REWIND In 1987 scoorde Marc de Bel met ‘Het ei van Oom Trotter’ meteen een eerste grote hit én de Prijs van de Kinder-en Jeugdjury. Dat bracht de bal aan het rollen en in de daaropvolgende jaren produceerde hij kinder- en jeugdboeken, gevolgd door strips, aan een ongelooflijk tempo. In een mum van tijd werd de Bel de meest gelezen jeugdboekenschrijver van Vlaanderen. Er werd zelfs een fanclub opgericht: de Marc de Belhamelsclub.

PLAY Enkele onvergetelijke personages werden in het leven geroepen. Vanuit hun slaapkamer of luie zetel gingen de lezertjes op schattenjacht met Blinker, of op avontuur met Oom Trotter. Ze haalden streken uit met de zusjes Kriegel, griezelden in Frankenzwein of lachten met de perikelen van de Boeboeks. Fantasie en avontuur staan dan ook centraal in de Belverhalen. De grote helden zijn steevast kinderen, die vaak geterroriseerd worden door een groep pesterige pukkelpubers. De favoriete leeftijd van Marc de Bel is elf jaar. Op die leeftijd is hij immers uit zijn boomhut op zijn hoofd gevallen, en daarom is hij naar eigen zeggen altijd een beetje elf jaar gebleven. Zijn eerste dochter kreeg dan ook de naam Elf.

FAST FORWARD 23 jaar, 120 boeken en 8 Kinder- en Jeugdjuryprijzen later wordt Marc de Bel nog steeds even gretig gelezen door een nieuwe generatie kinderen en niet-meer-echt-kinderen. Bovendien bestaan er intussen ook al verschillende theaterbewerkingen van de boeken, evenals enkele verfilmingen. Over die films is de Bel echter niet altijd even tevreden. In een interview vertelde hij me ooit dat hij zich had teruggetrokken uit de medewerking aan de laatste Kriegelfilm, omdat hij vond dat de (Amerikaanse) producer alle humor uit het verhaal perste om enkel het griezelige over te houden. En dat is jammer, want de verhalen van Marc de Bel zijn niet alleen keutelspannend en vlinderfladderig leuk, maar ook bijzonder slappelachwekkend!

Dat er na tijden van komen, ook ogenblikken komen waarop moet worden gegaan, is in ons taalgebruik onvermijdelijk. Je moet daar ook niet nostalgisch of sentimenteel over doen. Zelfs de jezuïeten worden de eenentwintigste eeuw in geslingerd, en dus moet een pluralistische universiteit in de Koekestad tot de mogelijkheden behoren. Het zou dan ook van een misplaatst conservatisme getuigen de mogelijkheid tot zulk een verandering alvast van bij de aanvang uit te sluiten.

En toch. Fusieclubs excelleren niet, ze modderen maar wat aan. In het voetbal voorbeelden genoeg. Racing White Daring Molenbeek, om er één bij naam te noemen. Of nog, GBA. De vereniging van de oud-Kielse bourgeoisie met jonge impulsen van Ekerse revolutionairen (germinal) is in meerdere opzichten te vergelijken met de versmelting van de oude instellingen tot de nieuwe UA. Fusieclubs trachten zich koste wat het kost in leven te houden, en blinken verder doorgaans enkel uit in onderlinge twist. Is het zo pessimistisch een potentieel conflict te zien dat verder gaat dan het getouwtrek over wie het mooiste bureau krijgt?

Sterker nog. Een fusie is gedoemd te mislukken als niet alle neuzen dezelfde richting uit wijzen. Gaat een kandidaat in de rechten volgend academiejaar wel Nietzsche gezien hebben in zijn cursus filosofie of is God slechts in Wilrijk echt dood? Ik vraag het me luidop af.

Een andere vraag die voorlopig onbeantwoord blijft, is waar studenten voortaan in het plaatje moeten passen. Op de academische opening werd de student alvast niet meer als fundamenteel element binnen de UA-structuur gezien. Voor een echte studententoespraak bleek dit jaar dan ook geen plaats.

Een fusie brengt leuke gadgets en briefpapier met een nieuw logo met zich mee. De vraag blijft of ze het niveau van ons onderwijs ten goede komt. Een vraag die permanent moet worden gesteld. Gelukkig, beste student, hebt u daarvoor een studentenblad.

Voor het Kristien Seghers van het Centrum voor Gelijke Kansen en Diversiteit is het duidelijk: “Ook allochtone en/of kansarme leerlingen zouden moeten kunnen doorstromen naar het hoger onderwijs, maar zij hebben daarvoor nood aan wat extra begeleiding en – zeker even belangrijk – een rolmodel.” Shari de Gelder, derde bachelor TEW, is het daar duidelijk mee eens. Daarom zette ze twee jaar geleden al de stap om zich voor het project op te geven, en mag zichzelf sindsdien ‘tutor Boekhouden’ noemen.

