bizarre tijden?

de zakelijke spar

Wil je graag wat meer updates, maar hou je nog steeds van kwalitatief nieuws, dan is deze blog misschien iets voor jou. Bij De Morgen komen de updates dan ook vaak wat sneller binnen, maar daarvoor betalen ze wel een prijs: correcte spelling. Taalnazi’s die het psychisch zwaar hebben in deze crisis, houden dus beter afstand. Op de blog van De Morgen vind je bovenaan een stand van zaken in de vorm van bullet points met doorverwijzingen naar belangrijke informatie en de belangrijkste cijfers. Daaronder vind je, net zoals op elke blog, de live-updates. De updates zijn vaak erg droog en zakelijk en bevatten veel cijfermateriaal. Ideaal voor een ‘objectievere’ kijk op de situatie. Of om te kunnen relativeren hoe saai je online hoorcolleges zijn. Blijkbaar kan het altijd erger.

de dramatische treurwilg

Ga je liever voor een apocalyptisch gevoel? Kies dan voor de coronablog van Het Laatste Nieuws. Dramatische koppen worden afgewisseld met persoonlijke ervaringen en detailnieuws. De updates van Het Laatste Nieuws komen altijd erg snel en zijn enorm talrijk, maar bevatten een hele hoop berichten waaraan je geen seconde van je leven wil verspillen, zeker niet nu je er elke dag aan herinnerd wordt hoe kostbaar het is. Bovenaan de blog geeft de krant wel een overzicht met doorverwijzingen, maar in de vorm van een doorlopende tekst, wat iets minder overzichtelijk is dan de bullet points van De Standaard en De Morgen. Wil je dus je updates zo snel mogelijk hebben en zit je er niet mee in het kaf van het koren te moeten scheiden? Of hou je wel van wat sensatie in deze saaie tijden? Dan zit je hier helemaal goed!

de kale berk

Toch fan van veel updates, maar niet van sensatie? Dan is de blog van Het Nieuwsblad misschien jouw ding. De updates van de krant zijn erg talrijk, maar iets minder dramatisch en in een ietwat soberdere lay-out gegoten. Het overzicht bovenaan volgt die trend en werkt met bullet points gecombineerd met een tabel die de cijfers voor België toont. De vormgeving van de blog weerspiegelt dus perfect de sfeer van de tijd waarmee we nu te maken hebben: miserabel en monotoon. Raar maar waar: hoewel zowel Het Laatste Nieuws als Het Nieuwsblad erg veel updates geven, verschilt toch nog een groot deel van hun content. Het belangrijkste nieuws wordt natuurlijk op beide sites gegeven, dus geen nood om je aanstaande mentale breakdown te versnellen door twee liveblogs tegelijkertijd te volgen. Op beide sites kan je ook de persconferentie van het Crisiscentrum dagelijks streamen, wat je op de andere blogs spijtig genoeg niet kan doen. Dat is jammer, zeker nu het optreden van de doventolken voor ons allemaal het lichtpuntje van de dag vormt.

de solide beuk

Deze blog is de oplossing voor mensen die stilaan paranoïde aan het worden zijn. De VRT is als nationale omroep het officiële kanaal van de overheid om nieuws te verkondigen en hoort dus de absolute waarheid te prediken. De website lijkt globaal genomen wat minder updates te bevatten dan Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad en wat meer dan De Standaard en De Morgen. Perfect in balans dus. Wanneer je naar hun pagina surft, verwelkomt de VRT je hartelijk met de harde cijfers. Zo sta je meteen met beide voetjes op de grond en weet je hoe het er hier in België voorstaat. Als die cijfers je nog niet depressief zouden maken, geen probleem, ook de cijfers wereldwijd schitteren in de hoofding. Kwestie van de sfeer meteen erin te brengen. Onder deze cijfers en statistische gegevens vind je eerst een aantal vastgezette updates terug. Die zouden de belangrijkste updates van de dag moeten voorstellen. Pas wanneer je wat verder scrolt, kom je bij de allernieuwste updates. Je moet dus wat werken voor het gedetailleerdere nieuws bij VRT. Maar telkens twee minuten scrollen is de ideale manier om wat tijd te verdrijven en verveling tegen te gaan, toch?

