Zalig kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar! ❡ Wat voor velen de mooiste tijd van het jaar is, is voor studenten vaak een ware marteling. Daarom zal deze sms proberen om het ergste leed wat te verzachten. ❡ Omdat we nu al de tijd die ons rest kunnen gebruiken, sturen we dit jaar onze kaartjes via e-mail. ❡ www.kerstkaart.net ❡ Voor de liefhebbers van chocolade zijn er speciale kaarten voorhanden op www.virtualchocolate.com/winterholidays ❡ En om nog een beetje creatief te lijken, wens je je allerbeste vrienden een prachtige kerst toe met een gedichtje. Wie ideeën zoekt: www.gedachten-gedichten.nl ❡ Bezoek zeker en vast ook www.claus.com en geniet van een wondere wereld vol magie en kerstsfeer. ❡ Verdien een elf-diploma en zoek tips om braaf (of stout) te zijn in ‘the naughty or nice archives.’ ❡ Als tussendoortje, een raadseltje: Wat is de kerstboodschap in de volgende letters: A B C D E F G H I J K M N O P Q R S T U V W X Y Z (oplossing verder in deze sms) ❡ Maar bestaat de kerstman eigenlijk wel? ❡ Stel dat de slee van de kerstman 650 mijl per seconde vliegt – en dat moet wel, anders kan hij nooit op één nacht alle kinderen bezoeken. ❡ Dat is 3000 keer de snelheid van het geluid. Het snelste handgemaakte voertuig (Ulysses space probe) beweegt zich voort aan 27,4 mijl per seconde en een rendier kan maximum 15 mijl per uur lopen. Hmmm, dat brengt mij alvast toch aan het twijfelen… ❡ In elk geval moet Santa een soort superman zijn. ❡ Stel dat elk kind een cadeau vraagt van 2 pond. Hij moet langsgaan bij 378 miljoen kinderen. Met als gevolg dat zijn slee dus 321 300 ton moet dragen, ofwel 4 keer het gewicht van het schip “the queen Elizabeth”. ❡ Ik blijf geloven… ❡ Waar we echter wel zeker van kunnen zijn, is wat er zou gebeuren als de drie koningen vrouwen waren. Ze vroegen de juiste weg, kwamen op tijd, hielpen met de bevalling, poetsten de stal, brachten kookpotten mee en vergaten zeker geen wegwerpluiers… ❡ Wie afleiding zoekt tijdens zijn zware blokperiode, kan enige ontspanning vinden in het spelen van spelletjes. En waarom geen kerstspelletjes? ❡ Maak je eigen kerstverhaal met jezelf in de hoofdrol! Kaskraker gegarandeerd (en lekker melig). www.blackdog.net/holiday/christmas De oplossing van het raadseltje: No ‘L’ ❡ Ook onze universiteit wil bijdragen tot het beleven van een prachtig kerstfeest. Donderdag 19 december kan je ‘kerst op UFSIA’ vieren. Een hele dag lang spetterende activiteiten waaronder een kerstbomenrace, een kerstmarkt, een kerstveiling en nog veel meer. ❡ Deze sms kan ik uiteraard slechts op een manier passend afsluiten: ‘Geseende kersfees en ’n voorsoedige nuwejaar!’ (om het op zijn Zuid-Afrikaans te zeggen). Maak er een goed feestje van.
Al zeven jaar wachten we erop. Zeven jaar lang werd de onafhankelijke Antwerpse studentenpers een eigen heem ontzegd. Uw studentenlijfblad dwars verlangt al sinds haar oprichting vorig jaar naar een redactielokaal. Voorganger De Gans was op de UIA gebonden aan de diensturen om aan een computer te geraken. Om zeven uur in de avond wordt een doorsnee studentenreporter pas wakker: ideale werkomstandigheden kon men dat dus bezwaarlijk noemen. We deden dat dan ook niet. We hoopten wel op die dynamische en creatieve werkomgeving, waar bruisende gedachten zich meester van u maken... een redactielokaal.
Begin dit academiejaar kwam het verlossende woord. Boven het UA-rectoraat in de Lange Nieuwstraat, de voormalige thuisbasis van Meubelen Van Treeck, stond al een tijdje een appartementje te verkrotten.