Allochtonen en kansarme jongeren: lieverdjes

Pas na het eerste rapport in november, weet de school welke leerlingen van de 3de graad geholpen kunnen worden door bijlessen van het tutoraat. “De leerling doet het altijd vrijwillig. Als die zegt: sorry ik wil dat niet, gebeurt het niet”, zegt Kristien Seghers. Shari de Gelder wil dat toch even nuanceren: “Bij de ene school is dit al vrijblijvender dan bij de andere. Ik moet toegeven dat leerlingen van een ‘dwingende’ school wel meer motivatie tonen.” Eens de leerling heeft ingetekend, wordt er een engagement voor het hele semester verwacht. “Natuurlijk zijn er soms leerlingen die niet erg stipt arriveren, niet komen opdagen, of niet waarschuwen bij verlet. De één is ook al wat meer gemotiveerd dan de andere”, weet Kristien Seghers. Dan is het uiteraard aan de tutor om zijn of haar leerlingen te motiveren. “Een toffe tutor kan er voor zorgen dat iemand met grote aversie voor wiskunde, nadien een echte wiskundefan wordt.” Ook voor de tutor kunnen de bijlessen voor een ommekeer zorgen.“Het klinkt misschien cliché, maar ik heb er toch een andere kijk op boekhouden gekregen”, voegt Shari toe.

Dus ik ben gemotiveerd ...

Shari was al van in de eerste bachelor geïnteresseerd in het tutoraatproject, toen ze toevallig een aanvraag zag hangen. “Er wordt van de tutoren slechts verwacht dat ze één academiejaar achter de rug hebben, dus toen ik mijn tweede jaar aanvatte, heb ik mij meteen ingeschreven.” Als je voor het tutoraat bent ingeschreven, word je uitgenodigd voor een avondlange spoedcursus over pedagogische principes, onderwijstips enzovoort. “Op basis van interactieve cases stomen we de toekomstige tutoren klaar”, vertelt Seghers. “Zijn er nadien toch nog problemen, dan kunnen ze hier op het Centrum voor Gelijke Kansen en Diversiteit terecht bij de projectcoördinator.” Shari is zeker tevreden over die vormingsmomenten: “Ik heb toevallig mijn ‘opleiding’ alleen in een kantoor gekregen, wat ook niet slecht was. Uiteraard krijg je het lesgeven vooral onder de knie door ervaring.” Voorts voorziet het tutoraatproject een kleine vergoeding. Maar voor het geld hoef je het niet te doen, want het tarief voor anderhalf uur bijles bedraagt slechts 15 euro. Dat geeft Kristien Seghers ook toe: “De meeste tutoren doen het dan ook niet voor het geld, maar eerder uit engagement. Het is bovendien een prima werkervaring.”

Voor de klas ...

Na die korte voorbereiding komt de UA-student dus zelf aan het bord te staan. Het gaat om privé-lessen voor groepjes van twee tot acht leerlingen. Deze lessen worden na schooltijd op de scholen zelf gegeven. “Daarbij zoeken we naar een goede match”, verklaart de medewerkster van het Centrum Gelijke kansen en Diversiteit. “Iemand die Romaanse studeert, laten we geen bijles wiskunde geven aan iemand uit het zesde jaar Wiskunde – Wetenschappen.” Aanvankelijk had ook Shari graag talen gegeven, “maar TEW'ers geven vooral Boekhouden.” Voor bijlessen wiskunde richt het Centrum Gelijke Kansen en Diversiteit zijn pijlen eerder op studenten Handelsingenieur, Informatica en Wiskunde. Deze studenten kunnen zich alvast verwachten aan een promopraatje in één van hun lessen, “want voor deze vakken is een acute nood aan tutoren.” De tweehonderd bijlessen die jaarlijks worden gegeven werken blijkbaar, “want we beginnen ons zesde jaar en er zijn zelfs twee ‘oud-leerlingen’ die nu tutor zijn”, besluit Kristien Seghers met enige trots. Ook Shari is zeer lovend: “Ik probeer zoveel mogelijk vrienden warm te maken om ook bijles te geven.”