een divers bos

Ziezo, we hebben nu zowat het hele bos verkend en toch wel wat variatie ontdekt. Elke boom, euhm, blog legt zijn focus namelijk een beetje anders, maar ook de updates die ze geven verschillen. Alle blogs hebben zo hun voor- en nadelen, welke je volgt laat je best afhangen van je persoonlijke voorkeur. Of misschien volg je er beter helemaal geen, laat je het bos beter afbranden, zoals eerder gezegd. Heb je gelijk tijd om je te concentreren op die thesis van je, waaraan je, ondanks deze halve quarantainetoestand, nog steeds niet aan het werken bent.

Hoe bent u in godsnaam op het idee gekomen om professor te worden?

Helemaal niet! (lacht wat verontschuldigend) Ik heb eerst Germaanse gestudeerd in Leuven, wat tegenwoordig Taal- en letterkunde heet. Ik deed Nederlands en Engels. Daar had ik wel filosofie, wat ik een interessant vak vond, waar ik dan nog een verkorte kandidatuur voor heb gevolgd. Ik wilde verder met filosofie bezig zijn, maar niet noodzakelijk academisch. Later ben ik leraar geworden en heb ik verschillende jaren Nederlands en Engels gegeven in het middelbaar. 

Wanneer mijn vrouw, toen nog mijn vriendin, voor haar stage Geneeskunde naar Bolivia vertrok, wilde ik aanvankelijk meegaan. Maar omdat ik geen Spaans sprak en me afvroeg wat ik daar concreet ging doen, heb ik uiteindelijk een jaar verlof zonder wedde genomen om het licentiaat filosofie te verkrijgen. Dat was zwaar, want wat je nu een master zou noemen, bestond indertijd nog uit twee jaar en die heb ik, weliswaar zonder thesis, afgelegd op een. Nadien ben ik weer een jaar gaan lesgeven terwijl ik aan mijn thesis werkte. Mijn promotor vroeg toen of ik wilde doctoreren.

Pas op, ik deed graag Germaanse, vooral literatuur, maar ook taalkunde. Twee jaar voordien kon ik assistent worden bij de vertalers-tolken, maar ik wilde me niet mijn hele leven met taalkunde bezig houden. Maar filosofie, ja, daaraan wilde ik wél mijn leven wijden. Ambities om professor aan een universiteit te worden zaten daar echter niet bij.

Maar u was al leraar, dan hebt u toch een zekere passie voor het lesgeven?

Ja, ik heb dat altijd graag gedaan. Ook in het middelbaar, hoewel dat slechts een korte tijd was. Je hebt als leraar veel contact met je leerlingen. Nederlands was een groot vak, ik was bijgevolg ook klastitularis en was eigenlijk nog niet zoveel ouder dan die leerlingen. Ik bewaar daar de beste herinneringen aan.

Aan de universiteit heb je minder contact als je aan grote groepen lesgeeft, maar dat valt in Wijsbegeerte goed mee. Je studenten zijn ook dat tikkeltje volwassener dan in de humaniora. Aangezien je ook promotor bent van thesissen, heb je nog altijd nauw contact met specifieke studenten. Dat menselijke aspect heb ik altijd erg gewaardeerd. Eigenlijk is het toch een groot privilege: ik ben nu 64, hoeveel mensen van mijn leeftijd hebben de kans om met twintigjarigen te spreken? Niet zomaar over het weer of over het coronavirus, maar gesprekken met inhoud. Dat is toch waardevol?

Bestaat er voor u zelfs iets als vrije tijd naast uw werk?

