Waarom de IRA zijn wapens heeft neergelegd

16/02/2006
🖋: 

“Schrijf iets origineels, kom niet af met het voorspelbare zon-, zee- en strandverhaal want het komt er niet in.” Met deze wijze raad van onze immer intelligente redactiesecretaris vertrok ik naar het feesteiland Malta.

Met een slordige twee uur vertraging kwam ik in het donkere Malta aan. Nacht als het was, had ik alvast mijn jas dichtgeknoopt, sjaal omgedaan en vechtend met mijn muts kwam ik buiten. Zonder overdrijven kan ik stellen dat ik me nog nooit zo snel mij van overtollige attributen heb ontdaan. Het was, om het zacht uit te drukken, vrij warm buiten, hoewel de taxichauffeur er duidelijk anders over dacht: “Wat een slecht weer, hé meneer, waarom heeft u uw jas niet aan?” Uitleggend dat ik van België kwam en het daar af en toe kan vriezen 's nachts maakte het één en ander duidelijk, hoewel ik de stelligste indruk had dat de brave man nog nooit het genot van blauwe handen en gevoelloze oren had mogen meemaken. Britten kennen dit genoegen echter zonder twijfel wel en dat is niet het enige waar onze geliefde buren ervaring mee hebben.

 

In mijn voorlopige verblijfplaats heb ik het genoegen tussen verschillende nationaliteiten te verblijven: Amerikanen, Italianen, een Brit en een Belg maken van dit appartement een levendige plaats. Vooral de Brit is een speciaal geval; de eerste keer dat ik hem ontmoette was het ongeveer vier uur en had hij er juist zijn traditionele theemoment op zitten. Zelf ook wel een liefhebber van op smaak gebracht verwarmd water keek ik of dit laatste ingrediënt nog aanwezig was in de nog half pruttelende ketel. Er was nog water in de ketel dus zonder verder nadenken draaide ik de knop van het fornuis op zes. Een grote vergissing bleek, zonder iets te zeggen pakte de Brit de ketel van het fornuis en goot het water weg. Het aanwezige gezelschap werd muisstil, iedereen keek iedereen aan. Was dit een staaltje van de gekende Britse humor? Half lachend, half serieus vroeg ik hem waarom hij het water weggoot. “My good friend, you can not use reboiled water”. Ik was verbouwereerd, nog nooit had ik van dit principe gehoord. Zijn verklaring was even briljant als eenvoudig: “Kijk maar hier op mijn pakje thee: use fresh water.”

 

Een dag later zat ik in het gezelschap van een paar Britten en om het ijs te breken dacht ik maar ineens het beste exportproduct van GB ter sprake te brengen: “En wat vinden jullie van Fawlty Towers?” “Say again”, “Fawlty Towers, één van jullie meest humoristische series.” “Sorry, nooit van gehoord.” “The Fast show, Allo, Allo, Mister Bean, Smack the Pony, Blackadder, ...” “Neen, zijn dat Belgische programma's?” Ik had nood aan alcohol, en veel. Dit ging mijn begripsvermogen ver te boven. Die nacht ben ik dankzij dit soort antwoorden licht dronken in bed gekropen en heb ik gezworen dat ik nog liever met een Amerikaans accent spreek dan met de door mij zo geliefde Britse tongval.

 

Maar het gaat nog verder. Mijn Britse appartementgenoot had die nacht in een patriottische bui er niet beter op gevonden om in het midden van ons appartement een levensgrote Britse vlag te hangen. In een internationaal gezelschap je even niet kunnen inhouden en zomaar even het bloed dat op deze vlag hangt vergeten, waarom niet? Niet voor mij dus. Hoewel ik nog een beetje een kater had van de vorige dag kwamen mijn Poolse roots terug boven, nog liever te paard ten strijde trekken tegen de Duitse tanken dan deze wansmaak toe te staan. In geen tijd was de vlag teruggelegd waar ze hoorde: aan de deur van de Brit en zeker niet hangend! Zelfs de om hun vlaglievendheid gekende Amerikanen waren het met mij eens dat je dit eigenlijk niet kunt maken!

 

Terug in de alcohol vliegen was een optie, maar licht dronken elke nacht in bed kruipen niet. Bij wijze van alternatief zocht ik de kolonie Ieren op. Direct voelde ik mij thuis bij hen: constant vlijmscherpe steken geven en zichzelf zonder enige vorm van zelfrespect neerhalen, fantastisch gewoon. “Hebben jullie al van Fawlty Towers gehoord?” “Greattt program, so funny, the same with father Ted, Blackadder, Smack the pony, Allo, Allo, mister Bean.” Geen wonder dat de IRA zijn wapens heeft neergelegd.