Om maar direct met de kastdeur in huis te vallen, het is moeilijk om wetenschappelijk te bewijzen of het snel wandelen effectief zo verbonden is met de homogemeenschap, noch is het wetenschappelijk vastgelegd waarom homo’s dan zoveel sneller zouden wandelen dan hetero’s. Wel zijn er heel wat psychologische aannames die het proberen te verklaren. Wat alleszins zeker is, is dat het in de gemeenschap is opgenomen als een echte meme en een waarheid waar velen van ons naar proberen te leven. 

Ten eerste is in stereotypen denken iets wat mensen van nature doen. Snel wandelen is dan ook slechts een van vele stereotypen die de ronde doen over homo's, het een al wat positiever dan het ander. Stereotypen kunnen ons dan ook helpen om de wereld te begrijpen en zeker wanneer het positief is, zijn mensen vaak geneigd om zich ook echt (althans deels) volgens dat cliché te gedragen. Het zou dus goed kunnen dat de homo’s het zichzelf hebben aangedaan van snel te moeten wandelen. Al is het maar om sneller aan de brunch te kunnen beginnen. De mimosa’s wachten.

Een minder vrolijke reden is dat holebi’s het sneller wandelen ontwikkeld zouden hebben uit zelfverdediging. Homofobie en vooroordelen kunnen plots opduiken, zeker de angst daarvoor kan bijdragen tot een verhoging in het wandeltempo. Die versnelling kan ook blijven hangen wanneer er geen imminent gevaar lijkt te dreigen. Deze reden lijkt ook voor mij van toepassing; onbewust heb ik mezelf aangeleerd snel weg te kunnen geraken van mogelijke gevaren. Trage wandelaars reken ik daar ook bij. 

Ook op veilige plaatsen kan het een voordeel zijn om snel te wandelen. Waar vrouwelijke seksualiteit vooral kan worden waargenomen wanneer ze stilstaan, is dat bij mannen juist wanneer ze in beweging zijn. Hoe sneller ze dus wandelen, hoe sterker hun seksualiteit tot uiting komt. De ‘move, I’m gay’-meme komt hier dus helemaal tot zijn recht. Niet alleen wordt onze geaardheid zo duidelijker, het draagt ook bij aan onze aantrekkelijkheid. Een snelle homo is een aantrekkelijke homo. Dat verklaart plots mijn snelle wandelen in het bijzijn van bepaalde jongens… 

Zoals je kan zien, heeft het sneller wandelen dus heel wat psychologische voordelen, maar daarnaast ook heel wat praktische. Zo kan ik altijd een paar minuten aftrekken van de tijd die Google Maps me geeft om op mijn bestemming te geraken en wandel ik vaak sneller naar het Sportpaleis dan de tram me erheen zou kunnen brengen. Helaas is het ook een bron van frustraties, niets zo vervelend als vastzitten achter een traag wandelende groep — ‘OH MY GOD, LOOP DOOR’. De zere voeten neem ik er nog liever bij dan dat. 

Maar goed, mijn ijskoffie wordt warm en de mimosa’s van tijdens de brunch liggen nog een beetje op mijn maag. Met mijn voeten omhoog wordt het tijd om die eens rustig te verteren.

Voor de lezers die nooit in het donkere gat genaamd Pretty Little Liars zijn gevallen: de serie gaat over vijf tienermeisjes uit een vriendinnengroep waarvan Allison, de pack leader, vermist is en niet veel later vermoord blijkt. Aria, Emily, Spencer en Hanna blijven over, elk van hen met een twijfelachtig verleden en geheimen die hen in de problemen kunnen brengen. Het conflict in de serie speelt op wanneer ze anonieme sms’jes beginnen te ontvangen van ‘A’, waarin ze bedreigd, gechanteerd en gemanipuleerd worden. Intussen blijft het ook lang onduidelijk wie hun beste vriendin nu juist vermoord heeft. Aan intrige ontbreekt het dus niet, maar de serie heeft net zoals haar protagonisten wel haar problemen. Incidenten en scènes die indrukwekkend en cool leken voor prepuberale kinderen, zijn tien jaar later ronduit dom of zelfs aanstootgevend. 