Ik zeg vaak in de les dat filosofie een apart vak is, je houdt daar niet zomaar mee op. Het is niet zo dat je filosofeert in de les en op kantoor en dat je ermee ophoudt wanneer je thuiskomt. Je neemt het mee, je praat erover met anderen. Natuurlijk ben ik niet alleen geïnteresseerd in filosofie en literatuur! Zo ben ik ook bezig met sport. Ik heb jaren gevoetbald, aan atletiek gedaan. Alle niet-gemotoriseerde sporten vind ik interessant. Motorcross of autosport, daar vind ik dan weer niets aan.

Zoals vele jongens wilde ik natuurlijk voetballer worden. Een maand geleden is Robbie Rensenbrink, mijn voetbalidool, overleden. Ik speelde op dezelfde positie en ben net zoals hij linksvoetig. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik duizend uren gespendeerd heb aan hem na te spelen. Achteraf gezien had ik misschien beter wat anders gedaan met mijn tijd (grinnikt verontschuldigend).

De eenzame filosoof op zijn kamer?

In dit beroep moet je vaak alleen zijn. Maar je bent dan met een boek bezig, dat is voor een stuk ook iemand anders met wie je in contact staat. Ik ben eveneens graag ‘gewoon’ alleen, bijvoorbeeld alleen wandelen, een beetje de stilte opzoeken. 

Ik ben een tijdje journalist geweest. Ik verzorgde de boekenbijlage van Het Belang van Limburg. Daarnaast schreef ik ook verslagen van voetbalwedstrijden voor verschillende kranten. Dat was zeker nuttig omdat ik zo snel leerde schrijven. Bekende schrijvers en sportlui ontmoeten vond ik aanvankelijk aantrekkelijk, maar na een tijd wist ik dat ik nooit journalist zou willen blijven. Het was me allemaal te vluchtig, ik vergat snel dingen. Als ik rustig werk aan mijn onderzoek op een kamer, gebeurt er iets blijvends. Eenzaam is dat zeker niet, al zoek ik uiteraard ook regelmatig vrienden op en ben ik graag thuis bij mijn gezin, kinderen en kleinkinderen.

U schreef recentelijk een boek: Onbeminde gelovigen. Kan u daar iets over kwijt?

Ik probeerde een analyse te maken van de houding tegenover religie en het christendom in de laatste vijftig jaar in Vlaanderen. Toen ik kind was, was de grote meerderheid kerkelijk. Misschien niet allemaal gelovig, maar wel kerkelijk: ze lieten hun kinderen dopen, trouwden voor de kerk, begroeven hun ouders na een eredienst of opende de les met een gebed. Dat is allemaal verdwenen. Ik besefte al snel dat veel mensen die in dat kerkelijk kader zaten daar maar weinig over nadachten. Maar ook nu zie ik dat de meeste mensen over het omgekeerde kader evenmin echt nadenken. 

Ik heb mij altijd afgevraagd waarom mensen zich zo snel aan maatschappelijke modes aanpassen en nog vlugger van levensbeschouwing dan van hemd veranderen. De mensen zijn echt niet pas over religie beginnen nadenken na ’68. Nu heerst er de idee dat iemand die christelijk is, wat achterlijk is of toch minstens conservatief. Dat is een soort geschiedvervalsing die ik wilde rechtzetten. In mijn jeugd waren er ook mensen die interessante en ook heel waardevolle dingen deden, niet enkel ondanks maar juist vanuit een religieus perspectief. Nu wordt dat allemaal op elkaar gegooid. Het is wat de bon ton om, ook op de universiteit, liefst areligieus te zijn. 

Ik hoor dat religie een belangrijke plaats heeft in uw leven.

