To hate or not to hate? Niemand vroeg het, maar het antwoord is meestal ja. Het is niet omdat ik maandelijks dit hekelschrift neerpen dat ik daarom ook een hater ben. In wezen ben ik de meest optimistische persoon binnen de redactie – alleen zet ik die versie van mezelf even aan de kant wanneer het nodig is. Het is namelijk beter om je frustraties te uiten dan om ze op te kroppen. Deze keer vertel ik je over mijn ervaring met UAntwerpen Confessions.
Sinds de dwarsrubriek kotgeheimen vorig jaar aan een tragisch einde is gekomen, heb ik niets meer om van te leven. Vrienden die in stabiele relaties beginnen te raken of juist van hun toxische relaties af beginnen te raken: ik ben heel blij voor ze, maar hoe zit het met mij? Ik krijg geen interessante verhalen meer binnen en zelf maak ik ook niet veel mee. Ik pleeg geen fraude, heb geen partner om overspel op uit te testen en heb zelfs niet eens een aulacrush om op af te stappen. Helemaal #weodend word ik er nog niet van, maar het begint wel een beetje saai te worden.
Ik moet het voorlopig dus doen met UAntwerpen Confessions, maar dat levert niet veel succes op. Misschien is het uit een of andere humor die ik nog niet begrijp, maar ik snap niet dat je een UAntwerpen Confession instuurt met een vraag die je gewoon kan opzoeken. Als je je naar Facebook kan begeven, neem ik aan dat je weet waar Googles zoekbalk te vinden valt. Gevorderden kunnen zelfs ChatGPT gebruiken, maar dan moet je wel weten waarvoor je AI kan gebruiken en waarvoor best niet.
Als het een bevestiging van slechte gewoontes is die je zoekt, dan hoef je dat in mijn ogen ook niet in te sturen als confession alsof de wereld het choquerend zal vinden. We zien er namelijk allemaal brak uit tijdens de examenperiode, behalve als je in de bib bij faculteit Rechten gaat studeren. Ik weet niet hoe ze het doen, maar ze hebben mijn respect. Voor de rest koken weinig studenten deftig in de blok, wassen we ons minder, zitten we meer op onze telefoon of negeren we juist iedereen die ons een bericht stuurt. Dat is allemaal normaal, ga je gang, maar doe niet alsof je vergelijkbaar bent met het schroot op de straat. Ik hou niet zo van dramatische verwoordingen en mensen die overdrijven voor geschreven entertainment.
Ik moet zelf ook even iets heftigs bekennen. Ik heb in het voorbije jaar weer menig UAC-post doorgelezen en voorgaande klachten hebben me niet weerhouden. Laat dit echter een oproep zijn aan mensen met spannendere levensgebeurtenissen om die ook te delen.
Kleine disclaimer voor als je je aangesproken voelt: er zitten geen vijandige bedoelingen achter deze tekst. Als je diep gekwetst bent, kan je er altijd een UAntwerpen Confession over insturen. Dan praten we het samen uit. Als je er erg veel frustraties aan overhoudt: kom naar de volgende redactievergadering van dwars, dan maken we van de volgende haatfabriek een collaboratie.
- Login om te reageren