“She knew too much. –A”

Na het eerste seizoen vol gevaarlijke scenario’s komt het in de meisjes nog steeds niet op om naar de politie te stappen. Zelfs niet nadat een van de hoofdpersonages bijna vermoord wordt door haar overspelige schoonbroer met pedofiele neigingen Blijkbaar is bijna sterven nog altijd minder erg dan een kleine werkstraf en een geruïneerde reputatie. Dat krijgen ze echter toch allemaal uiteindelijk door mee te gaan in de spelletjes van 'A'. Nochtans is er slechts een agent waarvan ze weten dat hij corrupt is, zijnde een jongen die nog maar net is afgestudeerd en nog geen belangrijke functie heeft binnen de politie. Met al het bewijsmateriaal dat ze letterlijk cadeau hebben gekregen hadden ze vanaf het begin naar de politie kunnen stappen en zichzelf van heel veel lijden kunnen besparen.

De personages zijn daarbij vaak absurd slordig. Na slechts enkele afleveringen zijn er zo veel incidenten geweest dat het gewoon niet meer grappig is en het volkomen irritant wordt. Je laat je handtas en belangrijke, persoonlijke documenten niet onbewaakt in een auto die niet op slot is als je al drie jaar gestalkt wordt. Je maakt niet maar een kopie van het bewijsmateriaal van de moord op je beste vriendin. Je start geen affaire met iemand die ’s nachts je huis binnendringt om foto’s van je te maken. En helaas was die laatste ‘romantische betrekking’ niet de engste van de serie.

#Ezria 

Als er een personage is waarvan we kunnen zeggen dat haar liefdesleven gewoonweg aanstootgevend is, is dat ongetwijfeld Aria. In het begin van de reeks zit ze als vijftienjarig tienermeisje alleen op café om vervolgens benaderd te worden door Ezra. Ze vertelt hem dat ze graag schrijft, al naar het idyllische Europe is afgereisd en weg is van het melige liedje op de achtergrond. Daarop antwoordt Ezra dat hij onder de indruk is en dat hij haar graag beter zou willen leren kennen. Respectievelijk tien seconden en een beetje oogcontact later begeven ze zich samen naar de plek waar alle mooie liefdesverhalen beginnen: de toiletten van het café.

Wanneer Aria de volgende schooldag een nieuwe leerkracht voor Engels krijgt, blijkt Mr. Fitz de mysterieuze Ezra te zijn. Wat even een ongemakkelijke vergissing lijkt, wordt al snel een netelige relatie tussen de leerkracht en de leerling. Toegegeven, Ezra was écht knap. Twaalfjarige ik zag er geen graten in dat Ezra, een volwassen man met een universitair diploma én een machtspositie tegenover zijn leerlingen, een relatie aanging met een minderjarig meisje. Nu krijgt dat echter een duistere bijklank. Uiteindelijk blijkt immers dat Ezra al die tijd wist dat Aria minderjarig was en dat hun spontane ontmoeting volledig geënsceneerd was. Veel vergissing was er dus niet aan. Ondanks alles blijven ze deze relatie verheerlijken tot op het einde van de reeks. Toch moeten we eerlijk zijn: eigenlijk was Ezra Fitz niet meer dan een ordinaire groomer met een goeie kaaklijn.

Pretty Little Liars is het perfecte programma voor mensen die zo nu en dan graag aan hatewatching doen. Het is vergelijkbaar met Riverdale in de zin dat het zo slecht is dat het entertainend en verslavend wordt. Diep respect voor iedereen die het zeven enerverende seizoenen heeft volgehouden. De nasmaak van het herbekijken is dan ook bitter: het is en blijft problematisch dat er zo veel jonge meisjes opkeken naar personages die vaak niet alleen lomp waren, maar ook overduidelijk leden aan Stockholmsyndroom.  

De voldoening van noeste landarbeid is een oud Vlaams cliché. De boer leeft in harmonie. Wij stedelingen daarentegen zijn vervloekt met een eeuwig verhoogde hartslag. Toch heb ik altijd rust kunnen vinden in de achterkant van de steden. Mijn grootmoeder had een diep gelegen stadstuin. Ingesloten door hoge muren, even wit gekalkt als de huizen uit een landelijke idylle, met een even groen bemoste koer. Is het dan toch de rustieke esthetiek die de storm in ons hoofd bedaart? Vermoedelijk wordt mijn herinnering verschemerd door jeugdnostalgie, eerder voelde ik mij daar simpelweg veilig. Toch lijkt mij veiligheid niet de sleutel tot innerlijke rust. Een verlaten fabriek, bouwvallig. Een smal steegje bij de ochtendschemering. Oorden van rust, met gevaar in kleine hoekjes.