Ja, zowel op spiritueel vlak als in mijn handelen. Ik heb ook het gevoel dat het belangrijker wordt met ouder worden. Ik heb het geluk gehad te kunnen opgroeien in een gezin dat niet louter sociologisch-katholiek was. Met mijn ouders sprak ik ook over hun twijfels, over de zin en de problemen van het geloof. Ik heb twee zussen en een broer. Wanneer wij naar de kerk gingen, werd daar achteraf over gepraat en nagedacht. Nu behoor ik tot een minderheid: de meeste van mijn vrienden zijn uit de Kerk gestapt of grotendeels ongelovig. Ik ben daar wel gebleven, juist omdat ik dingen in twijfel mocht trekken en omdat niemand me zou verplichten om aan die zaken mee te doen, zolang ik er maar eerst over nadacht.

Ik vind geloof bevrijdend, niet beklemmend. Ik vind het dan ook helemaal niet erg om tot die minderheid te behoren, meer nog, mensen die spreken vanuit hun overtuiging vind ik interessant. Ik heb liever een goed gesprek met een overtuigd atheïst dan met iemand die mijn geloof aanhangt, maar er nog nooit bij heeft stilgestaan. Waar ik het moeilijk mee heb, zijn mensen die allerlei dingen zeggen over geloof, terwijl ze daar eigenlijk niet op een ernstige manier mee bezig zijn.

In hoeverre voldoet u aan het cliché van de verwarde filosofieprofessor?

Over filosofen doen allerlei clichés de ronde. Als ik zo naar mijn collega’s kijk in Antwerpen of in Leuven, heb je inderdaad mensen die wat vergeetachtig zijn aangaande de praktische dingen en daar hoor ik ook bij. Maar je hebt er ook bij die net heel nauwgezet zijn, goed kunnen organiseren en dat klaarblijkelijk heel graag doen. Dat zal je overal wel hebben. Maar de idee dat de filosoof wereldvreemd is, wil ik ten stelligste bestrijden. Ik denk eigenlijk dat het eerder omgekeerd is. Stilstaan bij dingen die iedereen vanzelfsprekend vindt. Nadenken over uitgangspunten van waaruit we een samenleving, een universiteit, een gezin opbouwen; wat is er concreter dan dat?

Ik vroeg eens aan een collega, een professor economie, hoe de beurs en aandelen en al die dingen werken, ik ken daar namelijk niets van. Hij zei me toen dat hij helemaal niet thuis was in de beleggingswereld. Ik was verbaasd; hij was toch econoom? En toen zei hij iets heel waardevol: "Denk je soms dat economen alleen aan geld denken? Ik denk toch ook niet dat jij wereldvreemd bent." Dat is het begin geweest van een hechte vriendschap tussen ons. Men zegt van dichters ook dat ze wereldvreemd zijn, maar dan heb je ze volgens mij nog niet goed gelezen. Ik leer meer uit een roman, een gedicht of een filosofische tekst dan uit een oppervlakkig journalistiek stukje over de acute staat van het eeuwige nu.

Als afsluiter stellen we vaak dezelfde vraag: wat is uw guilty pleasure?

Ik kan de tijd echt uit het oog verliezen bij een gezellig gesprek. Dan wordt het al snel drie, vier uur in de nacht. Bijzonder pijnlijk als je de dag erop moet werken, maar schuldgevoel komt daarbij niet kijken. Ook blijf ik nog altijd graag naar voetbal kijken, terwijl ik heel dat voetbalwereldje een affront voor de sport vind. Het behoort echt tot een carrouselkapitalisme waarin mensen verhandeld worden. Mijn hele filosofie gaat tegen dat neoliberale denken in. Toch kan ik het niet laten om naar een goede Champions-League-wedstrijd te blijven kijken. Ik heb daar een dubbele verhouding mee. Als alle voetballiefhebbers een jaar niet zouden kijken, lag die corrupte wereld gewoon plat, maar ik zou de eerste zijn die toch stiekem naar Liverpool-Bayern München zou kijken. (grinnikt opnieuw verontschuldigend)

Met al negen afgeronde afleveringen en evenveel opnames op filosofiefestivals (ja, dat is een ding) zit Kluwen op een mooi traject. Sinds ik, evenwel verplicht voor een vak, hun debuutaflevering tot mij nam, behoor ik tot een van de vijfhonderd vaste luisteraars die het inmiddels telt. Podcasts vullen al langer een leegte op in mijn leven. Misschien herken je zelf de nood aan iets dat ligt tussen je oppervlakkige Facebookfeed en de droge universiteitscursussen waarover je ooit de naïeve illusie koesterde dat ze je jaren zouden boeien. De Kluwen-podcast is een van die gulden middenwegen. En, in tegenstelling tot zo veel andere podcasts, is hij volledig Nederlandstalig. But why?