‘Voodoo Chile’ van Jimi Hendrix. Fantastisch om de plaat uit de hoes te nemen, de naald te horen en vervolgens languit te liggen genieten van dit sublieme nummer. (Floris Geerts)

‘Me and The Devil’ van Gil Scott Heron. De man die zei dat “the revolution will not be televised” maakte een nummer dat onvoorstelbaar black, urban en demonisch is, net zoals de bijhorende clip. (Yannick Dekeukelaere)

‘On My Way Back Home’ van Band of Horses. Voor mijn papa. Omdat we dit nummer eindeloos op repeat kunnen zetten... (Hannelore De porte)

‘Naar de Zoo’ van Dolefante. Omdat de zoo een bezoekje waard is. (Lieselotte Joppen)

‘I need a Dollar’ van Aloe Blacc. Want ik denk dat iedere student zich wel herkent in deze boodschap ... En het vette jaren '70 trompetgeluid! (Benjamin Theys)

‘Totale duisternis’ van Dans der vampieren. Omdat ik dit gewoon super graag meezing in de douche! PUNT! (Celien Joppen)

‘Insolence’ van Poison Well. Bands met een unieke mix van metal, hiphop en vleugje reggae, zoals zij het brachten, zouden er meer moeten zijn! Mix it up! (Tijl De Bock)

UA steekt UGent voorbij

Volgens de QS World University Rankings is de UA beter dan de UGent. Deze ranglijst is opgemaakt op basis van de kwaliteit van het onderzoek en het onderwijs, de arbeidsmogelijkheden voor afgestudeerden en de internationalisering van de universiteit. De UA daalde weliswaar van plaats 177 naar 179, maar de Gentse universiteit maakte maar liefst een daling van 136 naar 192. De KU Leuven blijft wel de enige Belgische universiteit in de top-100 (85ste). Haar Franstalige tegenhanger, Université Catholique de Louvain, is met haar 124ste plaats de tweede Belgische universiteit in de lijst. Helemaal aan de top van de ranking stootte Cambridge Harvard van de troon. Yale University vervolmaakte het podium. University College London (4), MIT (5), Oxford (6), Imperial College Londen (7), University of Chicago (8), Caltech (9) en Princeton (10) maken de top tien verder af.

Enkele sportprestaties van de UA-student

De nationale ploegen in het hockey (Jeffrey Theys en Stephanie De Groof) speelden enkele vriendschappelijke wedstrijden met wisselend succes. Mannen: BEL-T&T (7-4, 2-0, 0-3), BEL-SCO (4-4, 5-0), BEL-IND (3-3, 2-3, 0-6), BEL-NZ (5-3, 0-1) BEL-AUS (2-7, 3-10), BEL-PAK (5-3). Dames: IRE-BEL (4-0, 3-1, 2-1), BEL-SCO (1-3, 1-3, 0-2) * Op het EK zwemmen kwamen maar liefst vier UA-studenten in actie. Egon Van der Straeten behaalde een knappe 7de plaats op de 200 m vlinderslag. Kimberley Buys haalde de halve finales op de 50 m vlinderslag en de 100 m rugslag. Elise Mathyssen finishte op haar beurt in de halve finales op de 100 m schoolslag. Buys, Mathyssen en Annelies De Maré werden tevens 7de op de 4x100 m wisselslag. * Het nationale volleybalteam, met Wannes Rosiers, plaatste zich voor het EK van volgend jaar, ten kosten van huidig Europees Kampioen Spanje.

Nederlands studentenblad werft studentes voor webcamseks

Het is voor magazines steeds moeilijker om de advertentieruimte gevuld te krijgen. De Nederlandse collega's van de studentengids uit Leiden gooiden dan maar alle ethiek overboord en besloten in de plaatselijke Studenten Introductiegids begeerlijke studentes warm te maken voor een erotisch getint bijbaantje: de keuze bestond uit het opvoeren van een stripact voor de webcam of het plegen van erotische telefoontjes. Deze studentenklus zou zo'n 24 euro per uur opleveren. De reactie van de Hogeschool Leiden, die de gids in de introductieweek uitdeelde aan eerstejaars studenten, is dan ook navenant: “Dit kan echt niet.” De Hogeschool Leiden liet daarop de volledige oplage uit circulatie nemen. De uitgever van het boekje gaf toe dat hij de advertentie ‘op het randje’ vond.

Universiteit Antwerpen winnaar Wetenschapswinkelprijs

De tweejaarlijkse Interlandse Wetenschapswinkelprijs 2010 is gewonnen door de Universiteit Antwerpen met een onderzoek naar voorlezen en leesattitude. Deze prijs beloont het beste onderzoek dat wetenschapswinkels voor maatschappelijke organisaties de afgelopen twee jaar hebben uitgevoerd. De jury roemt Annick de Vylder, van de Wetenschapswinkel Antwerpen, met haar onderzoek naar voorlezen en leesattitude. Goed leren lezen is voor kinderen immers cruciaal gebleken en draagt bij tot hun sociale en maatschappelijke ontwikkeling. Een quasi-experimenteel onderzoek in het zesde leerjaar van het basisonderwijs is volgens de jury op lange termijn van structureel en fundamenteel maatschappelijk nut. Naast een wisseltrofee ontvangt de Vylder ook nog eens 500 euro.