Misschien is het wel de eenzaamheid.

Zoals de monnik die zich afzondert op een berg of de kluizenaar in het woud; de omgeving mag dan wondermooi zijn, de echte reden dat zij urenlang kunnen mediteren is dat de buren niet komen aankloppen om een ei te lenen. Wij mensen gaan massaal in steden wonen omdat we zo veel aan elkaar hebben. Na je onverstoorde meditatie heb je zelf weleens trek in een spiegelei. Winkels, hobby's, werk, ontspanning, we zoeken medemensen op om talloze redenen. In de stad is een overdosis stimulatie dan snel in zicht en krijgen we de reputatie geen voeling meer te hebben met de natuur. Maar zijn het stedelingen die de laatste stukjes natuur verkavelen? De villa van de buitenmens staat liefst aan de rand van het bos om die heerlijke rust te vinden. Weg van het geraas van de stad en toch hoeft hij het stadsleven niet te missen, met de auto ben je er zo. Al is het toch wel jammer dat die stad zo naar auto's stinkt...

Ach, geeft mij maar een kamertje in de binnenstad, de wereld onder handbereik. Mijn innerlijke rust vind ik wel in de vergeten straatjes, waar de enige beweging een oude man is, die om een ei vraagt bij de buren.

De alternatieven voor blokken zijn, zoals we allen weten, talrijk. Toch wil ik van de meet af aan duidelijk zijn: het gaat mij niet om wat herexamens of een jaar na jaar oplopende studievertraging. Zwak zijn zij die hun studiekrediet langzaam zien leeglopen omdat de studie dan wel het studentenleven te zwaar is; nog minder respect zal gegeven worden aan de lieden die zich op reguliere wijze uitschrijven van hun opleiding. Neen, we hebben het hier over the point of no return; hier worden bruggen verbrand. De persoonlijke schaamte van gemiste deadlines of verkwiste biburen verdwijnt in het niets met de juiste exit strategy.

Er zijn meerdere opties om je kans op een diploma zo dicht mogelijk bij de nul te brengen. Als je je brein dusdanig kan beschadigen dat je vanaf dan tot de klasse mens behoort die 'ironisch' naar slechte televisieprogramma's kijkt, ben je al goed op weg. Een andere manier is de sociale en maatschappelijke conventies op zodanige wijze uitdagen dat verder studeren jammerlijk verhinderd wordt. Er is voor zij die geen koffie lusten ook een derde optie. Maar aangezien ik toch enig geloof hecht aan zowel de boutade dat het leven een geschenk is als dat je een gegeven paard niet in de bek mag kijken, zullen we de meer radicale oplossingen houden waar ze horen: in de songteksten van edgy rockbandjes.

De stap met de mildste gevolgen voor de rest van het leven is gewoonweg zorgen dat je met je klikken, je klakken en je kloeken buitengesmeten wordt op je campus. Daarin kan je creatief zijn. Je hoeft heus geen Amerikaanse school shooting te organiseren om in aanmerking te komen voor een tuchtprocedure. Met een goed getimede laptopworp op de muil van een prof kan je in de juiste omstandigheden zelfs nog een afscheidsapplaus van je medestudenten ontvangen. Vergeet hier zeker geen afsluitende feedback te geven aan je onderwijzer. Je kan iets roepen over de gebrekkige PowerPoint-skills of het onverstaanbare gemompel. Als je echt op niets anders kan komen, kan je altijd terugvallen op een neoklassieke yeet. 

Als je echter een zeker sympathie koestert naar je proffen, is een verslaving misschien meer je ding. Dat kan, zoals nogal wat studenten in deze tijden geweten zullen hebben, een gameverslaving zijn. Jammer genoeg zit de kans er dik in dat je dusdanig genoeg krijgt van je dertienjarige teamgenoten wiens ouders vermoedelijk midden in een echtscheiding zitten dat je uit radeloosheid toch maar weer je boeken vastneemt. Drugs daartegenover zijn gekend omwille van hun grote succes bij het opbouwen van een verslavingsproblematiek. Trap daarbij niet in de val van het groene hippiespul. Persoonlijk zou ik crystal meth willen aanbevelen als je zo snel mogelijk van het rechte pad wil. Als je niet aan dat product, vanwege je overgepriviligeerde omgeving, kan raken: minstens cocaïne − we studeren toch in Antwerpen of niet?