Eddy Smedts van de Technische Dienst vertelt: “Van Treeck was voor Antwerpenaren de alom bekende 'chiquere' meubelzaak die jarenlang in het gebouw hun showroom, herstellingsplaats en verkoop hadden. Naargelang het gebouw de laatste jaren meer in verval geraakte, verdween ook een beetje het cachet chique.”
We geven de heer Smedts meer dan gelijk: verfijnd kunnen we ons lokaal niet noemen.
Wat meer is,... we kunnen het ook nog niet bepaald bruikbaar bestempelen. We hebben al drie maanden de sleutel, maar nog steeds geen elektriciteit, water en gas. In deze periode van koude en lange nachten is comfort ver zoek. Stroom voor onze computer trouwens ook.
Deze minieme tegenslagen weerhouden een wervelende redactie er echter niet van om de muren al een eerste beurt te geven. Licht en water kwamen trouwens van de onderburen, moest u geneigd zijn een opmerkelijke noot te plaatsen bij de centrale foto.
Ze werden eigenlijk wel een beetje uitgesloten, de 3 musketiers die elke speeltijd weer PPV’tje wilden spelen. Het feit dat je van kop tot teen in het helblauw gehuld moest zijn vooraleer je als klasgenootje kans maakte om mee te mogen spelen, verhielp niet veel aan hun isolement, integendeel. Er was zelfs sprake van een cordon toscanair, naar aanleiding van de pseudo-Toscaanse wachtwoorden die ze hanteerden.
Een ander uitgelezen medium om sociale relaties aan te knopen met klasgenootjes is het alom bekende poëziealbum. Soms is zelfs een portie medelijden voldoende om iemand zijn ding te laten doen in het kleuterlogboek. Dat was het geval bij Guyke. Als fervent coureur was hij, zoals elke woensdagmiddag, gaan fietsen en was erin geslaagd zijn smoelwerk tussen de spaken te draaien, met een blijvend letsel tot gevolg. Ook de andere kindjes waren zwaar aangedaan door de opgelopen verminkingen. Pas veel later zou de afgunst komen. Dat hij niet moest flossen en zij wel, dat hij zijn haar niet moest kammen en zij wel.
Guy tekende een vliegtuig met boordpersoneel van wie de kleding een Strelling was voor het oog. Wanneer hem gevraagd werd waarom hij zichzelf niet als piloot in de cockpit tekende, antwoordde hij kortaf: “Eerst kostelijke vlieguren kloppen tot in het oneindige, om dan te belanden in een overheidsbedrijf, dat binnen afzienbare tijd een dijk van een noodlanding zal moeten makken bij een piloot-pijnigende-privatisering”. Guyke vond dat zijn tekeningen een statement moesten omvatten, bijvoorbeeld: iets waar de zakdoek België geen nood aan had.
Patje zorgde veeleer voor ironisch gegrinnik, omdat hij standaard een sprookje neerschreef waarin hij van start ging als Prins Patrick en eindigde als Patrick Dewael, Vlaamsch premier. In de ogen van de buitenwereld was hij dan ook voorbestemd om een communautair kwestieuze conferencier te worden ofwel om een ideologische idioot te blijven.
Het hardst waren de kindjes geweest voor Kareltje. Om de één of andere reden mocht hij nooit iets schrijven in andermans album. Om aan dit zeer te verhelpen en een soort ruilhandel op gang te brengen had zijn mama hem een nieuwste versie album gekocht, waarin je niet alleen geacht werd een kleine bijdrage te leveren, maar daarnaast jezelf ook te legitimeren met pasfoto en vingerafdruk. Een handtekening hadden de kindjes per slot van rekening nog niet om onder de formule “opgemaakt in eer en geweten” te zetten. Toen het album voor de eerste keer terugkwam, was de ontnuchtering groot. Van “naam” tot “beroep ouders” was alles blanco gebleven. Er stond enkel een versje:
Karel De Gucht, ge zijt een grote klucht,
ge verkoopt alleen liberale bucht,
niet moeilijk dat heel de klas zucht
wanneer Kareltje zijn hartje lucht.
