poëzie

Ochtendgloren wekt ons tot leven
Met stralen net te fel
 
Enkel streling vol genot
Visie nog bijna gesloten
 
Blijven dromen kan
Maar het werkelijke is daar

Waar de wereld samenstroomt
Lijkt het wel lucide

Van donker naar licht   
Eerst ronken dan zucht

Opstaan komt in zicht
Wezen wordt minder zacht
 
Toch blijft de warmte plakken
In onze donzige cocon
 
Van innige onwetendheid  
Vlak voor het oude begin  
 
Een arm rekt zich uit
Wekt het lichaam langzaam
 
Wimpers wurmen open
Laten buiten licht naar binnen
 
Een voet raakt de grond
Nog heel even bezinnen
 
Maar zin is ver te zoeken
Ogen slaan weer toe
 
Omgevallen fluisteren
Ik ben nog te moe