Een groot voordeel van drugs is dat je ze kan combineren met de al overvloedig aanwezige alcohol. De pep zorgt ervoor dat je meer kan drinken en de extra hersenschade die je erdoor oploopt zorgt voor een nog optimale faalkans. Ben je iemand die een kick krijgt van samenvattingen en examenvragen rond te delen? Combineer je drugsverslaving met de studentenjob van dealer en je belandt, dankzij onze maatschappij vol vrijheidsidealen, eventueel in de cel daarbovenop. Jammer genoeg is een gevangenisstraf niet noodzakelijk het einde van je studie, probeer dus je tegen je arrestatie een schim van je voormalige zelf te zijn, voor zover je momenteel al een 'zelf' bent althans.

Uiteraard moet je niet afzakken naar het niveau van de crimineel. Als je meer van het rechtschapen type bent, is er altijd de optie om het morele verval van de moderne maatschappij met je vrienden te bespreken op je Discord. Plaats naar hartenlust racistische en seksistische memes en wie weet krijg je wel een heuse Pano-reportage aan je been. Met wat geluk levert de hele heisa je een zitje in het parlement op. Wie heeft er dan nog een diploma nodig?

We schrijven 10 juli 1879. De liberale regering, met Frère-Orban aan het roer, heeft het jaar ervoor een departement van Openbaar Onderwijs in het leven geroepen. Omdat elke kaskraker wel een vervolg moet krijgen, is er zonet een tweede organieke wet op het lager onderwijs gestemd, ook wel gekend als Wet-Van Humbeeck. Het doel voor ogen is de centralisering en deklerikalisering van het Belgische onderwijslandschap.

Velen vragen zich vast af hoe Antwerp Expo en Waagnatie de typische charme van het examenlokaal kunnen reconstrueren. Het heersende discours van anderhalve meter zorgt uiteraard voor een zekere afstandelijkheid. Helaas zal het gezellig op elkanders schoot een examen afnemen er dit jaar niet meer inzitten. Daarnaast houd je best rekening met het feit dat je tas of rugzak moet kunnen sluiten en dat een toiletbezoek voorbehouden is voor tijdens het aanschuiven.

Het is UAntwerpen dus menens wat veiligheid betreft. Verwacht je aan een strakker en gestructureerder procedé dan wat doorgaans doorgaat voor voorschriften in de lokale supermarkt. Een tijdje onwennig je leerstof hernemen terwijl je op een witte cirkel staat te wachten hoort daar nu eenmaal bij; op de parking van Antwerp Expo werd een polkadot geborduurd. Maak van dit moment gebruik om naar het toilet te gaan. Ook nadat het studentenvee dan eindelijk ingedeeld is om naar de (slacht)banken geleid te worden, zal opnieuw worden gevraagd om slechts stipsgewijs binnen te druppelen.

Om die bottleneck wat vlotter te doen verlopen, zijn er stewards die zowel de examen- als de hygiëneregels zullen afdwingen. Naast het feit dat je een mondmasker aan moet hebben totdat de gekleurde lijntjes jou succesvol naar jouw zitplaats hebben begeleid, zal je de standaardvragen te horen krijgen over onder andere je schrijfgerei en gsm. Al lijkt het ons zeer sterk dat geen enkele moeder vroegtijdig zal bellen om te vragen hoe het examen is verlopen in een zaal waar een kleine 800 studenten kunnen zitten. Ringtones daargelaten zal je ook op de unieke locaties tijdens je examen muzikaal begeleid worden door ritselend papier, zacht gezucht en klikkende balpennen. Al wordt met enige aandrang gevraagd om luid schoeisel zoals hakken te vermijden.