Martha steekt van wal: "Als doctoraatstudenten zwemmen we vaak in het diepe water van abstractie en academische papers met discussies die zich op details toespitsen. Dat vinden we als filosofen uiteraard interessant, maar soms raak je de link met het vaste land van de echte wereld kwijt. Voor Lotte en mij is dat toch iets belangrijks: als we die grond uit het oog verliezen, wordt het moeilijker om ons op de filosofie toe te leggen. De podcast is dus een manier om ook een praktische toepassing van de filosofie helder te krijgen. We kozen voor een podcast omdat we het idee hadden dat het in onze contreien als medium nog steeds onderontwikkeld is. Een Nederlandstalige filosofische podcast bestond bij ons weten nog niet."

"De Nederlands-Vlaamse Dag van de Filosofie in 2018 had naar aanleiding van vijftig jaar '68 het thema van revolutie (officieel: 'verbeelding aan de macht' nvdr.) en had de bedoeling dat je iets bracht in een revolutionaire vorm, dus niet gewoon een droge lezing", vult Lotte aan. "Toen hebben we onze eerste aflevering gemaakt." Martha en Lotte zijn er, gezien de positieve reacties op hun debuut, gewoon mee verder gegaan. Sindsdien verschijnt er elke zes weken een podcast, telkens met een ander filosofisch thema.  

van naald tot draad

Zes weken lijkt me haastig werken als je ondertussen nog met je onderzoek bezig bent. Ik vraag aan hen of dat genoeg tijd is om het gekozen thema voldoende uit te diepen. "Het idee is net dat wij het voor een keer niet moeten uitdiepen, dat doen onze gasten voor ons", lacht Martha. "In de podcast representeren wij de mensen die nog geen twintig boeken rond het onderwerp hebben gelezen. Het voorbereidend werk is dus inhoudelijk niet zo zwaar; wij mogen met de naïeve vragen komen." 

"Bij de eerste podcast, die ging over of er zoiets als recht op seks bestaat, hadden we wel veel voorbereid. Zo had ik een flink aantal academische papers gelezen over het onderwerp. We merkten dat dat niet de manier van werken was: vragen vanuit een academisch perspectief stellen zichzelf anders dan vragen die een bepaald onderwerp inzichtelijk zou maken." Dat klinkt aannemelijk, maar is 'naïef' in deze context wel eenvoudig? We kennen allemaal wel medestudenten die tot ergernis toe het jargon van hun vakgebied volledig overnemen. Je ontdoet je niet zomaar even van het perspectief die je opleiding je geeft.

Martha knikt: "Soms moeten we de rem gaan staan. Dan vragen we verduidelijking bij begrippen die we zelf al kennen, maar die toch niet vanzelfsprekend zijn. Wanneer een academisch filosoof praat over 'impliciete attitudes' of 'bewustzijn', heeft dat vaak een specifieke betekenis die gekend moet zijn bij de luisteraar. Toch mag je je publiek ook niet onderschatten: als iemand naar iets als onze podcast luistert, schrikt het die persoon wellicht niet af om nieuwe termen te leren kennen. We verwachten ook best wel wat van onze luisteraar. Onze afleveringen duren drie kwartier. Dat is nodig om een gesprek in te leiden, zodat de luisteraar zonder jaren voorkennis mee is, maar ook om onze sprekers het platform te geven dat ze nodig hebben om een genuanceerd beeld te geven van het thema waarover ze spreken."