Franstaligen hebben te weinig lichamen voor de wetenschap

Steeds minder Belgen schenken hun lichaam na hun dood aan de wetenschap. Deze dalende trend is vooral merkbaar bij verschillende Franstalige universiteiten. De faculteit geneeskunde van de ULB in Brussel zou jaarlijks nog maar vijftig lichamen ontvangen, wat te weinig is voor het groeiende aantal studenten. Net omdat de prioriteit ligt bij het onderwijs, zijn er nauwelijks nog lichamen beschikbaar voor fundamenteel wetenschappelijk onderzoek. Door dit tekort is men genoodzaakt om zeer selectief te zijn in de aanvragen van onderzoekers. Verschillende factoren zouden verantwoordelijk kunnen zijn voor het dalende aantal schenkingen. Zo denkt men aan de hogere levensverwachting, de crisis en een gebrek aan informatie.

Gebouw A werd in 1920 door architect Walter Kuyck ontworpen om er de Koloniale Hogeschool te huisvesten. In deze Hogeschool werden jongemannen klaargestoomd voor een loopbaan in de kolonie. Een diploma van de Koloniale Hogeschool betekende immers de toegang tot belangrijke bestuurlijke functies in Belgisch Kongo. Naar aanleiding van de 50-jarige onafhankelijkheid van Congo ging dwars op de koffie bij twee alumni en haalde samen met hen herinneringen op aan een bijzondere studententijd.

Het meisjesinternaat en den Duits

Gaston De Laet (91) was student aan de Koloniale Hogeschool tijdens de Tweede Wereldoorlog. Vic Van Looveren (72) studeerde er midden de jaren ‘50. “Om toegelaten te worden, toegelaten moest je slagen voor een ingangsexamen”, vertelt Gaston. Dit examen bestond onder meer uit een maturiteitsproef, waarbij een voordracht helder moest worden samengevat, en een test van Latijn, Grieks of Wiskunde. In het hun eerste en tweede jaar moesten de studenten er ook verplicht op internaat. “Al vond ik dat helemaal niet erg,” lacht Vic, “er was een meisjesinternaat aan de andere kant van de straat. We kropen dan stiekem door het open raam en brachten de overkant een bezoekje. Er werd toch maar amper gecontroleerd.” Die controle was er wel toen Gaston studeerde. Vanaf december 1940 hadden de Duisters de school bezet en heerste er een strenge discipline en tucht. “Wie vijf minuten te laat in de les was, mocht tijdens het weekend niet naar huis.” herinnert Gaston zich. “Al waren er door de oorlog wel veel minder internen. Wie in de omgeving van Antwerpen woonde, zoals ik, kwam met de tram of de fiets.”

Vingerafdrukken in de Kongo

Eenmaal het diploma in de Koloniale en Administratieve Wetenschappen op zak, ging Gaston in het leger. Hij bleef in België en ging later aan de slag bij een bank. Voor Vic kon het Kongolese avontuur pas echt beginnen. “Iedere nieuweling moest eerst een stage doorlopen. Nadien was er de keuze tussen een carrière binnen het gerecht, of doorgroeien naar de functie van gewestbeheerder en andere hoge administratieve posten. Op die manier werd ik ‘specialist vingerafdrukken’ bij het parket in Stanleystad (Kisangani, nvdr.)”, vertelt Vic , “Al was het wel meteen duidelijk dat de Afrikaanse realiteit sterk verschilde van wat we school leerden.” Dat was voor Vic niet altijd even gemakkelijk. “Als bleu heb ik daar dingen gezien waarvan mijn haren recht omhoog gingen staan. Bij een bankoverval bijvoorbeeld had een blanke een moord gepleegd. De procureur liet ons expres lang wachten zodat de dader kon vluchten.”

Ik heb daar dingen gezien waar mijn haar recht van omhoog ging staan.

Ook andere gebeurtenissen shockeerden Vic: “In 1958 verbleef ik zes maanden in Leopoldstad (Kinshasa, nvdr.), het geweld daar is me altijd bijgebleven.” Toch hield Vic wel van wat spanning. “Hoewel het niet altijd veilig was, gingen we graag de brousse in. Ik was ne jonkman, er was thuis toch geen vrouw die op me wachtte. Bovendien was de ‘broussevergoeding’ royaal en de fles whisky deed de rest”, lacht hij. Dat we niet al te fier mogen zijn over het Belgische koloniale verleden, vinden ook Gaston en Vic. Terugkijkend benadrukken beide heren dan ook dat België fouten heeft gemaakt. Dat er geen Kongolezen in het bestuur werden opgenomen zit hen nog steeds hoog, want de Kongolezen waren daardoor niet voldoende degelijk voorbereid op de onafhankelijkheid. “Zelfs einde jaren ’50 waren er geen zwarte stagiairs bij het parket”, herinnert Vic zich nog. “Als zwarten in dienst werden genomen, dan mochten ze enkel processen uittypen. Dat was ontzettend jammer. Na de onafhankelijk kon de procureur-generaal niet eens vervangen worden. In Stanleystad was er immers geen enkele hoog opgeleide Kongolees.”