De aanwezige stewards zullen voor velen ook bekende gezichten zijn: het gaat voornamelijk om personeel van de komida-restaurants. Door het sluiten van de universiteit zijn zij al een poos technisch werkloos. Niet alleen zijn ze gewend om de studenten in mooie rijtjes te zien aanschuiven, stuk voor stuk zijn ze gewend om met strikte hygiënemaatregelen om te gaan. Het mooie weerzien van een oude geliefde in een industriële ruimte, het is haast poëtisch. Ander goed nieuws is dat de aard van het gebouw de ruimte koel houdt. Het enige zweet dat van je lijf zal druppelen is dus te wijten aan paniek, die in de hand zal gewerkt worden door de vele klokken die aan de randen zijn aangebracht om de studenten erop te wijzen dat elk moment kostbaar is. Tempus fugit, memento mori.

Toch nog eventjes nalezen hoe alles concreet in zijn werk gaat? Lees hier wat UAntwerpen zegt.

@startrunningtoday

Start Running Today Ben jij van nature geen fervent loper? Dan biedt Start Running Today jou de nodige dosis motivatie, en dat met inspirerende quotes afgewisseld met stimulerend beeldmateriaal. Benieuwd hoeveel kilometer je moet lopen om twee cupcakes aan calorieën kwijt te spelen? Geen idee wie als 13-jarige het wereldrecord op de vrouwenmarathon verbrak in 1967? Of gewoon wat aanmoedigende woorden nodig? Je vindt het allemaal op dit account voor lopers. Toevallig ook zin om meditatie een keer uit te proberen? Op het Instagramaccount vind je bovendien nog een link naar een gratis meditatieles voor beginners. Waar wacht je nog op?

Sportclub MOVES MOVES richt zich voornamelijk op kinderen, jongeren en ouderen en dat voor zowel dansen, turnen als zwemmen. Op het Instagramaccount moves_fit delen de trainers van de sportclub sinds het begin van de lockdown hun beste home work-outs en food tips. Nood aan wat beweging? Aan de hand van korte filmpjes en de bijhorende schriftelijke instructies volg je makkelijk een full body, ab of booty work-out. Ook stretchsessies behoren tot het aanbod. De pagina wordt aangevuld met tips voor gezonde recepten en motiverende quotes. Fans van sportieve uitdagingen vinden ook hun gading: een slide-, squat-, sluip- en yoga-challenge kan je hier alvast ontdekken.

@moves_fit

@jozefien_yogatime

Jozefien Yogatime Yoga, het is voor velen een zalige ontspanning na een drukke werkweek. Met Yoga Time tracht Jozefien sinds 2015 yoga toegankelijk te maken voor iedereen en op elk moment van de dag. Op haar Instagramaccount kan je verschillende oefeningen terugvinden, waaronder ook stoelyoga. Bovendien biedt Jozefien ook gratis en live yogasessies aan, met de vraag voor een vrije bijdrage. Stretch en Ontspan yoga, Lunch yoga, Sleep Tight yoga en Relax Yin yoga, het zijn maar enkele van de vele mogelijkheden die de revue passeren. Benieuwd? Neem dan zeker ook een kijkje op de website van Yoga Time voor meer informatie.

Sport met May Maynaka noemt zichzelf 'not your average work out buddy' en staat met Sport met May altijd paraat wanneer jij nood hebt aan een digitale work-outbuddy. Met foto’s en filmpjes tracht ze jou te motiveren om mee aan het sporten te slaan. Gewoon van thuis uit of in de gym, aan jou de keuze. Hoge intensiteit intervaltrainingen (HIIT), buikspieroefeningen, stretch routines en tips voor de bilspieren, Maynaka geeft je gratis trainingsadvies. Niets motiveert je meer: zien sporten doet sporten. Behoefte aan gepersonaliseerde work-outs? Ook daarvoor kan je Maynaka contacteren via haar Instagramaccount.

@sportmetmay

@hannaoeberg

Gym & Fitness met Hanna Öberg Hanna Öberg is een Zweedse YouTuber die zich voornamelijk bezighoudt met gym en fitness. Als kersverse mama deelt ze op haar Instagramaccount de beste home work-outs – met en zonder attributen zoals gewichten en weerstandsband – met haar volgers. Ook aan challenges geen gebrek. Hoe lang houd jij het bijvoorbeeld vol om te muurzitten, te planken of sit-ups te doen? Dat je ook met je vriend of vriendin kan work-outen, bewijst Hanna met een echte couple workout. En wie weet vang je tussendoor ook wel een glimp op van haar zoontje Collin.