Toen ze ook in het liefdesleven status quo bleven bij Annemie Neyts, werd het de 3 musketiers duidelijk dat er iets fundamenteels moest veranderen. Van de kinderlijke PVV gingen ze over in de populaire VLD. Na een LDV (ludieke dioxine vertoning) werden ze ook écht DE partij van den burger, maar zelfs dit volstond niet. Daarom droegen ze de DVL-slogan (durf vrijblijvend lullen) hoog in het vaandel. Het einddoel is immers de eenpartijstaat. Kronkel als communicerende Slangen het centrum in, van voor naar achter, van links naar rechts, van boven naar onder, …
En loopt er al eens iets mis, dan schrijft men daar een boek over: cf. “Zwitserse chocolat” van Guy Verhofstadt. En loopt er al eens iets mis met de presentatie van dat boek – komt er bijvoorbeeld een ongenode gast het boek besmeuren, dan nodigt men toch gewoon die criticaster uit, zodat het ten minste een VIP-genodigde is die het schrijfsel onderuit haalt.
Op de uitgestrekte liberale speelkoer kan dat toch? Daar schommelen Ward ‘zijn hoofd lijkt wel op een luchtballon, ik wou dat ik er in prikken kon’ Beysen en Vincent Van Quickenborne toch ook gezellig samen.
Voor ik begin, wil ik iedereen in België even jaloers maken: het is hier nog steeds 20 graden, waardoor terrasjes doen en heerlijke gelati eten, nog altijd dagelijkse bezigheden zijn.
Oké, dat is misschien een beetje overdreven, maar een wekelijkse bezigheid is het toch nog steeds. Zelfs in Italië is het immers tijd geworden om de cursussen eens open te slaan. Ik kan je wel zeggen dat Italiaans praten met een knappe Italiaanse ragazzo helemaal niet hetzelfde is als Italiaanse cursussen leren. Gelukkig zijn de proffen wel zo vriendelijk te vragen of je je examen in het Engels wil doen. Hoewel ik vrees dat ze er dan zelf niet zo heel veel van zullen begrijpen. Ik zit hier niet op te scheppen over mijn ‘spectaculaire’ niveau van Engels, maar Italianen en engels gaan nog slechter samen dan Fransen en Engels.
Oe Due
Alles maar dan ook alles wordt hier naar het Italiaans vertaald. Je luistert hier niet naar ‘U2’, maar wel naar ‘U (zeg oe) due’. Zelfs de dokters van ER spreken blijkbaar vloeiend Italiaans. Er is dus ergens een Italiaan die kan zeggen dat hij ‘de Italiaanse stem van George Clooney’ is. Wist je trouwens dat er één persoon is die altijd de stem van bijvoorbeeld Tom Cruise doet? Leuk beroep, niet? In Italië zijn er op TV eigenlijk ook alleen maar Italiaanse kanalen, met natuurlijk Italiaanse shows. En die zijn echt wel de moeite waard om eens te bekijken. In elke show, hoe serieus ook, komen half naakte vrouwen voor of gaat de presentator even naar een andere set om een product aan te prijzen.
Geen voetbal
Voetbalmatchen worden bijna nooit uitgezonden (tenzij het een heel belangrijke is natuurlijk). Wel is er de ganse dag een soort talkshow waarin de gasten en de presentator heel de tijd een oortje in hebben om de match toch te kunnen volgen. Bijgevolg springen ze wel eens onverwachts recht en beginnen GOAL GOAL te roepen. Het minste wat je dan ook kan zeggen is dat de Italiaanse TV-cultuur, een cultuur apart is…
Sinds lange tijd bestaat binnen de UA de Open Universiteit (OU). Hier kan iedere volwassene een universitaire opleiding volgen, zonder enig ander diploma. In een interview met Paul Cordy, begeleider van het studiecentrum, zochten we uit of je eventueel als student voordeel hebt bij een overstap.
Je studeert aan de OU helemaal zelfstandig, zonder naar lessen te gaan. Ook je tempo bepaal je zelf. “Je kan je studie dus gemakkelijk combineren met je dagelijkse activiteiten. Zelfs een tijdelijke onderbreking van je studies is mogelijk, zonder verlies van behaalde studiepunten.” De vakken komen per richting vrijwel overeen met die van de gewone student. De bijhorende cursussen zijn gericht op zelfstudie en bevatten dus ook de stukken die je normaal te horen krijgt tijdens de les.