Boekhouden, Lingala en landbouw

Om de studenten voor te bereiden op het leven in Belgisch Kongo, was het lessenpakket van de kolonialen in spe erg gevarieerd. Naast algemene vakken zoals economie, boekhouden en filosofie, werd ook veel nadruk gelegd op talenkennis. De opleiding werd vanaf het derde jaar tweetalig Nederlands-Frans. Bovendien stonden ook Engels, Portugees en inheemse talen, zoals Swahili en Lingala, op het programma. Tijdens de oorlogsjaren kwam daar ook nog eens Duits bovenop. “Al werd die Duitse prof door ons wel erg gepest”, gniffelt Gaston. Daarnaast volgden de studenten ook zeer specifieke vakken zoals plantkunde van Kongo, landbouw- en bouwtechnieken. “Als gewestbeheerder moest je immers het timmerwerk of de oogst kunnen controleren”, legt Gaston uit. Ook leerden de studenten hoe ze met de inheemse bevolking zouden moeten omgaan. “Er werd ons bijvoorbeeld geleerd dat we de zwarten niet mochten slaan en dat we met de stamhoofden moesten onderhandelen en overeenkomsten sluiten.” De professoren waren veelal oud-kolonialen, die hun ervaringen over brachten aan de studenten. Toch waren ze niet altijd even overtuigend. “De prof van plantkunde deed zich altijd heel ervaren voor, maar volgens mij is hij gewoon naar Kongo gegaan, heeft daar tussen twee bomekes gepist en is dan snel weer teruggekomen”, lacht Gaston.

Erasmus

Een uitwisselingsprogramma tussen Europese universiteiten. Elke student komt hiervoor in aanmerking. Je hoeft geen bolleboos te zijn. Het correct afhandelen van de papierwinkel is het zwaarste onderdeel van de selectieprocedure. De infosessies vinden plaats in februari.

Erasmus Belgica

Studeer eens in Brussel of Wallonië. Goed voor je kennis van het Frans of Duits, dichtbij huis en bovendien voorzien van een mooie beurs.

Erasmus Mundus

Studeren buiten Europa. Dit kan via facultaire of institutionele akkoorden. Vooral de faculteit TEW biedt een uitgebreid assortiment aan bestemmingen aan: Argentinië, Canada, Hong Kong, India, Japan, Mexico, Puerto Rico, Thailand, Uruguay, VS of Zuid-Afrika. Dankzij de institutionele akkoorden naar het buitenland trekken, kan nadat een jury je dossier heeft goedgekeurd en na een verplicht interview. Bestemmingen zijn de VS, Australië, Québec (Canada), Zuid-Afrika, Singapore, Mexico of Taiwan.

Stage

Als je graag stage wilt lopen in het kader van je studies, dan kan ook dit in het buitenland. De stage kan academisch erkend zijn, waardoor ze deel uitmaakt van je curriculum. Dit hoeft echter niet. Ook zonder academische erkenning kan de stage gevaloriseerd worden met de ‘Europass’. Naar goede gewoonte zijn er ook voor de stages financiële tegemoetkomingen.

Stage Zuiden

Een stage in een ontwikkelingsland. Hiervoor moet je voornamelijk zelf uitvogelen waar en hoe je stage loopt. Professoren en organisaties die actief zijn in ontwikkelingssamenwerking kunnen je op weg helpen. Wel door de universiteit geregeld, is de klinische stage die een dertigtal studenten Geneeskunde jaarlijks ondernemen in Afrika, Azië of Latijns-Amerika. Het departement Biologie organiseert dan weer tweejaarlijkse tropische stages naar Tanzania en sinds kort kunnen een beperkt aantal studenten in de Rechten stage in India lopen.