Dat hoor ik Martha en Lotte graag zeggen. Zelf ben ik van mening dat zowel oude als nieuwe media tegenwoordig wat de neiging hebben om alles voor te kauwen. De vraag blijft evenwel hoeveel mensen ze met deze (sorry) filosofie bereiken. Martha vertelt met enige trots: "In onze omgeving merken we dat ook mensen die helemaal niet theoretisch opgeleid zijn, het echt boeiende thema's vinden. De meest onverwachte mensen zeggen dat ze vaste luisteraar zijn. Uiteraard is er ook een grote groep bij die wel onder de noemer van academische filosoof valt. Een goed evenwicht blijft lastig."

de juiste insteek

Martha en Lotte zoeken een balans tussen toegankelijkheid en diepgang. En dat is niet lang niet de enige evenwichtsoefening. Lotte: "We haalden de kloof tussen iets duidelijk stellen voor jezelf en voor iemand anders al aan. Daar komt dan nog bij dat je continu aandachtig moet luisteren, maar ook het gesprek moet sturen. In de rol van moderator is Martha overigens beter dan ik."

"Dat is niet waar, hoor", corrigeert Martha onmiddellijk. "Als het af en toe al eens beter gaat, is dat volgens mij vooral omdat ik het gesprek zijn gang durf te laten gaan. In de academische wereld zijn we gewend om een nauwgezette stijl te volgen. We gebruiken te vaak jargon waarmee we soms te snel doen alsof we iets begrijpen waarmee we toch niet volledig vertrouwd zijn. Dat houdt het authentieke, waar luisteraars net naar op zoek zijn, tegen. Zo moet ik het persoonlijk echt loslaten om niet al bij het luisteren naar een antwoord te denken aan wat mijn volgende slimme vraag zal zijn."

"Wat niet betekent dat we niet kritisch zijn! Ik merk dat ik bijvoorbeeld wel veel verduidelijkende vragen stel. Evengoed probeer ik als vragensteller erop te letten dat we niet in een 'tegenstandersfeer' terechtkomen. Bij de aflevering over vrije wil waren de meningen nogal verdeeld, dan moeten we sturen om niet in een welles-nietesspel terecht te komen. Zo’n debatvorm levert overigens zelden interessante gesprekken op. 'Kluwen' wijst op een soort touw dat in de knoop zit, we willen die knoop blootleggen zonder te denken dat we hem daarom op het einde ontward moeten hebben. Het is niet de ambitie om tot een pasklaar antwoord te komen of een winnaar van een debat uit te roepen."

Met enig ongemak voel ik mijn eigen verlangen opsteken om de volgende slimme vraag te stellen. Leidt de afwezigheid van een concreet debat en het verlangen om bepaalde sprekers een platform te geven niet tot een eenzijdige weergave van bepaalde thema's? Hoe kiezen ze welke experts ze contacteren? Hoe vermijden ze dat eigen interesses te hard de toon zetten? "Je komt er niet onderuit dat we een bepaalde invalshoek hebben", bekent Martha. "We zijn allebei sterk geïnteresseerd in ethische vragen. Dat is trouwens de tak van de filosofie die het snelst aansluiting vindt bij het dagelijkse leven, de uiteindelijke opzet van de podcast. Maar er zijn ook thema's die dwingend zijn, bijvoorbeeld dat vraagstuk van de vrije wil. Toch merk ik dat mijn vragen zelfs daarin naar het ethische neigen, het lijkt wel een onvermijdelijke insteek."

