en de schapen zagen dat het goed was

Het was 20u25. Je was de vis aan het fileren die je vanmorgen in je beste Frans op de versmarkt had gekocht. Omdat je je wilde bewijzen. Omdat je wilde aantonen dat je zonder problemen een heerlijk diner op tafel kon toveren dat niet uit fishsticks en ingevroren spinaziepuree bestond. Dat kon nu ook niet anders, want een diepvriezer was geen onderdeel van onze beperkte, maar toch inventief samengestelde kampeeruitrusting. “Ik zal alvast de frisse pintjes halen”, zei ik terwijl ik rond de auto richting onze kampeerkoelkast stapte. En zo waren de taken van die avond weer goed verdeeld. 

Enkele uren voordien waren we gebotst op de adembenemende plek waar we de rest van de avond mochten vertoeven, de weide van madame Lily. We hadden al een hele dag gereden nadat we die ochtend een zuidelijker gelegen Frans stadje verlaten hadden en aan onze terugtocht naar huis waren begonnen. De zon begon te zakken en onze magen gingen grommen. Ik opende Google Maps op zoek naar een mogelijke slaapplaats. Tussen de nogal prijzige campings zagen we plots een plek genaamd ‘madame Lily’. Er waren geen afbeeldingen te bespeuren, maar wel de meest lovende verhalen tussen de recensies. Het bleek een weide te zijn van een gastvrije Française die voor een vrije bijdrage haar prachtige achtertuin ter beschikking stelde aan passerende reizigers. We keken mekaar aan met een blik van ‘zullen we?’ en zetten koers richting deze veelbelovende plek. 

We reden een hele poos door bossen, waardoor we haast begonnen twijfelen of we ooit wel een slaapplaats zouden tegenkomen. We waren de bosrand nauwelijks voorbij en spotten plots een sprookjesachtig huisje in de verte. Het bevond zich tussen de schapenweides en verwelkomde ons met een boog waar we met onze camper maar net onder pasten. Een oude dame kwam buiten en stapte richting het plekje op de weide dat we al zorgvuldig hadden uitgekozen. Ze was benieuwd naar waar we vandaan kwamen en waarheen we onderweg waren, wie we waren en wat we hier deden. 

Na het avondeten ploften we met een wijntje in onze kampeerstoeltjes. Jij droogde me voor de zoveelste keer af bij ons dagelijkse potje Stratego, al bleef ik volhouden dat het een kwestie van pure chance was. Nadien kropen we voor onze laatste kampeeravond onder de wol. Jij, ik en onze avonturen die we de afgelopen dagen samen hadden beleefd. Alsof het zo hoorde te zijn. 

En de schapen zagen dat het goed was.