Studiereis Zuiden

Binnen het kader van je eindwerk of scriptie kan je naar het Zuiden (derdewereldlanden, nvdr.) voor een casestudy of veldonderzoek. Ook hier neem je best contact op met professoren actief in ontwikkelingssamenwerking (VLIR-UOS) of bij de Universitaire Stichting voor Ontwikkelingssamenwerking (USOS). Specifiek kunnen bio-ingenieurs naar Zuid-Afrika en die van TEW naar Goa in India. Inleefreizen USOS Exposure ervaringen in het Zuiden. USOS organiseert jaarlijks inleefreizen van een zestal weken naar Congo, Marokko, Tanzania en Nicaragua. De reis vindt plaats in de zomer, nadat de student zich er doorheen het academiejaar heeft op voorbereid via allerlei weekends, sessies en lezingen.

VLIR-UOS reisbeurzen

Jaarlijks trekken een veertigtal UA-studenten dus naar het buitenland voor een stage, hun thesis, ... Als je gedurende een maand of langer in een ontwikkelingsland verblijft dat op de landenlijst van VLIR-UOS staat, kom je in aanmerking voor een forfaitaire vergoeding van 1000 euro. Begin oktober vindt hierover een infosessie plaats.

Zomerscholen en zomercursussen

Ideaal voor wie geen langere periode naar het buitenland wilt. Sommige faculteiten kennen studiepunten toe voor het succesvol afsluiten van een zomercursus. Het Utrecht Network organiseert elk jaar internationale zomerscholen voor een vijftigtal studenten en professoren. Studenten van alle studierichtingen kunnen hiervoor kandideren. Meer info op www.ua.ac.be/dis

Koninklijk Museum voor Schone Kunsten (t.e.m. 4 oktober) ‘Closing Time’.

Een tentoonstelling samengesteld door Jan Vanriet met zowel eigen werk als werk uit het KMSKA-archief. Dit is meteen de laatste kans om het KMSKA te bezoeken voordat het museum dichtgaat voor een grootschalige renovatie.

ModeMuseum Provincie Antwerpen (7 september - 13 maart) Stephen Jones & het accent op Mode.

Met deze tentoonstelling viert de Britse excentrieke hoedenmaker de 30ste verjaardag van Stephen Jones Milinery. Verder vind je er de resultaten van zijn nauwe samenwerking met andere ontwerpers en zie je Jones' werk voor film, muziek en fotografie, alsook zijn inspiratiebronnen.

StuDay 2010 (30 september)

Naar jaarlijkse gewoonte is StuDay het ideale evenement om (nieuwe) vrienden mee naar toe te nemen. De muziek wordt dit jaar ondere andere voorzien door The Opposites, Balthazar, Costums en Merdan Teplak. Achteraf kan u nog doorstromen naar andere feestjes of een cafeetje induiken. Dit fijne festival wordt u aangeboden door de stad Antwerpen. Waarvoor dank.

Petrol (2 oktober) Kamping K.

Kamping K strijkt neer in Petrol om het begin van het clubnajaar te vieren. Dj's als Captain Luke en Mr Magnetic weten hoe ze de meest weirde electrosounds uit hun tafels moeten halen voor een te gek feest.

Het Paleis (2, 6 en 9 oktober) De Blinde Koning.

Een filosofisch literair epos dat aan de grondslag ligt van het Hindoeïsme, bewerkt tot jeugdtheater. Mooie beelden en humor maken het mogelijk om dit verhaal op een prachtige manier te laten vertellen door de Blinde Koning.

Bourla (7, 8 en 9 oktober) ‘The Bult and the Beautiful’ van Theater Antigone.

Theater over telefoonseks, in Antwerpen is het mogelijk. Het theater is zeer geschikt voor intimiteit waar Bart Meuleman de extremen opzoekt. “If The Bult and the Beautiful tends toward pornography, it’s because I wish to take pornography, and the human drive that lies behind it, au serieux,” aldus Meuleman.

Antwerpse Bibliotheek Permeke (13 oktober) ‘Mag het iets meer zijn?’ met/over Tom Lanoye.

Canvas startte op 2 september de tweede reeks van ‘Goudvis’. In het bijzijn van de schrijver toont de bibliotheek de aflevering over Lanoye.

Trix (16 oktober) Old-School Rockabilly Psychosis Night, part 4.

Trix belooft voor de vierde editie van het knettergekke psycho-rockabilly een portie headbangen die de hersenstructuur weer even compleet doorbreekt. Een lading rock-'n-rol komt o.a. van The Polecats, Spook and the Ghouls en King Kurt.

Cinemazalen (vanaf 20 oktober) ‘Zot van A’.

Jan Verheyens bewerking van het hillarische Nederlandse kassucces ‘Alles is Liefde’. Deze versie was dan weer een bewerking van de kerstkraker ‘Love Actually’. De film zal voor de Antwerpenaar een feest van herkenning zijn. Antwerpse straten, BV's en een luchtig maar sterk geschreven Sinterklaasverhaal.