Benieuwd naar onze redacteur haar favoriete cartoonisten op Instagram? Dan kan je hier terecht.

Lieve vriend,

Het is ondertussen al weken (misschien zelfs maanden?) geleden dat we elkaar voor het laatst zagen. Het is gek hoe de tijd langs de ene kant voorbij lijkt te vliegen, maar langs de andere kant ook stil lijkt te staan. Alle dagen zien er hetzelfde uit zonder jou, ze zijn monotoon en vloeien in elkaar over zonder dat ik er erg in heb. Ineens viel het laatste kalenderblaadje van de maand april al en kan ik me bijna niet meer voor de geest halen wanneer ik je voor het laatst zag.

Onze eerste ontmoeting, daarentegen, staat op mijn netvlies gebrand. Het is zoals ze zeggen: je eerste liefde vergeet je nooit. Nochtans was het geen liefde op het eerste gezicht; ik had je al vaker vanop afstand gezien en vond je maar ‘speciaal’. Je geur sprak me niet echt aan, en – sorry dat ik het zo onverbloemd zeg – echt lekker zag je er nu ook weer niet uit. Via gemeenschappelijke vrienden bleven we elkaar echter tegen het lijf lopen. Wat eerst ongemakkelijk aanvoelde, werd al gauw een vanzelfsprekendheid. Ik wende aan je aanwezigheid. Je was er gewoon, vanop een veilig afstandje, en zo was het goed.

Een koude winterdag en een nog kouder Vleeshuis met lezingen van verschillende sprekers over muziek in de negentiende-eeuwse stad deden me echter openstaan voor nieuwe ervaringen. Tijdens de pauze kwam ik je weer tegen en deze keer was ik er – op werkelijk álle vlakken – klaar voor. Ik wou me aan je verwarmen en gooide me praktisch in je armen. Je ving me op, alsof je ervoor gemaakt was juist dát te doen. Het was niet precies wat ik er van verwacht had, of hoe ik het al maanden had voorgesteld toen ik stilletjes over jou en mij, ons, fantaseerde. Na een tijdje merkte ik nochtans op dat ik je niet meer uit mijn hoofd kreeg en naar je begon te hunkeren, steeds meer totdat het een onstilbare honger werd.

Plotsklaps wist ik wat John Green bedoelde toen hij in The Fault in Our Stars de woorden "I fell in love the way you fall asleep: slowly, and then all at once" in de mond legde van zijn hoofdpersonage Hazel. Ik zag ineens mijn hele leven voor me, waarin mensen jou meteen met mij associeerden, tot we zouden vervagen en samensmelten tot één ijzersterke – ik zal het zelf maar zeggen nu jij het niet meer kan – identiteit. Wat ik vroeger ‘speciaal’ vond aan jou, vond ik nu bloedmooi. Mijn hele lichaam deed pijn als ik jou te lang niet meer in mij kon opnemen, alsof ik moest afkicken van iets waar ik maar geen genoeg van kreeg. Verslaafd? Dat niet, ik had jou gewoon nodig. De jou zo kenmerkende geur deed me al watertanden als ik er alleen nog maar aan dacht. Ik raakte er gewend aan dat jouw aroma het eerste was wat ik ’s morgens waarnam, en waarvan ik het gevoel kreeg dat ik de wereld aankon. De warmte die je me gaf, deed me groeien op zoveel vlakken dat ik niet weet met welke woorden het te omschrijven. Ik dacht dat er nooit een einde aan zou komen. Toch niet aan ons. Ondenkbaar.

Je kunt nog zo hard je kop in het zand steken tot struisvogels er jaloers van worden, maar om sommige dingen kun je gewoonweg niet heen. Je kunt nog zo vaak tegen jezelf zeggen dat het allemaal goed gaat, op een gegeven moment neemt je lichaam het van je brein over en dwingt het je te luisteren naar het rationele stemmetje in je hoofd dat je al maanden negeert. Het gaat niet goed. Je waant je veilig wanneer je eenmaal de pubertijd doorstaan hebt en de daarbij horende lichamelijke veranderingen succesvol overleefd hebt. Je denkt dat vanaf dan alles lekker vertrouwd hetzelfde gaat blijven. Maar net wanneer je denkt dat je lichaam eindelijk door de grootste veranderingen heen is, blijkt dat allemaal een illusie te zijn. Als je maag op een dag besluit dat genoeg genoeg is, is er niet veel meer dat je kunt doen. Je kunt nog zoveel van de ander houden, allebei zo hard proberen om het te laten werken, soms volstaat het simpelweg niet.

