Op 19 juni 2020 herhaalde ik de laatste hoofdstukken van de cursus kunstgeschiedenis, luisterde ik tijdens de pauze naar de MTV Unplugged-sessie van Nirvana (het grijze giletje dat Kurt Cobain droeg tijdens het legendarische optreden, werd die dag voor een recordbedrag geveild) en keek ik ‘s avonds naar een documentaire over Maria Callas. Het lijkt enigszins eigenaardig dat ik mij deze dag nog voor de geest kan halen, ware het niet dat ik op 19 juni 2020 negentien jaar werd. Met dank aan corona en de examens zat mijn verjaardag uitgebreid vieren er niet in. Niet dat ik daar rouwig om was. Festiviteiten – en zeker diegene waarbij ik in het middelpunt van de belangstelling sta – laat ik liever aan mij voorbijgaan. Wat ik, met terugwerkende kracht, wel betreur, is het besluit van Phoebe Bridgers om haar tweede langspeler Punisher een dag eerder, op 18 juni, uit te brengen. In een wereld die op zijn kop werd gezet door het vermaledijde coronavirus, veegde de Amerikaanse singer-songwriter haar voeten aan de aloude wijsheid ‘vrijdag releasedag’.
Sad Girl Bridgers verovert de wereld met bitterzoete indiefolk die elektronica niet schuwt. Succesalbum Punisher vangt aan met DVD Menu, een instrumentale ouverture voor een reis langs existentiële pieken en dalen. Op de volgende track Garden Song bezingt Bridgers met breekbare stem een met nostalgie doordrenkte nachtmerrie. “I don’t know how, but I’m taller” bromt tourmanager Jeroen Vrijhoef op de achtergrond. Iets gelijkaardigs mopper ik wel eens wanneer ik mijn hoofd tegen een deurlijst stoot. Het feestelijke blazersarrangement op Kyoto laat vervolgens het zonnetje weer schijnen, al zal de duistere ondertoon de aandachtige luisteraar niet ontgaan. Tijdens een wandeling door de Japanse bloesemmetropool is Bridgers opgezadeld met een knoert van een existentiële crisis. Halloween sluit dan weer mooi aan bij de cover art van het album. Na het spooktenue op de hoes van debuutplaat Stranger in the Alps poseert Bridgers nu in een skeletoutfit. Niet bepaald de kledingkeuze voor de ideale schoondochter, een positie die ze duidelijk niet ambieert. De moeder van haar ex, drummer Marshall Vore, krijgt er stevig van langs in ICU: “I hate your mom. I hate it when she opens her mouth. It’s amazing to me how much you can say when you don’t know what you’re talking about.” Ziehier een van de meest gevatte schoonmoedersneren uit de moderne popgeschiedenis.
Dat Bridgers haar klassiekers kent, blijkt in titeltrack Punisher, waar ze een fictieve ontmoeting met de betreurde singer-songwriter Elliot Smith beschrijft. Fangirl Bridgers begint Smith al gauw op de zenuwen te werken. Het bewijs dat popsterren even opdringerig zijn als de superfans die ze verafschuwen. Bridgers sluit het geheel af met het magistrale I Know The End. Wie dacht dat het nummer zou eindigen met een harmonieus slotkoor is eraan voor de moeite wanneer Bridgers finaal haar stembanden aan gort schreeuwt. Een slotakkoord waarvoor de term apotheose is uitgevonden. Dat alles had het levenslicht kunnen zien op 19 juni 2020. Het had niet mogen zijn...
- Login om te reageren