STARRING GOLDIE BOUTILIER

Wat maakt het dat je de ene onbekende artiest wel wilt ontdekken en de andere niet? Ik denk dat ik initieel gevallen was voor de dromerige foto en de beschrijving op de Botaniquewebsite, waar gewag werd gemaakt van “retro pop met americana-invloeden, glamour en melancholie in clair-obscur”. De overtuiging om op ‘tickets bestellen’ te drukken groeide alleen maar toen ik Goldies meest gestreamde nummer ‘Cowboy Gangster Politician’ meteen erna opzette. Het deed wat aan Sylvie Kreusch en haar ‘Walk Walk’ denken, maar Goldie heeft een minder uitgeveegde, duidelijkere stem, die in de bridge en refreinen nog het beste met heldere kristalsuiker valt te vergelijken. Het was die belofte van zoetigheid die zorgde dat de kleine Rotondezaal een maand later in sneltempo volliep, wat neerkomt op zo’n driehonderd mensen die bereid zijn om twee uur lang sardineblikje te spelen in een halve cirkel ter grootte van een klaslokaal.

femme fataalst

Na het niet onaardige voorprogramma van de Limburgse zanger Sevens lijkt de crew het podium tot een filmset om te toveren door een koffer vol props en vooraan een typisch regisseursstoeltje neer te zetten. Vanaf het moment dat Goldie opkomt, is het duidelijk dat zij minstens zo hard heeft uitgekeken naar haar Europese première als het publiek. Met veel enthousiasme neemt ze het publiek met ‘The Angel and the Saint’ vanaf het begin al mee in haar wereld van verraderlijke liefdes en stoute dromen. Met een blik die zich het ene moment enkel op jou richt en een seconde erna in het oneindige, ver voorbij de zaal lijkt gebrand, heeft Goldie de hele Rotonde al mee wanneer ze zich na twee nummers in het stoeltje neerzet.
 
Ze lijkt een ware filmster terwijl ze de meezinger ‘King of Possibilities’ inluidt met een verhaaltje over haar filmmakende oom, haar grote inspiratie, die uiteindelijk vooral mooie drugsdeals bleek te regisseren. Goldie zingt loepzuiver, danst vol zelfvertrouwen en haalt een hele waaier aan props boven, van paraplu’s tot namaaksigaretten. Ze mag haar gitariste en drumster bedanken, die het publiek met een hoop solo’s bezighouden terwijl ze van het podium verdwijnt om nog maar eens een nieuwe killeroutfit aan te trekken. Bij haar wederopkomst geeft Goldie een tip over het volgende nummer: “The next song is about revenge. Does that narrow it down? It doesn’t.” Dit concert is inmiddels een wraakfilmblockbuster geworden, met ‘The Actress’ en ‘Penthouse in the Sky’ als kersjes op de taart. Bij het eerdergenoemde ‘Cowboy Gangster Politician’ zingt de hele zaal mee alsof het nummer een wereldwijde hit is.

hommage aan de laatbloeiers

Af en toe de zaal het zangwerk voor je laten doen, het is een luxe die Goldie Boutilier zich nog niet lang kan veroorloven. Hoewel ze ruim twintig jaar geleden, haar halve leven dus, van een Canadees dorpje naar Los Angeles trok, kende Goldie een carrière met veel tegenslagen. Met haar eerste solocarrière schopte ze het in 2012 niet verder dan een voorprogramma voor – echt waar – LMFAO, waarna ze ook nog brak met haar platenfirma. Een dj-carrière in Parijs leidde eveneens niet tot veel bekendheid en hoewel ze als model wél succes behaalde, zouden velen in haar plaats het gevoel krijgen dat ze enkel mooi en geliefd zijn als ze zwijgen. Vijf jaar geleden veranderde ze haar artiestennaam naar Goldie Boutilier, ruilde ze de elektronische sets in voor echte instrumenten en begon ze de muziek te maken die haar tot bij Botanique heeft gebracht.

Wanneer Goldie het concert dan afsluit met een toost op “that little girl who had a dream”, verliest die zegswijze ook haar clichégehalte. Vaak hoor je zo’n uitspraak van jonge artiesten die op hun drieëntwintigste al meerdere wereldhits scoorden. Dat maakt hun uitspraak niet minder authentiek en betekent ook niet dat zij niet hebben gezwoegd voor hun succes, maar hun geduld heeft het hoogstens een paar jaar moeten verduren. Uit het succes van een laatbloeier leer je zelf ook veel meer. De meesten onder ons zijn geen natuurtalenten en moeten al doende leren. Kijk maar naar Toni Morrison, die haar eerste roman op haar negenendertigste schreef en de Nobelprijs twintig jaar later won. Charles Darwin werkte zijn evolutietheorie pas uit op zijn vijftigste.
 
Ik weet niet of Goldie Boutilier ooit een Grammy zal winnen, maar ik kan wel zeggen dat ik slechts op een meter van haar stond toen ze tijdens de encore door het publiek wandelde. Ze nam de hand van een aantal fans vast met een dankbaarheid die voor zich spreekt. Het gaf me bijna het geloof dat, wie weet, zelfs ik me nog zou kunnen wagen aan een muzikale carrière.