grensplaats

Het dorpe wentelt zich tegen glas tot zand,
tot storm stopt, opdat land niet meer schreeuwt.
De vensters staan open, elf slagen kunnen nader
komen, en zelfs de doven stoppen als
het lood zinkt.

Daar gij springt en de vermolmde horizon
kust, drenk mij in de zuivel der aarde
want ik ben hier niet echt omdat
ik toch zal vertrekken, dus zetel mij
in uw heilig huis van vel en dodendraad.

Een gebied van bossen en oud verdriet,
al had het geen naam, gelijk een hand
treft het ons onwrikbaar, een kramp die
hunkert naar verse landduinen.

Het is volbracht, het schaap kent rust.