Christofs bureau ligt bezaaid met papers en boeken met titels als “Impossible Things Before Breakfast: Myths in Education Abroad” of “The Double Life of Erasmus Students”, en koppen beschimmelde koffie die bevestigen dat hij inderdaad lang is weggeweest. Ook de verraste uitdrukking op het gezicht aan het andere bureau – “och allé!” – is veelzeggend. Onmiddellijk worden er verhalen uitgewisseld. Joris, tevens een onderzoeker aan het CeMIS, blijkt een maand in Congo te hebben gezeten, en weet te vertellen dat “alles wat je hoort en leest over Congo waar is.” Goed om weten. Ook in de koffiekamer gaat het over gemaakte reizen. Edith is net terug van een paar weken Krakau en Warshau, en beschrijft met een zeker komisch talent hoe moeilijk de Poolse taal is, in het bijzonder de werkwoordstijden. Eens terug in zijn kantoor haalt Christof zijn notitieboekjes boven, één voor elk van zijn reizen. “Mijn onderzoek dus: de belangrijkste conclusie is dat de cappuccino in Noorwegen beter is dan die in Oostenrijk”. Hij zegt het grappend, maar wijst tegelijkertijd in ieder van zijn notitieboekjes op paragraafjes die inderdaad over niets anders dan koffie gaan. “Ik neem mijn interviews meestal af in cafés, vandaar...”

Het eigenlijke project van Christof is iets ambitieuzer. Hij wil de aspiraties van Erasmusstudenten onderzoeken door over een periode van drie jaar online enquêtes af te nemen van duizenden studenten aan niet minder dan achtentwintig universiteiten in twintig Europese landen, gevolgd door een reeks interviews aan zes van deze universiteiten. Officieel heet het een onderzoek naar “the development of an empirically based theoretical model on European Student Mobility within the European context”, want zoals dat dan gaat met zulke projecten moet zowat alles in het Engels benoemd en beschreven worden.

Christof benadrukt dat het om een zelfstandig onderzoek gaat, dat wordt gesponsord door het Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek (FWO). De Europese Unie doet zelf ook erg veel onderzoek naar Erasmusstudenten, maar heeft volgens Christof de neiging om de resultaten nogal optimistisch te interpreteren. “Ze zien wat ze willen zien”. Weinig van de vele duizenden avontuurlijke Erasmusstudenten die in september vertrekken zullen het beseffen, maar wat de EU betreft dient het hele Erasmusproject twee duidelijke doelen. Enerzijds EU-burgers creëren die zich met de EU vereenzelvigen, om zo legitimiteit te geven aan de EU als politieke entiteit. Anderzijds het promoten van de circulatie van mensen en talent, om zo de EU competitiever te maken in wat de “Global Knowledge Economy” heet. Heel wat minder romantisch dan ‘Erasmus: een ervaring om nooit te vergeten!’

Terwijl we langs de Meerminne richting bibliotheek wandelen – negen boeken, allemaal over tijd – vertelt Christof me meer over het doel van zijn onderzoek. Door te polsen naar zaken als de overwegingen die studenten maken voordat ze besluiten in het buitenland te gaan studeren of niet, hoopt hij een duidelijk – en statistisch gezien correct – beeld te krijgen van wat de jeugd van Europa vindt, hoezeer studenten zich Europeaan voelen, en vooral hoe mobiel ze zijn binnen de unie. En natuurlijk of een Erasmuservaring daar iets aan verandert. De resultaten beloven interessant te worden, al durft Christof bij een onafgewerkt onderzoek enkel te spreken over tendensen. Zo blijken de Polen erg positief te staan tegenover de EU. Een deel van de verklaring hiervoor is het feit dat Polen pas recent een lidstaat is geworden, en dat zij sindsdien bepaalde zaken met hun eigen ogen hebben zien verbeteren. Belgen staan als oudere lidstaat veel sceptischer tegenover de Europese Unie, terwijl de Noren zich na een Erasmuservaring eerder Scandinaviërs voelen dan Europeanen.

Voor het middagmaal spreekt Christof af met enkele collega’s om te eten in het restaurant in de agora. Het gespreksonderwerp aan tafel is, niet voor het eerst vandaag, statistiek, meerbepaald de voor- en nadelen van kwantitief versus kwalitatief onderzoek en non-parametrische testen. Ik droom wat weg, waan mezelf in Granada, Wenen of Parijs, en neem een slok van mijn koffie.

Het onderwerp van de Amerikaanse tussentijdse verkiezingen in november is hetzelfde als dat van de opening van Homeros’ Ilias: Woede.