Noem het een anale fixatie of niet, maar de kunst van het loslaten heb ik me nog niet eigen gemaakt. Het afscheid was dan ook lang en buitengewoon pijnlijk. Hoewel het signaal duidelijk en krachtig was en de breuk zeer ‘reëel’, bleef ik je, bewust en onbewust tegelijkertijd, opzoeken en random tegenkomen. Zomaar, op straat, wanneer ik iets ging drinken met vrienden, zelfs op momenten waarop ik het er niet om deed, niet op hoopte en er zelfs helemaal niet naar verlangde. Ik hoorde Monica steeds de woorden herhalen: “Welcome to the real world. It sucks. You’re gonna love it!” Ware liefde is iets voor in sprookjes, niet voor in de echte wereld, nietwaar?

Ik geloof niet in dingen als ‘als de ene deur dichtgaat, gaat er een andere open’. Ik wou jou. Gewoon jou. Niemand anders. Ik viel in een bodemloze put, te uitgeput om er zelf uit te geraken. Ik wist wel dat het er zo aan toeging in de grotemensenwereld, dat bepaalde relaties en vriendschappen uitdoven, terwijl anderen – al dan niet gerelateerd aan elkaar – net in intensiteit toenemen. Ik had alleen nooit gedacht dat het ons zou overkomen.

Na al die moeilijke weken, maanden, van vallen en opstaan, met dagen waarin ik niet eens de energie vond om uit bed te komen en ik soms, uit het niets, nog steeds overvallen en compleet neergeslagen werd door het gemis, kan ik nu eindelijk zeggen dat het beter gaat. Het ís zoals ze zeggen: in moeilijke tijden leer je je echte vrienden kennen. Of anders gezegd: Happiness can be found in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light. En dat is exact wat ik gedaan heb: ik heb iemand nieuw leren kennen en voor het eerst in lange tijd voel ik me, nou ja, goed. Het is nog pril, maar zeer intens, en ik weet gewoon dat het goed zit. De lockdown geeft me veel mogelijkheden om haar veelzijdigheden te leren kennen, al haar kleine kantjes maar vooral haar bodemloze liefde te ontdekken. (Hopelijk is het niet vreemd dat ik erover praat tegen uitgerekend jou?) Jij blijft natuurlijk altijd jij. Ik val in herhaling, maar ik weet niet hoe ik het anders zeggen moet: je eerste liefde vergeet je nooit. Je zal altijd ergens in mijn hart en hoofd blijven ronddwalen. Van je houden doe ik hoe dan ook, ook al kunnen we niet (meer) samen zijn. Until we meet again.

Het gaat je goed, liefste Koffie.

Veel liefs,

M.

PS. Oké, dit is vreemd, maar omdat ik ooit hoop nog op dubbeldate te kunnen gaan met jou (geef toe, het zou, naast een beetje gek, vooral erg cool zijn!), Thee doet je de groetjes!

Corona is een complot, menen velen. Een strategie van de Chinese overheid, of de Joden, of allebei. Het wordt veroorzaakt door het 5G-netwerk. Gelukkig is er een app geproduceerd om het te traceren. Dat raakt echter aan de vrijheden van de mensen. Zulke traceerzucht duidt op gevaarlijke, autoritaire neigingen die verwachten dat we essentiële vrijheden, zoals shoppen op de Meir, afstaan. Evengoed kondigt corona het failliet van het kapitalisme en de vrijemarkteconomie aan. Misschien is het daarom wel dat vakbonden en linkse activisten meer verloning willen; uiteindelijk willen minder mensen in deze omstandigheden werken. Ten slotte bewijst de stroom aan experts op de nationale televisie dat de media niet vertrouwd kunnen worden. Ook de globale, antiwetenschappelijke trend wordt daarmee weeral eens bevestigd. Dat de meeste mensen de ernstig te nemen maatregelen volgen en meteen ook dikke egoïsten zijn, staat uiteraard buiten kijf. 

