Deze nacht vierde Ketnet hun twintigjarige bestaan, en dat deden ze in stijl. Tot wel vier keer toe wordt het Antwerpse Sportpaleis omgetoverd tot ‘Sportpladijs’, en alsnog barst het uit zijn spreekwoordelijke voegen. Wanneer een hele generatie ketnetters zijn jeugd immers ziet samengevat op één affiche is waanzin praktisch gegarandeerd.
En of er waanzin was. Die was al uren op voorhand merkbaar op tram 12 richting de festiviteiten. Studenten en jongeren allerhande, ganse verenigingen vonden zo onder luid gezang hun weg naar het Sportpladijs. Eens aangekomen kon hun geluk al helemaal niet meer op. Met tal van mexican waves en evenveel enthousiasme als op oudejaarsnacht werd er afgeteld tot de allereerste Ketnetwrapper, Steven Van Herreweghe, de avond kwam inzetten. Een nostalgische terugblik op de zender, inclusief tevergeefse herkansing voor het winnen van de Ketnetkroket, toverde vele lachjes op de gezichten van de prille en minder prille twintigers. Deze lachjes bleven in stand bij de bende van W817. Het besef dat de clip bijna meer aandacht schonk aan Zoë’s borsten dan aan haar pita, was bij het publiek zowat het enige dat deed blijken dat ze stilaan wat volwassener geworden zijn. Dat, maar ook de ondertussen bebaarde gezichten en kelen van destijdse leeftijdgenootjes die zich waagden aan het Junior Eurosong-avontuur.
Dan kwam een van de momenten waar iedereen op had gewacht: de eenmalige reünie van Spring. Een hele resem liedjes werd woord voor woord luidkeels meegezongen door het publiek. Deels uit het hoofd, deels dankzij de songteksten die heel de avond handig op de schermen te zien waren. Ook Springs teksten waren naar eigen zeggen iets dubbelzinniger dan het kind in onszelf ooit door had; al moet ik toegeven dat mijn vijftien jaar minder onschuldige hersentjes nog altijd te naïef bleken om enige vunzigheid te bespeuren in de Appelmoesblues. Maar goed, zingen konden we wél allemaal, en springen ook.
Last but not least veroverden Samson en Gert het podium. Als destijdse diehardfan was dit mijn persoonlijke hoogtepunt. Bijna elk personage was aanwezig en ze hadden allemaal hun karakteristieke oneliners mee. Zelfs deze werden zo precies meegebruld door de duizenden aanwezigen dat het haast eng was. Het was al van in het begin duidelijk, maar op dit moment des te meer: Ketnet bestaat niet alleen al twintig jaar. Ketnet zal ook eeuwig voortbestaan in het hart van de huidige twintigers. En, euh, ik wou dat ik zo’n hondje krijgen kon! Woef!
- Login om te reageren