Door deze woede bij de tussentijdse verkiezingen zal de partij van de zittende president zoals gewoonlijk zetels in het Congres (senaat en House, nvdr.) verliezen. Op die manier liggen iedere twee jaar zowat één derde van de zitjes in de senaat en het House (Kamer van volksvertegenwoordigers, nvdr.) voor het grijpen. Voor dit jaar komt het er op neer dat de Democraten de verkiezingen ingaan met 59 van de honderd zetels in de senaat. In het House, met 435 leden, hebben ze nu nog een meerderheid van 35 zitjes. Als de Republikeinen de touwtjes in handen willen krijgen, moeten ze dus 39 overwinningen boeken voor het House. In de senaat moeten ze negen extra zetels bemachtigen, uiteraard zonder eigen zetelverlies.

Een andere constante bij de midterms is de verminderde steun voor de zittende president. Voor de democratische partij zijn de vooruitzichten niet zo positief. Vanaf de Tweede Wereldoorlog verliest de partij van de president immers gemiddeld 34 zetels in het House als de ‘approval ratings’ van de president zich onder de 50 procent begeven. Voor president Obama liggen die al de hele zomer onder de 40 procent, en naar alle waarschijnlijkheid kan hij ze tegen november niet voldoende opkrikken. De ontevredenheid over het presidentschap van Barack Obama verdwijnt echter in het niets in vergelijking met de algemene afkeer voor het Congres.

Amerikanen houden er immers van om steen en been te klagen over het Congres, al zijn deze verkiezingen toch anders. De Amerikaanse economie is nog steeds niet hersteld van de ‘Grote Recessie’. Het werkloosheidspercentage staat nog steeds op een verontrustende 9,6 procent, dat is dubbel zoveel als gewoonlijk, en door het overaanbod op de arbeidsmarkt heeft zo’n 8 procent van de Amerikanen het zelfs opgegeven om werk te zoeken of een loonsverlaging aanvaard. De bevolking verwacht dat de overheid dit oplost, en liefst zo snel mogelijk.

Obama koos ervoor om de economie te herstarten door een hele reeks overheidsuitgaven. Dat moet volgens Keynesiaanse economen het gebrek aan private investeringen compenseren en aldus de economische activiteit aanwakkeren. De Republikeinen vinden dat deze methode mislukt is, terwijl linkse economen dan weer vinden dat de ingreep niet ver genoeg gaat. Vermits de Amerikaanse economie sinds september niet meer krimpt – maar ook niet echt groeit – is het enige dat echt groter wordt het federale begrotingstekort.

Van oudsher is de Amerikaanse bevolking gekant tegen overheidsuitgaven en de federale overheid heeft het overheidstekort de afgelopen 10 jaar laten oplopen tot een recordhoogte. Het voorbije decennium vergrootte het tekort van 3 miljard dollar tot meer van 12 biljoen dollar. Dit is grotendeels te wijten aan de dure uitgaven voor gezondheidsvoordelen voor ambtenaren onder President Bush – de rest van het geld ging naar de oorlogen in Irak en Afghanistan. Obama voegde daar alleen al aan economische stimuli nog eens een dikke 800 miljoen dollar aan toe.

Amerikanen zijn helemaal niet gewend aan zulke grote tekorten en vrezen dus dat de regering zoveel uitgeeft dat ze de put straks niet meer kan dichten. Dat de Democraten overheidsuitgaven in het verleden vaak aangemoedigd hebben, maakt het gemakkelijk om hen als fiscaal roekeloos af te schilderen, hoewel de meeste van deze tekorten werden gerealiseerd onder president Bush. Daarenboven is de Amerikaanse bevolking te ongeduldig voor trial-and-error economics. De Democraten faalden om de economische groei op gang te trekken, daarom zijn de Amerikanen nu bereid om de Republikeinen een kans te geven. Het helpt natuurlijk dat er sinds George W. Bush het Oval Office verliet, een heel nieuwe lichting Republikeinen is opgestaan. Deze politici en beroemdheden sparen hun giftige opmerkingen over de Bush-administratie niet. Daardoor gaan ze ook niet mee ten onder met alles waarmee Bush geassocieerd wordt.

Bijgevolg zullen de Democraten – de Trojanen in dit verhaal – wellicht hun meerderheid in the House of Representatives verliezen, en mogelijk ook in de senaat. Want zij worden verweten roekeloos om te springen met overheidsfinanciën, zonder enig economisch succes. En omdat hun linkse basis ontevreden is omdat ze vinden dat de partij te weinig deed met haar macht in het Witte Huis, House en senaat. De Republikeinen zijn dan weer woedend, want de Democraten hebben in hun ogen net te veel met die macht gedaan. In deze sfeer van woede en ongenoegen zal het de Republikeinen wellicht niet moeilijk vallen om – zelfs met een gammel Trojaans paard – het politieke landschap in de VS te hertekenen.