Lotte: "We beginnen niet altijd vanuit het thema. Het is ook al gebeurd dat we gewoon weet hebben van een goede spreker, al blijft het eindresultaat altijd een mooi thematisch geheel. Ik denk dat we de eerste afleveringen vooral zijn afgegaan op wat we graag wilden bespreken, terwijl we nu vaker afleveringen zoeken waarin ons publiek geïnteresseerd is. Zo hebben we nog niets over taalfilosofie gedaan, dus dat staat op ons lijstje."

het geheel aan elkaar breien

Als er in ons gesprek zo'n onderliggend thema is, is het toch wel die beruchte eerste aflevering. Ik vraag de jonge filosofen hoe ze daarop terugkijken. Martha: "We hebben het the hard way geleerd. Bij die eerste aflevering hadden we ons niet alleen veel te krampachtig voorbereid, we hadden ook drie uur aan materiaal dat we in drie kwartier moesten proppen. En die editing komt voornamelijk op Lotte terecht."

Lotte laat de zuchtende lach horen die typisch is voor hindsight: "Ik maak ook muziek, dus ik had al wat basiskennis, maar het ging best moeizaam. Je moet alles uitschrijven, bedenken wat waar moet en wat weg kan. Tegenwoordig wordt elke aflevering al samengesteld in het gesprek zelf. Martha focust zich meer op het voeren van het gesprek, terwijl ik alvast notities maak over hoe we de aflevering zullen vormgeven. Waar het ons qua editing aanvankelijk meer dan een week werk kostte, kunnen we nu op een namiddag klaar zijn."

"We knippen trouwens zo weinig mogelijk, vooral om onszelf werk te besparen. We verwijderen wel zaken die het geheel langer maken dan nodig, zoals wanneer een gast iets te vaak in herhaling valt of even niet uit zijn woorden komt." Ik knik, herkennend dat filosofisch spreken niet altijd vloeiend gaat. Hebben zelfs de experts daar last van? Martha: "Het gebeurt. Sommige sprekers zijn gewend om soms jaren lang één paper te kunnen bijschaven om alle nuances bloot te leggen en worden dan zenuwachtig als ze plots een microfoon onder hun neus geduwd krijgen. Dat doet niets af aan wat er gezegd wordt, we gaan niemand ‘pakken’ op wat ze zeggen, laat staan hoe ze dat doen."

Lotte pikt in: "Het komt ook voor dat mensen zich wegdraaien van de microfoon. Anderen maken dan weer handgebaren om iets duidelijk te maken, wat uiteraard niet overkomt op het publiek. Een ander probleem is dat we naar de gasten thuis toe gaan, waar vaak achtergrondlawaai is. Als er een airco ligt te zoemen, moet je een creatieve oplossing zoeken. Dat werkt bevrijdend, een stapje terug zetten van het filosofische onderzoek en met iets praktisch bezig zijn zoals een kuch weghalen uit een audiobestand of reclame maken voor de nieuwste aflevering."

een netwerk weven

Op PR-gebied kan het duo alvast rekenen op UAntwerpen. Martha: "Qua promotie achteraf zijn we nu op de hoogte van welke kanalen er bestaan. Als we klaar zijn met een aflevering, begint er een PR-molen te draaien. Zo zet het departement het op hun website en deelt de faculteit al eens iets op sociale media. Uiteraard hebben we op sociale media ook onze eigen accounts. Er is ook mond-op-mondreclame, filosofen die op UAntwerpen komen, zijn bekend met Kluwen en willen meewerken of geven tips over mogelijke gasten."

Ook op andere gebieden is er samenwerking met de universiteit. Zo heeft UAntwerpen aan Kluwen gevraagd op ze een podcastworkshop kunnen geven om mensen uit andere vakgebieden op gelijkaardige ideeën te brengen. Ook harde wetenschappen hebben last van het stigma van de ivoren toren. Het lijkt erop dat de taak die Lotte en Martha zo vrij op zichzelf hebben genomen, ook bepaalde verwachtingen schept. "Ik weet niet of mensen zitten te wachten op de volgende Kluwen", twijfelt Martha. "Ik heb er nog niet zo diep over nagedacht, maar ik heb voorzichtig het gevoel dat er vraag is naar wat we doen. Zo krijgen we meer en meer vragen van festivals. Mensen beseffen dat een podcast een extra laag toevoegt, dat het fijn is dat er een neerslag is als iemand op een bepaald niveau komt spreken."