Examens op afspraak
Je hebt uiteraard weinig contact met de docenten, maar vragen kan je altijd stellen. Examens leg je af op afspraak, en je weet direct of je geslaagd bent of niet. En het slaagcijfer? De examendeelname is 70%. “Veel studenten ontdekken dat ze hun tijd verkeerd ingeschat hebben. Een betere referentie zijn de uitvalcijfers na de eerste en tweede module: 35 à 40%.” Opvallend is nog dat je direct binnen de bachelor-masterstructuur valt, die voor de ‘gewone’ studenten pas vanaf volgend jaar ingevoerd wordt. Zodoende verloopt de overstap vanuit de hogescholen vlotter. Bologna (bijna) zoals het hoort.
Kostelijk zaakje
Als minpunt rest eigenlijk enkel de prijs, zo’n 1000 euro per jaar! Dit bedrag dekt wel je inschrijvingsgeld en de boeken. Bovendien is er “voor studenten met een lager inkomen en snelle studenten korting mogelijk tot 80%.”
De OU lijkt dus een leuk alternatief als je niet graag naar de les gaat, wel veel zelfdiscipline hebt én over het nodige studiekapitaal beschikt.
Ben je student en heb je tijdens examens, voordrachten en/of vragenuurtjes wel eens last van een krop in de keel, een bonzend hart en een naar gevoel in de maag? Dan is het misschien geen slecht idee om donderdagmiddag eens even een bezoekje te brengen aan Els Taeymans, studentenpsychologe van de UIA én relaxatietherapeute, voor een inleidende relaxatiesessie.
Ik hoor het u al vragen: "Een relaxatiesessie, wat moeten we daar nu onder verstaan? Yoga? Of meer iets zoals zenboeddhisme? Of een of andere vorm van mediteren?" Nee, niets van dat alles. Relaxeren op de UA is relaxeren met behulp van meneer Jacobson. Deze man was namelijk zo vriendelijk een progressieve relaxatietechniek te creëren.
‘OK, Jacobson dus. Wat houdt zo een sessie nu precies in?’ Wel, na een korte kennismakingsronde waarin je moet meedelen waarom je een sessie wil volgen, wat je studeert, hoe je heet en dergelijke (samen zijn met vreemden veroorzaakt bij sommige individuen namelijk nog meer spanning en/of onzekerheid en dat is nu niet bepaald de bedoeling van een relaxatiesessie), overloopt Els de verschillende lichaamsdelen die we gaan ontspannen en toont op welke manier we dat zullen doen. Vervolgens begint het echte werk – spannend! Iedereen moet zijn/haar ogen sluiten en rustig in- en uitademen. In gedachten moet je steeds tegen jezelf zeggen: "Adem in, adem uit en ontspan…" Dan volgt het op- en ontspannen van de rechterarm, de linkerarm, de schouders en nek, het hoofd – dit levert geweldige taferelen op –, de buik en de rug, en beide benen. Na een kwartier à twintig minuten van spannen en ontspannen begint Els te tellen. Bij ‘1’ moet iedereen zich opnieuw recht op zijn stoel zetten – een groep onderuitgezakte studenten is niet erg aanlokkelijk –, ‘2’ betekent dat iedereen mag beginnen bewegen en ‘3’ geeft aan dat alle ogen terug open mogen. "En? Heb je er iets van gemerkt?" Ja hoor, Els. Met een beetje goede wil en een ‘open mind’ is het niet zo moeilijk om deze techniek met succes toe te passen.
Als je ook wil kennismaken met deze relaxatietechniek, moet je je op 5 of 12 december om 12.15u (tot 13.15) naar lokaal S 012c begeven, of je kan gewoon eens langsgaan bij Els zelf (gebouw G).
Onderwijs is de kern van de opvoeding. Ik kan het niet nalaten om dit herhaaldelijk en nadrukkelijk uit te schreeuwen. Onderwijs is belangrijk! Het lijkt misschien alsof ik met die mededeling een doelgerichte aanval op minister van onderwijs Marleen Vanderpoorten aan het inzetten ben. Niets is minder waar; ik heb belangrijker dingen aan te halen in deze twee kolommen.