Misschien dringt in de scheeftrekking een eigen mening binnen door de nochtans zo objectief mogelijk gestelde situatie. En dat stoort mij. Ik wil niet met een mening naar buiten komen – naar buiten komen was ook voor corona al niet mijn lievelingsactiviteit. Ik wil mij als een dam kunnen opwerpen voor de groep die niet gehoord wordt. Zij die er allemaal niets van denken. Iedereen heeft het godverdomse recht om ergens niets over te vinden.

Ik slaak sinds jaar en dag een diepe zucht als iemand een potentieel driftige discussie doodslaat door fijntjes te zeggen dat ik mijn mening heb en zij de hunne. Maar zelfs mijn argumenteerfetisjisme kan niet verhinderen dat ik de laatste tijd meer en meer neig naar complete lethargie. Dankzij corona mag de economie dan wel in het slop zitten, de meningsfabrieken draaien op volle toeren en iedereen schijnt aandelen te hebben gekocht.

ontkleur jezelf

Neem nu het applaus voor de zorgverleners. Is het een broodnodig symbool van respect of is het een goedkoop afdankertje? Voel je niet aangesproken om daar iets over te vinden. Tonen mensen die zichzelf niet ontwikkelen in de lockdown aan dat ze voor eeuwig nutteloos zullen zijn voor de samenleving of hebben mensen met dat soort wereldbeeld een fundamenteel gebrek aan empathie? Laaf jezelf aan de bron van het ongewisse.

Ook de meningen over Marc Van Ranst hebben een groot bereik. De een wil hem uitroepen tot nationale volksheld, de ander vindt hem een flaterende windhaan. Op Facebook wordt zelfs gedeeld wat men de beste kleur voor zijn trui vindt. Uiteraard is zo'n mening satirisch, maar toch toont het een maatschappelijke obsessie met hoe we ons verhouden tot (des)informatie.

Pas op, ik wil niet beweren dat er niets voor of over of tegen al die dingen te zeggen valt, of zeggen dat corona deze hyperreflexiviteit veroorzaakt. Ik wil evenmin beweren dat het de schuld is van de sociale media of de tijdsgeest. Zelfs het als een probleem beschouwen doe ik louter uit stilistische overwegingen: een narratief werkt beter als je je ergens tegen kan afzetten. Alles wat ik beweer, is dat je adem aan dat soort dingen spenderen niet onder het mom van de noodzakelijke luchtverplaatsing valt. Durf niet te kiezen. Heb geen mening!

(a∨b)∧a⊃a

Dat ik, in plaats van te applaudisseren voor de zorgverleners, mijn steun veeleer verleen aan de weet-ik-velen zal vast ook een mening waard zijn. De ene mening geeft namelijk onvermijdelijk gevolg aan de andere. Ik blijf me afvragen waarom ze zo vaak onhygiënisch in het rond gespuwd worden zonder enige anticipatie op het, nochtans zeer logische, gevolg dat daarop geageerd zal worden. Die ketting-reactie heeft dan weer eindeloze mutaties van steeds andere argumenten, die steeds meer mensen hardnekkig aansteken. Zoeken naar dat sterkste argument zorgt dan uiteindelijk voor een zekere apathie. Dat we tragi-ironisch een paradoxale, ja, zelfs hypocriete houding moeten aanmeten bij het verdedigen daarvan is ook maar zo. Wat gezonde afstand om het algehele, maatschappelijke discours niet te verzieken.

Sometimes it be like that, pleegt een vriend van me als antwoord te geven op nutteloze praatjes. Dat is een meme, maar ook een cliché. Erger nog, het is een affront voor de menselijkheid, misschien is het feit dat de zaken nu eenmaal zijn zoals ze zijn wel de grote oertragedie. Maar daarom is ze niet minder – tautologisch – waar. Is een bepaalde nederigheid hebben en aanvaarden dat de ene mens nu iets anders denkt dan de andere een goede instelling? Misschien moet ook dat ons maar wat minder maken.

Laat het ijlen dus maar voor de zieken onder ons. Mits u en ik alle meningen overleven, kan ik volgende editie aandraven met ongezouten neutraliteit over terrorisme, abortus of het klimaat. Dat zijn tenslotte ook allemaal zaken waarover je eigenlijk geen mening hoeft te hebben.