Het is mijn beurt om een verduidelijkende vraag te stellen waarop ik het antwoord weet: "Vragen van filosofiefestivals?" Lotte verklaart: "Ik werd uitgenodigd om een lezing te geven op de Utrechtse Dag van de Filosofie. Omdat ik gebruik wilde maken van de gelegenheid om Kluwen te pluggen, hebben we daarvan een podcast gemaakt. Meerdere festivals zijn daarop gesprongen. Voor ons is dat mooi meegenomen, we gaan sowieso naar die festivals en de afleveringen die we daar maken zijn aanzienlijk korter. Het is gewoon een live-uitzending van ongeveer twintig minuten die dan wordt ingeblikt en zo goed als niet wordt verknipt. We zitten op een goede gimmick."

"Die festivals bezoeken trouwens allemaal elkaar", voegt Martha toe. "Dat is alleen maar goed voor ons. Filosofie wordt gepopulariseerd en Kluwen kan op die golf surfen. We zien vaak dat eerdere afleveringen stijgen in luisteraantal nadat we een nieuwe aflevering lanceren. Zo kunnen we exponentieel groeien."

van ivoren toren tot zendmast

Ik wil weten wat ze van die golf vinden. Dat filosofie gepopulariseerd raakt, mag dan wel zijn, maar gebeurt dat altijd op de goede manier volgens hen? Zelfs met mijn weinige lesaanwezigheden merk ik vaak, niet gespeend van enige eigendunk, dat populaire filosofische ideeën vaak de nuance missen van het echte werk. "Dat is moeilijk, iemand als Alain de Botton krijgt veel commentaar omdat die zogezegd niet academisch genoeg is," vertelt Marta, "maar ik heb het gevoel dat mensen die graag vragen stellen, de antwoorden die in hun straatje passen het toegankelijkst vinden. Als die mensen dan graag naar Alain de Botton luisteren, kunnen ze alleen maar geprikkeld worden. Toch is een belangrijke insteek van onze podcast dat we academische filosofen het woord geven. Onderzoekers die publicaties op hun naam hebben over het thema waarover ze komen spreken. Bij ons komen ze dat onderzoek hertalen. We blijven weg van ongefundeerde zelfhulppraatjes, wat zeker een valkuil is voor gepopulariseerde filosofie. Maar opnieuw: ik vind het al mooi dat mensen hun radars in werking slaan.

Lotte: "Ik zou het eerder andersom benaderen. Academische filosofie zoals die nu wordt ingericht, is absoluut niet nuttig voor de rest van de samenleving. Als ik een paper schrijf over mijn eigen niche van onderzoek en dat publiceer in een bepaald tijdschrift, zijn de enige mensen die dat lezen dezelfde mensen die ik tegenkom op conferenties. Dat zijn dan hooguit vijftig mensen van de hele wereld. Terwijl de vragen die we daar bespreken echt gesteld moeten worden. Ik denk niet dat de publieke filosofie en academische filosofie qua inhoud heel verschillend hoeven te zijn, maar zoals bij zovele dingen heeft 'de manier waarop' wel degelijk belang. Dat is ook mijn drijfveer van de podcast."

Martha: "Wij zijn als academische filosofen niet méér in staat om ergens over na te denken, maar we krijgen daarvoor wel meer tijd. Ik heb nu vier jaar gekregen om een doctoraatsonderzoek te doen; iemand die voltijds werkt, heeft niet de tijd om over al die facetten na te denken. Ik vind dat we de verantwoordelijkheid als academici ontlopen als wij de resultaten van die tijd niet proberen nuttig te maken voor mensen die voor een andere carrière opteerden. Door op die wijze een brug te slaan komen we tegemoet aan het privilege dat zo lang rond iets wat je interessant vindt te kunnen werken eigenlijk is."