Afgezien van de vele grappen die er met ons Vlaams onderwijs worden uitgehaald, mogen we niet klagen. Onze opleidingen zijn nog steeds ongelooflijk democratisch en kwaliteitsvol, vergeleken met de rest van de wereld. Eén van de redenen waarom die wereld voor de zoveelste keer stevig in brand staat, is het gebrek aan degelijk onderwijs. Om het met een stuk uit de beginselverklaring van de UNESCO te zeggen: “[The Governements declare] That ignorance of each other’s ways and lives has been a common cause, throughout the history of mankind, of that suspicion and mistrust between the peoples of the world through which their differences have all too often broken into war.”
Volgens mij verloopt de beste manier van ontwikkelingssamenwerking via het onderwijs. In Antwerpen neemt de organisatie USOS deze taak op haar schouders. Ze wil studenten en personeel van de universiteit aanmoedigen om met de Derde Wereld bezig te zijn. Eén van de manieren waarop dat gebeurt, is via inleefreizen. In het hoofdartikel van deze dwars laten we vier jongeren aan het woord. Ze komen net terug uit Nicaragua en India.
Allemaal goed en wel dat onze jeugd die prachtige kansen krijgt. Hoe zit het met de jongeren uit de Derde Wereld? Hoe kan men hen een opleiding geven, als het land waarin ze wonen geen enkele onderwijstraditie heeft? Door ter plekke mensen op te leiden. Dat is een van de kerngedachten achter de Eigen Initiatieven van de VLIR. Het zijn samenwerkingsverbanden van maximaal vijf jaar tussen universiteiten in Vlaanderen en in ontwikkelingslanden. Klinkt prachtig, en dat is het in essentie ook. Maar de enorme bureaucratie die achter zo’n aanvraag schuilgaat, is wraakroepend! Op de afdelingen Internationale Relaties van onze universiteit noemt men het in de wandelgangen ‘ontmoedigingsmanoeuvres’. Waar dat goed voor is? Tja.
Tien jaar geleden was Erasmus een grote uitdaging voor een student: het verkennen van Europa werd gemakkelijker. Nu ligt de wereld aan onze voeten, en de mogelijkheden worden geboden haar te betreden. Leef vandaag, en laat zo’n kans niet liggen! Want onderwijs is belangrijk, ook het uwe.
UFSIA, RUCA en UIA bestaan binnen een jaar niet meer. Als alles volgens plan verloopt, fuseren deze drie universiteiten rond september volgend jaar tot de Universiteit Antwerpen. Waarom doen ze dit, en waarom nu pas? Een overzichtje.
Jarenlang waren UFSIA en RUCA gedoodverfde concurrenten. Beide hadden een opleiding TEW, beide zaten in een andere zuil. Toen in de jaren ‘70 de UIA werd opgericht, bleek het politiek niet haalbaar om deze met minstens één van beide te laten samengaan. Een derde universiteit werd dan maar geboren.
Ondertussen is het landschap heel wat veranderd. Vanuit politieke hoek is er tegenwoordig zelfs vraag naar meer samenwerking. De trendy rationalisering, u weet wel. Men heeft de Antwerpse universiteiten zelfs lang een wortel voor de neus gehouden: als die utopische samenwerking er echt zou zijn, dan kreeg die UA extra opleidingen toegewezen.
Wie had ooit durven denken dat de vroegere aartsvijanden zo snel zouden gaan samenwerken, en zelfs opgaan in elkaar? Weinigen zagen dat aankomen. Het is echter een realiteit nu, en de wortel is binnen handbereik. De UA zal zo snel mogelijk masters in geschiedenis, filosofie en toegepaste biologische wetenschappen (bio-ingenieur) aanbieden, naast een volledige opleiding onderwijskunde.
De verhuis!
Sinds de fusie van de twee faculteiten TEW, is alles in een stroomversnelling gekomen. Een kudde politieke wetenschappers is al uit de UIA vertrokken naar het centrum van Antwerpen. Meer volksverhuizingen zullen volgen. Vooral op de campus in Wilrijk barsten de proffen en assistenten bijna letterlijk uit hun bureaus. In de witte containers aan gebouw A ligt geen slachtafval, maar daar huizen echte levende onderzoekers.
Na de kerstvakantie komt alles in beweging. Dan zijn de laatste economen weg op het RUCA. De wiskundigen en informatici nemen dan hun vroegere heimat in, en laten alzo een leegte achter op de UIA. Er zijn daar echter mensen genoeg uit de humane wetenschappen om die gaten tijdelijk op te vullen.
Eindstand (binnen 5 tot 10 jaar)
RUCA
Campus exacte wetenschappen (ca. 20%)
UIA
Campus biomedische wetenschappen (ca. 20%)
UFSIA
Al de rest (ca. 60%)
Aan het zuidelijk eindpunt van de kaaien ligt de oude petroleumhaven, onder sinjoren beter bekend als ‘de petrol’. Ze dateert van het einde van de 19de eeuw. Op 8 mei 1895 werd er een overeenkomst gesloten “tusschen stad en Staat” voor “de verlenging van den kaaimuur Zuidwaarts” met 2008 m. In 1903 werden de werken voltooid en had Antwerpen z’n eerste petroleumhaven tussen ’t Kiel en Hoboken.
Halverwege de jaren 50 van vorige eeuw verleende de toenmalige schepen S.W. Peeters echter de goedkeuring voor het graven van ‘het petroleumdok’ in het noordelijk deel van de haven. Nieuwe raffinaderijen vestigden zich vanaf dan aan het Marshalldok, zoals het officieel ging heten. De oude petroleumhaven in het zuiden raakte meer en meer in onbruik. Vandaag zijn het vooral de straatnamen (Benzineweg, Mazoutweg, Petroleumkaai) en restanten van industriële installaties die aan de oorspronkelijke activiteit herinneren.
De petrol krijgt echter nieuwe aandacht. In februari heeft het stadsbestuur de beslissing genomen om Petroleum Zuid en omgeving (200 ha) te ontwikkelen als “strategische investeringszone, een stadsbaken in de zuidrand.”
Uiteraard dient er eerst nog een 'verkenningsnota' opgemaakt te worden om “inzicht te verschaffen in de juridische- en beleidskaders voor het plangebied en een aanzet te geven tot de aanpak en timing, de gewenste tussentijdse resultaten en de te betrekken actoren voor het verdere planproces. Want een geïntegreerde aanpak geldt als één van de belangrijkste uitgangspunten voor Investeringszone Petroleum Zuid om tot een breed gedragen visie voor het gebied te komen.”
Wat er ook van zij, tegen het voorjaar van 2003 wil men een principiële overeenkomst bereiken over de gewenste ontwikkelingen van het gebied, want “Investeringszone Petroleum Zuid wordt een volwaardig dynamisch onderdeel van het hedendaags Antwerpen, waarin zowel natuur, recreatie als economie ontwikkelingskansen krijgen en waarbij mits een geïntegreerde samenwerking sneller tot resultaten kan gekomen worden.” Dat klinkt alvast weer veelbelovend.
In Leuven heeft men ook al wat opgevangen van de aanstaande verkiezingen: naast “blauwe maandagen” nu ook een “rode woensdag” met Steve Stunt (Veto) – Tevens in Leuven greep de dolamusante 24-urenloop plaats waar men zich naast lopen ook aan een zuip-, pijama-, knuffel-, friet-, olifanten-?, achteruitloop- en winkelkaruurtje mocht verwachten. Hopelijk kon Lowie er ook mee lachen – En wist U dat: VRT-nieuwscoryfee Stef Wauters nog als vetoreporter dienst heeft gedaan? Eerder iets voor de vrouwelijke lezers, niet? – Voor de mannen dan: Veto pakte ook uit met een pikantere bijdrage over de “beeps”, of te farm mokkes, op affiches voor TD’s. Enkele Leuvense studentes lieten weten dat ze zich daardoor “als vrouw niet geraakt voelen”. Gelukkig maar!
Uit Gent dan: Schamper meldt dat enkele knappe koppen van hun unief een multimediarepresentatie hebben gemaakt van Het Lam Gods en, jawel, alle panelen hangen eraan. Zal deze “flashy digitale” nostalgie de kunstliefhebber kunnen bekoren? – Opgravers dolven onder de Gentse Faculteit Letteren en Wijsbegeerte een heus Gallo-Romeins bordeel op. Ik vraag me wel af op welk voorgenoemd bouwsel de spreuk “locus turpis et damnatus” (schandelijke en vervloekte plek) nu juist op slaat?